Chapter 12

Czuję promieniujący ból w okolicy lewej skroni. Przeczuwam, czym jest on spowodowany, ale jednak liczę, że to tylko zły sen, z którego się obudzę.

Jeżeli wszystko zdarzyło się naprawdę, to może oznaczać, że jestem teraz w łapskach jakiegoś kolesia, skazana na jego łaskę. Zapewne jest nim jeden z tych bandziorów i nie wiadomo, co on wyprawiał ze mną, kiedy byłam nieprzytomna.

Nadal mam zamknięte oczy i boję się je otworzyć. Co jeśli teraz właśnie szykuje dla mnie jakieś tortury? A może czeka, aż się obudzę, żeby dokończyć to, co zaczął w szkole? Pewnie przygotowuje jakieś potworności.

Jedno jest pewne, jeśli nie otworzę oczu, to się nie dowiem. Powoli, z ogromnym trudem uchylam prawą powiekę. Przez jasność, jaka panuje w pomieszczeniu, niemal od razu ją przymykam. Druga próba okazuje się sukcesem, gdyż oko przyzwyczaja się do światła. Zaraz w ślad za prawą, podąża lewa powieka.

Rozglądam się uważnie po pokoju. W ułamku sekundy podnoszę się z łóżka. Nie mogę uwierzyć w to, co widzę. Czy to dzieje się naprawdę? Jakim cudem? Przecież to niemożliwe…

Ściany w pomieszczeniu są ściany w odcieniach szarości oraz biały sufit. Dostrzegam również drewnianą szafę i stolik. Na podłodze położone są panele imitujące drewno, znajduje się tutaj tylko jedno, małe okno. Naprzeciwko łóżka, na którym właśnie leżę jest drugie, również posiadające właścicielkę.

Zrywam się z wersalki i podbiegam z niedowierzaniem do dziewczyny. Jej rude włosy oplatają białą poduszkę. Uśmiech na twarzy sugeruje, że musi śnić jej się coś miłego, czego nie chcę przerywać.

Chociaż ciężko w to uwierzyć, znajduję się właśnie w pokoju moim i Catii. Jakim cudem? Przecież wczoraj… A co, jeśli to tylko zły sen i się z niego budzę? Jednak ból w lewej skroni nie przemawia za tym, iż to tylko złudzenie.

Otwieram drzwi delikatnie, żeby nie skrzypiały i nie przerwały snu mojej przyjaciółki. Kiedy znajduję się już na korytarzu, rzucam się biegiem do łazienki. Dystans dzielący mnie od tego pomieszczenia pokonuję dość szybko. Nie jest ono na szczęście przez nikogo zajmowane. Zamykam za sobą drzwi i kieruję się w stronę lustra.

Wyglądam normalnie. Nie widzę nic niepokojącego, dopóki nie odsłaniam kosmyków włosów. Przy lewej skroni widnieje średniej wielkości strup. Stróżka zaschniętej krwi wczoraj płynęła aż do mojego podbródka.  Już wiem, że to on jest źródłem bólu, ale to nie jedyna rana, jaką posiadam. Nadgarstki zaczerwienione, gdzieniegdzie widnieją ślady rozciętej skóry, kiedy próbowałam się uwolnić.

Wszystko zdarzyło się naprawdę. Chcę wierzyć, że to tylko koszmar, jednak skroń i nadgarstki skutecznie zabijają złudną nadzieję. Ci kolesie nie skończyli, co jeśli po nie wrócą? Jakim cudem jestem w sierocińcu, a nie w ich brudnych łapskach? Co tu się do cholery dzieje?!

Odkręcam kurek z wodą i staram się domyć zaschniętą krew, co nie jest takie proste. Zajmuje mi to chwilę, ale przez ten czas nie mogę przestać myśleć o dziwnych wydarzeniach, jakie zaczynają się wokół mnie dziać.

Kiedy wreszcie po mozolnych próbach udaje mi się pozbyć śladów szkarłatnej, czerwonej cieczy na twarzy, siadam na zimnej, betonowej podłodze, opierając się plecami o ścianę. Wzrok cały czas mam wlepiony w nadgarstki. Przez głowę przelatują mi wspomnienia z wczorajszego wieczoru. Nieznajomi mężczyźni… próba gwałtu… Andrew! Matko, przecież on też tam był. Uratował mnie i zapewne zakatowali go za to na śmierć! Przekonałam się, że są zdolni do wszystkiego. Muszę się skontaktować z Andrew i to jak najszybciej.

Wybiegam z łazienki, potrącając przypadkiem jakąś małą dziewczynkę. Nie zwracam na to zbytniej uwagi, bo mam ważniejsze sprawy na głowie. Rzucam jej tylko słowo „przepraszam” i dalej lecę, jakbym brała udział w wyścigu, do mojego pokoju.

Kiedy dobiegam do drzwi i już mam chwytać za klamkę, one same się otwierają, a moim oczom ukazuje się zaspana, rudowłosa dziewczyna, trzymająca w rękach ubrania na przebranie.

— A ty już na nogach? — Pyta.

— Tak jakoś wyszło.

— O której ty w ogóle wróciłaś?

— Trochę się spóźniłam przez jakiś wypadek ciężarówki. Spałaś tak słodko, że cię nie budziłam. — Kłamię.

— Czyli czeka cię spowiedź u pani Allen. Dobra, muszę się ogarnąć, bo zaraz śniadanie. — Rusza w stronę łazienki.

Faktycznie, przecież muszę jeszcze porozmawiać z przełożoną. To nie będzie zapewne jedna z najprzyjemniejszych rozmów, a uciekanie przed nią też nic mi nie da, bo i tak prędzej czy później muszę się wytłumaczyć. W końcu nie ma pojęcia, jak i kiedy wróciłam. Nawet tego nie wiem i tu jest problem. Jak w takim razie się jej wytłumaczę?

Wchodzę do pokoju zrezygnowana. Dopiero w tej chwili spostrzegam, że przy moim łóżku leży torebka, którą miałam wczoraj przy sobie. Ktoś nie tylko przyniósł tutaj mnie, ale też ten jeden przedmiot? Podchodzę do wersalki i siadam na niej. Podnoszę z podłogi torebkę, a następnie zaczynam w niej szperać. Telefon, pomadka, długopis, notes… Niczego nie brakuje.

Ku mojemu zdziwieniu smartfon zaczyna wibrować, informując w ten sposób, że mam nową wiadomość. Od razu, bez najmniejszej chwili wahania odczytuję ją. „Za pięć minut przed sierocińcem. ~ A.”. A jak… Andrew?

Moje źrenice rozszerzają się ze zdziwienia. Czy to faktycznie on? Równie dobrze może to być ktoś z mojej klasy, ale w to wątpię. A jeśli to któryś z tamtych kolesi… Żaden z nich raczej by się nie podpisał. Muszę to sprawdzić. Teraz jest poranek, dużo ludzi pląta się po drodze. Mała szansa, że zaatakują mnie teraz. Zawsze mogę się wycofać i wbiec do budynku.

Chowam telefon do torebki, którą zarzucam na ramię. Ruszam pewnym siebie krokiem do drzwi. Zamykam je za sobą i idę w kierunku schodów. Przez chwilę nasłuchuję, czy nie ma w pobliżu pani Allen. Na pierwszym piętrze słychać jedynie mieszane głosy dziewczynek, które szykują się na śniadanie. Schodzę niżej i ponownie się przysłuchuję, czy na parterze nie ma przełożonej.

Kiedy nie rozpoznaję jej głosu wśród rozszalałych, krzyczących małolat, schodzę na sam dół i kieruję się w stronę drzwi wyjściowych. Przyśpieszam kroku, aby jak najszybciej znaleźć się przy nich. Gdy dotykam klamki, dociera do moich uszu niepożądany głos.

— Mariso, gdzie ty się wybierasz?

— Do szkoły. — Odwracam głowę w lewo, skąd dobiega dźwięk. Okazuje się, że kobieta stoi niedaleko drzwi od swojego gabinetu. — Nie chcę się spóźnić.

— Rozmowa zajmie tylko chwilę, zapraszam. — Wskazuje ręką na drzwi od „pokoju przesłuchań”.

Z ogromnym grymasem, rzucając kilka przekleństw pod nosem, ruszam w wyznaczone miejsce. Nie chcę się grzebać z tym nadmiernie, gdyż nie mam zbyt wiele czasu. Mijam panią Allen i wchodzę do jej gabinetu. Kobieta zamyka za sobą drzwi, a za chwilę siada za biurkiem.

— Kiedy wróciłaś?

— Około pierwszej w nocy.

— Tyle zajął ci powrót? Dlaczego nie przyszłaś od razu do mnie?

— Byłam zmęczona i stwierdziłam, że jest zbyt późno na rozmowę. Chciałam zgłosić się do pani dzisiaj. Powrót zajął mi trochę, bo nie biegłam na skręcenie karku. — Wciskam kolejny kit. Przecież nie wiem, kiedy i jak się tu znalazłam, ale nie powiem jej tego!

— Zdajesz sobie sprawę, że się martwiłam o ciebie? — Mówi zdenerwowana.

— Wiem i przepraszam. To już się nie powtórzy.

— Mam nadzieję… Wczoraj byłam w twoim pokoju, ale nie chciałam cię już budzić.

Czyli trafione w dziesiątkę. Ktoś musiał przynieść mnie tutaj do tej pierwszej w nocy, a jak pani Allen weszła do pomieszczenia, zobaczyła, że leżę na łóżku. Oddycham z ulgą.

— Mogę już iść? Mam dzisiaj kartkówkę z matematyki i nie chcę się spóźnić. — Rzucam jej błagalne spojrzenie.

— Tak, ale pamiętaj, żeby tym razem wrócić o czasie.

           Kiwam głową i ruszam w stronę drzwi. Otwieram je, a następnie szybko zamykam, bojąc się, że przełożona może zmienić zdanie i zacznie przeprowadzać dogłębne przesłuchanie. Biegnę do drzwi wyjściowych, naciskam za klamkę i wychodzę z budynku. Rozglądam się dookoła w poszukiwaniu osoby, która ma tu na mnie czekać. Nie spostrzegam nikogo, więc wychodzę z placu należącego do sierocińca, aby rozejrzeć się, czy przypadkiem ktoś nie stoi gdzieś niedaleko.

— Ile można na ciebie czekać? — W tonie głosu tej osoby słychać irytację.

Odwracam się za siebie. Przed mymi oczami maluje się obraz wysokiego blondyna. Ma podbite prawe oko, rozwaloną dolną wargę i ogromnego siniaka na lewym policzku.

— O matko, co oni ci zrobili… — Zakrywam usta dłonią.

— Twarz to nic, najmniej ucierpiała. Chodź… — Rusza wzdłuż chodnika, a ja podążam za nim. Nie da się nie zauważyć, że kuśtyka na jedną nogę.

Idziemy dosłownie chwilę, gdyż za rogiem dostrzegam zaparkowane auto dyrektora. Chłopak podchodzi do samochodu i otwiera drzwi.

— Gdzie ty chcesz jechać? — Pytam.

— Nie będziemy tu rozmawiać. Wolę w miejscu, gdzie nie jesteśmy łatwymi celami.

— Mam ci tak po prostu zaufać i jechać z tobą nie wiadomo gdzie? — Kręcę głową z niedowierzaniem.

— Wczoraj mogłem sobie darować i pozwolić im, żeby cię zgwałcili. To nie jest wystarczający dowód, do cholery?

Sama już nie wiem. Może on faktycznie ma rację? Mógł pozwolić tym kolesiom zrobić ze mną, co tylko chcieli, ale mi pomógł. Jednak nie skatowali go na śmierć, on nadal żyje. Mogą właśnie w zamian za oszczędzenie go chcieć, żeby mnie do nich przywiózł.

— To nie jest zasadzka? — Pytam, nie oczekując na to szczerej odpowiedzi.

— Zlituj się, kobieto… Czy ty we wszystkim widzisz podstęp?

— Podsłuchałam kawałek waszej rozmowy. Nie wiem, o kogo im chodziło, ale zakładam, że o mnie. Po tym straciłam wiarę w twoją prawdomówność.

— Mogę mieć to w dupie, ale chce wszystko wyjaśnić i ostrzec cię… To był jeden wielki błąd. Jeśli chcesz poznać prawdę, wsiadaj do auta, a jak nie to trudno. Wybieraj. — Po tych słowach chłopak usadawia się w fotelu kierowcy i zamyka drzwi od pojazdu.

Z jednej strony mam dość tych wszystkich tajemnic i chcę poznać prawdę, ale z drugiej boję się, że to jednak jest jakiś podstęp. Od tego czy wsiądę do samochodu dyrektora może zależeć moje życie. Nie uśmiecha mi się kolejne spotkanie z tymi kolesiami, lecz oni mogą wrócić. Andrew coś o nich wie i chce to wszystko powiedzieć. Z tą wiedzą może będę potrafiła ich powstrzymać. Pójdę na policję i ich złapią, a ja będę bezpieczna. O ile Andrew nie kłamie. Chyba do reszty mi odbija…

Podchodzę do drzwi od strony pasażera, otwieram je i wsiadam do pojazdu. Po ich zamknięciu zapinam się pasem.

— Chcę wiedzieć wszystko. — Patrzę mu prosto w oczy, aby spróbować z nich wyczytać intencje chłopaka.

— I się dowiesz.

 Bez żadnych zbędnych słów odpala auto i wyjeżdżamy na ulicę.

***

Miejsce, w którym nie jesteśmy łatwym celem Andrew definiuje przez kawiarnię „Delicious”. Akurat teraz znajduje się tutaj pełno ludzi. Spieszą się do pracy lub szkoły, ale kupują poranną kawę, żeby się trochę rozbudzić.

Siedzimy w ostatnim stoliku przy ścianie. Jest jak najbardziej oddalone od okna, a dodatkowo zasłaniają nas ludzie krzątający się tutaj. Są zbyt zajęci i nie interesują się sprawami innych, więc możemy tu swobodnie porozmawiać.

— Skąd masz mój numer telefonu? — Zaczynam rozmowę po długiej chwili ciszy.

— Nie było to łatwe. Napisałem do kilku osób z twojej klasy na facebook-u. W końcu znalazła się jedna osoba, która była skłonna mi go podać.

— Kto taki? — Dopytuję.

— Jakaś tam Bridget. Taka brunetka, wiesz, o kogo mi chodzi. Nie pamiętam nazwiska.

— Tak, wiem, kiedyś jej go podałam, bo razem robiłyśmy projekt z chemii. Zapomniałam o tym. Podyktowałeś mój numer tym kolesiom?

— Nie, zdobyli go w inny sposób, ale nie mam pojęcia, w jaki. — Upija łyk espresso.

— Czego ode mnie chcą? — Zadaję wreszcie najbardziej nurtujące mnie pytanie.

— Powiedzieli mi jedynie, że załatwiają interes, a ty jesteś tego przedmiotem.

— Nic więcej? Zaraz… Ten chłopak w szkole… To byłeś ty?

— Nie, to był Xander. Chciał załatwić sprawę wtedy. Schował się w kanciapie woźnego i powiedział, żebym cię tam zaprowadził. Na początku miałem taki zamiar, ale się rozmyśliłem. W końcu cię nie znam, a nie będę wystawiał ludzi, aby spłacić dług. — Zaciska dłoń na filiżance.

— Jaki znowu dług?

— To mało ważne, nie przyszliśmy tutaj rozmawiać o mnie. Po prostu biznes nam trochę nie wyszedł, a oni mają wygórowane oczekiwania. Jednak wystawienie im człowieka to za dużo... Ci chorzy psychole są bezwzględni...

Milczę, nie jestem w stanie wypowiedzieć ani jednego słowa. Pożeram jedynie Andrew wzrokiem pełnym żalu. W mojej głowie pojawia się setka myśli na minutę. Co ja takiego zrobiłam? Jaki interes? Nie przypominam sobie, byśmy się kiedykolwiek spotkali... To wszystko wydaje się nie mieć sensu. Może po prostu mnie z kimś mylą?

— Zrezygnowałeś, a ja pojawiłam się przez zrządzenie losu i wścibskość... Jakim cudem udało ci się w ogóle stamtąd wydostać?

— Tam był ktoś jeszcze. Nie mam bladego pojęcia, kto to był. Pamiętam wszystko jak przez mgłę, bo byłem wpół przytomny. Zabrał mnie do jakiegoś lekarza, ale musieli się dobrze znać. Ledwo mnie opatrzył i zostałem odwieziony do domu. Ojciec nawet się nie skapnął, że mnie nie było. Zawsze wracam późno, więc nie wydało mu się dziwne, jak zobaczył mnie dopiero, jak się obudził.

— I jak wytłumaczyłeś mu, że jesteś w opłakanym stanie, ale z pominięciem tych kolesi?

— Trenuję boks. Ojciec nie widział mnie od rana, a trening miałem po południu. Łatwo wcisnąć mu kit, że miałem ostrą walkę na ringu. Z resztą nie raz wyglądałem gorzej po tych pojedynkach niż teraz. — Zaczyna się śmiać chcąc zbagatelizować swój stan.

— Dobry aktor. Mnie też zabrał ktoś obcy, ale myślałam, że to jeden z tamtych. Sama nie wiem, w jaki sposób znalazłam się w sierocińcu. Mniejsza z tym. Co teraz chcesz zrobić?

— Wyjadę i tobie radzę to samo. Oni nie odpuszczą, dopóki cię nie dopadną. Mam ojcu przywieźć jeszcze jakieś papiery do szkoły, bo sam jest zajęty. Potem się zmywam. Zniknę na jakiś czas, aż wszystko się uspokoi, albo na zawsze.

— Chcę wyjechać, ale nie mam, dokąd. Niestety w przeciwieństwie do ciebie nie posiadam zbyt dużej ilości pieniędzy. — Nagle przez głowę przelatuje mi pewne wspomnienie, o które również muszę zapytać. — Jeden z tamtych bandziorów powiedział, że „on” się wścieknie, bo mam być w nienaruszonym stanie. O kogo im chodziło?

— Ich szefa. Ci trzej kolesie to tylko pionki. Osobiście nie poznałem tego gościa. Zawsze kontaktuje się ze mną tylko Xander. Możesz wyjechać ze mną, jak chcesz. Powiedzmy, że jestem ci to winien, bo chciałem cię wystawić tym debilom.

Sytuacja nie przedstawia się zbyt ciekawie. Rozmowa z Andrew nie przynosi oczekiwanego przeze mnie efektu. Nie wiem nic o tych bandytach, poza imieniem jednego z nich, więc policja w niczym mi nie pomoże. Opcja Andrew wydaje się bardzo kusząca, ale pomimo jego bohaterskiego czynu, jakim było uratowanie mnie wczoraj, a także ostrzeganie dzisiaj, nie przekonuje mnie, iż jest on osobą godną zaufania. Przecież przyznaje, że chciał mnie wydać tym gościom. Nagle chwyta go sumienie i sobie odpuszcza? Nie kupuję tego kitu.

— Dzięki, ale myślę, że sobie poradzę.

— Xander cię śledzi. Wyczeka na dogodny moment i wtedy będzie po tobie.

— A od czego jest policja w tym mieście? — Uśmiecham się kpiąco.

— Myślisz, że dadzą radę ich złapać? Nie przyjadą na czas, nawet możesz nie dać rady po nich zadzwonić.

— To na tyle? Mam za jakieś… — Spoglądam na zegarek w telefonie. — Piętnaście minut kartkówkę z matematyki. Nie po to męczyłam przyjaciela, żeby jej nie pisać.

— Pieprzyć to! Nie rozumiesz, że jesteś w niebezpieczeństwie?! — Wybucha złością.

— Rozumiem doskonale, ale nie boję się ich. — Mam nadzieję, iż brzmię jak najbardziej wiarygodnie.

— Wczoraj widziałem, co innego.

— Dam sobie radę. Nie powinno cię to interesować, bo w końcu się nie znamy. Odwieziesz mnie do tej cholernej szkoły? — Odpowiadam stanowczo.

— Jak tam sobie chcesz. — Z trudem podnosi się z siedzenia i rusza w stronę wyjścia z kawiarni.

***

Drogę do szkoły pokonujemy bardzo szybko. Andrew nie zwraca uwagi na licznik prędkości, który aż błaga się, żeby kierowca trochę zwolnił. Zatrzymuje się na parkingu szkoły z piskiem opon.

Oboje wysiadamy z samochodu i stajemy naprzeciwko siebie. Przez chwilę tylko spoglądamy sobie w oczy. Żadne z nas nie wie, co teraz powiedzieć.

Chociaż nie znam go zbyt dobrze i nie ufam mu jeszcze na tyle, aby faktycznie z nim wyjechać, jestem mu wdzięczna za wszystko. Może gdyby nie powiedział mi o tej umowie, zgodziłabym się. W tej sytuacji nie jestem pewna, czy się nie rozmyśli. Jeśli mnie wyda, to nie będzie musiał opuszczać Woodstown. Mimo to mam nadzieję, że uda mu się bezpiecznie gdzieś ukryć.

— Jesteś pewna, że tego chcesz? — Andrew postanawia przełamać nieznośną ciszę.

— Tak, dziękuję ci za pomoc. — Podaję mu rękę.

— Uważaj na siebie. — Również wyciąga swoją dłoń w kierunku mojej, którą następnie ściska na znak pożegnania.

— Ty również. — Po odwzajemnieniu gestu, oddalam się trochę.

Przez chwilę patrzę, jak chłopak odjeżdża, dopóki nie tracę go całkowicie z oczu. Kiedy nie widzę auta na horyzoncie, ruszam powolnym krokiem w kierunku budynku szkolnego. Mam jeszcze chwilę czasu, zanim rozpocznie się druga lekcja. Usprawiedliwienia nie będę pisać, bo i tak opuściłam tylko WF.

Czy dobrze robię? Może powinnam uciec, jak ten tchórz i schować głowę w piasek? Przecież boję się tych kolesi. Najlepszym rozwiązaniem jest odjechać z Andrew. Nasza relacja może się pogorszyć, albo polepszyć. Wszystko widzę negatywnie, a on nie wydaje się taki zły. Jednak moja jedyna szansa na bezpieczne przetrwanie minęła chwilę temu.

Dźwięk wibracji w telefonie wyrywa mnie z przemyśleń nad zmarnowaną okazją. Zatrzymuję się, wyjmuję go z torebki i przyglądam się wyświetlaczowi. Numer należy do mojej listy kontaktów i zapisany jest pod… O matko! Przesuwam palcem po ekranie.

— Lauren? — Mówię uradowana.

— Nie, duch święty! Kochana, mam dobre wieści! — Krzyczy entuzjastycznie.

— Jakie? Gadaj szybko!

— Mam teraz chwilę wolnego czasu, a wiesz, co to oznacza? — Milknie na chwilę, aby zrobić napięcie. — Dzisiaj przyjeżdżam do ciebie!

— Nie ściemniasz?! O której i gdzie?!

— Jest u was pewien bar „La Costa”. Znalazłam go przeszukując internet. Ich strona wydaje się niezła, mają ciekawy wybór alkoholi i w ogóle. Gdzieś tak o dwudziestej odpowiada ci?

— Jeszcze pytasz? Pewnie, że tak! — Nie wierzę w to, co słyszę. Lauren naprawdę chce się spotkać.

— W takim razie widzimy się dzisiaj! Mamy wiele do nadrobienia! Buziaczki.

— Do zobaczenia.

Rozłączam się i chowam urządzenie do torebki. Ruszam znowu w kierunku drzwi wejściowych. Do moich uszu dociera dźwięk dzwonka obwieszczający rozpoczęcie przerwy.

Tak długo jej nie widziałam. Prawie osiem lat… I dzisiaj się spotkamy! To niesamowite. Czuję motylki, które wariują w moim brzuchu. Przynajmniej przez ten jeden dzień chcę zapomnieć o wszystkich problemach. Co złego się niby może stać? Będę z przyjaciółką w otoczeniu mnóstwa ludzi. Zapowiada się pięknie. Być może nawet na najlepszy dzień w moim życiu.

Hejo kochani! Przez długi czas nie było rozdziału, ale niestety masa nauki i do tego korepetycje. Trzeba się jednak jakoś przygotować i chociaż zdać. Im mniej czasu zostało, tym bardziej obawiam się, że sobie nie poradzę. Zwłaszcza z tej matematyki... xD Dobra koniec tych żali. Miałam wyjaśnić sytuację z Andrew i tak się stało. Co wy o nim myślicie? O tej całej sytuacji? Nasza Lauren całkowicie nie zniknęła, bo przecież miała spotkać się z Marisą i tak będzie. Jak myślicie, co się może wydarzyć? xD Ten rozdział jest trochę nudny, brakuje mu większych opisów, ale jakoś nie szły mi one wczoraj, kiedy pisałam ten post. xD Jest aż tak źle? xD