Chapter 16

Hej! Myślałam, że to chapter 15 mnie zablokował, ale 16 był o wiele większym wyzwaniem. Poprzednie rozdziały pisałam dość rzadko, a przerwa między napisaniem 15 i 16 wynosi około 2 lat, więc ciężko znów będzie się do tego przyzwyczaić. Dlatego też ten rozdział będzie stylistycznie trochę odbiegał od poprzednich, choć starałam się, żeby nie było to aż tak widoczne. Będę wdzięczna za wskazanie jakichkolwiek błędów, które zauważycie, gdyż jestem tylko człowiekiem i popełniam ich masę, a nie wszystkie jestem w stanie dostrzec. Miłego czytania i dziękuję za cierpliwość tym, którzy wytrwali do mojego powrotu!

To jakiś koszmar. Nie można spokojnie wyjść na spotkanie z przyjaciółką, bo od razu atakują cię jakieś typki. Nie można pójść do szkoły, gdyż tam również przyłażą. Nawet w sierocińcu nie mam spokoju, ponieważ tutaj też mogą wejść niezauważeni. Gdzie w takim razie powinnam czuć się bezpiecznie? Czy istnieje takie miejsce? Kto jest wrogiem, a kto przyjacielem? Nie znam motywów "Mroku" czy też Luke’a. Nie wydaje się być jednym, ani drugim. Miał już tyle okazji, żeby mnie wykończyć, ale z żadnej nie skorzystał. Z jakiegoś powodu nie przepada za tamtymi gnidami… Chce mnie wykorzystać, żeby im dopiec. Świetnie, jestem wplątana w jakieś gangsterskie porachunki i nawet nie wiem, czemu. Myśl, Mariso, jak się z tego wyplątać!

Przewracam się na bok, by spojrzeć na przyjaciółkę. Niewinna rudowłosa istotka, która nie jest przy mnie bezpieczna, w sumie nikt nie jest. Z chęcią odcięłabym się od niej i pozostałych, ale nie pozwoli mi na to… Jak mam ochronić moich przyjaciół, jeśli nie potrafię pomóc samej sobie? Ci zwyrodnialcy są niebezpieczni i nie zawahają się użyć ich jako karty przetargowej. Muszę się wykręcić od jakichś wspólnych wyjść, żeby nie widzieli mnie z nimi. Jest tylko jeden problem — dzisiejszy wypad do centrum handlowego. Jak tu się wykręcić?

Może powiem, że jestem zmęczona albo źle się czuję? Raczej w to nie uwierzą. Ewentualnie pani Allen zabroniła mi wychodzić! Nie, nigdy nie karze w ten sposób swoich podopiecznych. Wzywają mnie do szkoły! W weekend – tak, jasne! Dlaczego wymyślenie czegoś jest dzisiaj nad wyraz trudne? Czyżbym straciła resztę swojej kreatywności? Gdyby nie ból lewego ramienia uniemożliwiający zebranie myśli…

— Cholerni zwyrodnialcy… — Szepczę pod nosem.

— Co tam mamroczesz, czyżby cholernie się cieszę na dzisiejsze wyjście?

— Ta, pewnie…

Super, wtopiona. Nie mogę powiedzieć jej prawdy, ale podrzędne kłamstwa też nie wchodzą w grę. Widać było wczoraj, że mi nie uwierzyła, ale też nie chciała drążyć tematu. Nie wiem, czy ma zamiar do niego wrócić, czy poczeka, aż sama wyskoczę z inicjatywą. No nic, pozostaje zatem tylko jedno wyjście…

— W takim razie czas się szykować, chłopaki będą tu za dwie godziny! — Catia energicznym ruchem zrzuca z siebie kołdrę.

***

— Wow! — Entuzjastyczny krzyk wydobywa się z ust moich przyjaciół.

Chcę również podzielać ich zachwyt, jednakże to niemożliwe. Jestem zbyt zajęta nerwowym rozglądaniem się wokół. Mam nadzieję, że uda nam się jakoś ukryć w tłumie. Nawet nie przyglądam się budynkowi.

Przechodzimy przez rozsuwane, szklane drzwi. Naszym oczom ukazuje się bogaty wybór sklepów od samego wejścia. Według umieszczonej na ścianie rozpiski, sklepy spożywcze, księgarnie oraz sklepy z zabawkami są umiejscowione na parterze. Sklepy obuwnicze, odzieżowe oraz z tandetnymi błyskotkami znajdują się na pierwszym piętrze, a drugie poświęcono restauracjom i jakimś knajpkom.

— To gdzie teraz? — Zadając pytanie nerwowo się rozglądam.

— Nie przyszliśmy po nic konkretnego, poza zabawą! W takim razie chodźmy przymierzyć jakieś najdroższe ciuchy i ponabijać się, jak dziwnie w nich wyglądamy. — Catia podaje swoją propozycję.

Ponieważ nikt nie zgłasza sprzeciwów, ruszamy ku ruchomym schodom, które zabierają nas na pierwsze piętro. Od razu wybieramy się do pierwszego z lewej, sklepu z garniturami oraz sukniami wieczorowymi. Krój każdego ubrania znajdującego się w tym sklepie jest paskudny, dlatego moi przyjaciele na pewno będą świetnie się bawić, przymierzając je. Dodatkowo patrząc po metkach, żadna z cen nie schodzi niżej niż 3 tysiące dolarów.

Siedzę sobie na kanapie przed przymierzalnią i podziwiam każdą kreację, którą wybierają Catia, Chris oraz Jordan. Sama nie mam ochoty na przebieranki czy przebywanie tu, ale nie chcąc psuć pozostałym humoru, udaję, że jestem krytykiem mody, który potrafi zjechać wszystkie drogie szmaty, które mają na sobie.

— Błagam, chcę już stąd iść… — Narzekam, kiedy pozostali się przebierają.

— A jak wyglądam w tej? — Catia wykonuje pełen obrót w krwistoczerwonej, rozkloszowanej sukience.

— Ubierając tę wykwintną kreację jest pani narażona na pomylenie z czerwonym sygnalizatorem świetlnym. Przechodząc przez pasy możesz być pewna, że każdy się zatrzyma na widok tego koloru. — Pomału zaczynają kończyć mi się pomysły. — Dokończcie dalszą zabawę beze mnie. Strasznie tu duszno przez ten tłok, muszę się przewietrzyć.

Ruszam w kierunku drzwi. Po drodze napotykam na niezadowolone spojrzenie sprzedawczyni. Nic dziwnego, w końcu moi przyjaciele zakładają na siebie tony ubrań, ale nie mają zamiaru kupić ani jednego. Jednak nie może tak po prostu nas wyprosić, ponieważ jesteśmy klientami i nie przeszkadzamy pozostałym nabywcom w sklepie. Musi to być dla niej frustrujące.

Gdy staję w progu, czuję wibrację mojego telefonu w kieszeni. Wyciągam go delikatnie. Numer nieznany. Pewnie jakaś pomyłka, odruchowo odrzucam połączenie. Zadowolona chcę go schować do kieszeni spodni, ale dźwięk rozlega się ponownie. Tym razem również postanawiam nie odebrać. Gdy wibracja telefonu rozlega się po raz trzeci, lekko się irytuję.

— Co za natręt… — Odbieram połączenie. — Słucham?

— No nareszcie, ile można się do ciebie dobijać.

Zaraz, zaraz. Znam ten arogancki, przepełniony rozbawieniem głos. Choć przez telefon brzmi troszeczkę inaczej, ale jestem pewna, że to on…

— M…r…o…k… Znaczy Luke… Skąd masz mój numer?!

— Brawo, medal za to chcesz? Mam swoje sposoby. — Naśmiewa się jak to ma w zwyczaju.

— Bardzo śmieszne, czego tym razem chcesz? Zapomniałeś mi sprzedać kosę w żebra ostatnio czy rozbić głowę o asfalt?

— Jakaś ty drażliwa, wstałaś dzisiaj lewą nogą czy co? Te baby, ciężko się z nimi dogadać.

— Skończyłeś? Jeśli tak, to łaskawie daj mi spokój.

— Mogę się rozłączyć, ale wtedy zostaniesz z nimi sama.

— Z kim? — W co on pogrywa.

— Nie pamiętasz przyjemniaczków z ostatniego spotkania? Zdaje się, że dzisiaj też mają na ciebie chrapkę.

— Chcesz mnie tylko nastraszyć, psycholu! — Wypowiadam to o jeden ton za głośno. Wszyscy, którzy znajdują się w niedalekiej odległości, spoglądają na mnie spode łba.

— Jak mi nie wierzysz, to spójrz w dół. Są przy wejściu.

Niemal od razu podbiegam do szklanej barierki, przy której znajdują się ruchome schody. Nerwowo lustruję każdego człowieka, który wkracza do centrum. Zakochana para, liczna rodzina z wydzierającymi się bachorami, samotni łowcy okazji. Są niemal jak rój, w którym trudno rozpoznać kogokolwiek. Żadnej znajomej twarzy, zero znaków szczególnych.

— Dupek, oszukałeś mnie.

— Dobrze się przyjrzyj.

Rzucam okiem jeszcze raz. Wiem, kogo szukam, ale nie mogę dostrzec poszukiwanych osób. Gdy już mam się poddać, ku mojemu przerażeniu napotykam na spojrzenie jednego z tamtych zwyrodnialców, a dokładniej pirata drogowego. Całkowicie ubrany na czarno, spod kaptura bluzy wystają nieliczne blond kosmyki. Od razu zaczyna przepychać się przez tłum ludzi okupujących wyższe stopnie schodów.

— Powiedzmy, że ci wierzę… Ale co ja mam robić, tu jest tylko jedno wyjście. — Oznajmiam spanikowana.

— Schowaj się przed nim, mój człowiek jest już w drodze. Mów mi dokładnie, gdzie idziesz, żebym mógł go pokierować.

— Sam się nie pofatygujesz? Dlaczego chcesz mi pomagać i czemu mam ci ufać? — Pytam.

— Naprawdę teraz chcesz marnować na to czas? — Wzdycha.

— Dobra, to może poczekać. — Ruszam w przeciwnym do oponenta kierunku. — Chyba najlepszym rozwiązaniem będzie schowanie się w jakimś najdalej położonym sklepie.

— Nie ma na to czasu. Gdzie on jest?

— Jeszcze nie udało mu się wjechać na górę. — Spoglądam przez ramię, by się upewnić. — W takim razie co proponujesz?

— Najlepiej ukryć się w najbliższym sklepie, zanim dotrze na to piętro. Trochę mu zajmie znalezienie cię w tłumie oraz gąszczu sklepów po obu stronach centrum. — Przedstawia swoją wizję. — Który sklep mijasz?

— Aktualnie Nike, a co?

— Świetnie się składa. Tam powinno być rozwidlenie na dwa skrzydła budynku. Skręć w prawo i nie panikuj, jak pokażesz zdenerwowanie to przykujesz uwagę ochroniarzy i może zrobić się niepotrzebna jatka.

— Zaraz, jaka jatka?! — Znowu przykuwam uwagę kilku osób w pobliżu.

— Pomyśl, przyszli po ciebie w biały dzień, gdzie jest pełno ludzi, czego do tej pory nie robili. — Rozpoczyna swój wywód. — Są już zdesperowani lub szef za bardzo na nich naciska. Nie wiem, czy odważą się wyciągnąć broń w miejscu publicznym, ale lepiej dmuchać na zimne.

— Myślałam, że są tylko amatorami noży… — Kpię. — Dotarł na piętro i zaczyna się rozglądać, ale tylko przez chwilę. Boże, biegnie dokładnie za mną. — Odwracam szybko głowę, żeby utrudnić mu rozpoznanie. — Skręciłam w prawo, chyba nie zdążył mnie jeszcze zau… — Nagle czuję, że ktoś chwyta mnie za rękę, drugą dłonią zakrywa mi usta i wciąga we wnękę między sklepami.

— Czy ty zawsze musisz sprawiać tyle problemów? — Ten głos również wydaje się znajomy. — Znalazłem twoją zgubę, prowadź do innego wyjścia, ten dupek właśnie nas minął. — Domyślam się również, do kogo kieruje te słowa.

Spoglądam w górę i dostrzegam ten grymas na wyrazistej twarzy bruneta, który niezbyt za mną przepada. Oczywiście nie ma nawet zamiaru tego ukrywać. Chłopak pomału zwalnia uścisk i odsuwa dłoń od moich ust.

— Ciebie też miło widzieć, Ashton.

Przykładam telefon do ucha, ale gości na nim jedynie głucha cisza. Najwyraźniej połączenie z "Mrokiem" jest przerwane. Jakoś zniosę tę stratę, zwłaszcza, że Ashton dotrzymuje mi towarzystwa. Dlaczego akurat on? Głupia, narzekam na to, kogo do mnie wysyła, podczas gdy oni próbują ocalić mój tyłek… znowu.

Chłopak ubrany jest w znoszone Converse, szare jeansy i czerwoną bluzę w kratę. Podobnie jak oponent – ma założony kaptur na głowę. W prawym uchu znajduje się jakiś cień, czyżby słuchawka? Jego twarz niezmiennie zdobi grymas niezadowolenia nie tylko z powodu mojego towarzystwa, ale również z bieżących okoliczności.

— Dobra, odszedł wystarczająco daleko, teraz nie powinien nas zauważyć. — Nawet nie czekając na moją reakcję, ciągnie mnie za sobą w przeciwnym do pirata drogowego kierunku. Jednak mija jedyną możliwą drogę ucieczki. Zamiast udać się od razu do wyjścia, rusza w stronę lewego skrzydła. Nie rozumiem, czemu chce nas zapędzić w ślepą uliczkę bez wyjścia.

— Co ty robisz? Wyjście jest tam! — Wskazuję palcem jak niecierpliwe dziecko.

— Rogers został i pilnuje wyjścia, Pierce czeka w samochodzie, a Smith przylazł tu po nią. — Zdaje się, że mówi to bardziej do słuchawki, niż do mnie. — Wszedłem tutaj wyjściem awaryjnym z prawego skrzydła, ale nie będziemy ryzykować spotkania z tamtym pajacem. Tu gdzieś powinno być drugie. — Wypowiada te słowa bez żadnych emocji, jakby to było picie kawy.

— Czy ty w ogóle znasz to centrum?

— Nie, dopiero co zostało otwarte. — Oznajmia. —Jak mi podajecie współrzędne?! — Drze się do słuchawki. Docieramy do miejsca, gdzie powinno być drugie wyjście ewakuacyjne, a napotykamy jedynie ścianę.

— Ślepy zaułek. I co teraz, geniuszu? — Prycham.

— Mogłabyś się zamknąć na dobry początek.

— Cholera, zmienili plany i nie wybudowali drugiego wyjścia awaryjnego! — Nawet ja słyszę zirytowanego Luke'a. Ashton z powodu nadmiernego krzyku wyjmuje pospiesznie słuchawkę.

— Moje ucho, możesz trochę ciszej?

— Tak, poniosło mnie. — "Mrok" odzyskuje panowanie nad sobą.

— Z kim ja muszę pracować. — Ashton kręci głową z dezaprobatą.

Przyglądam się uważnie drugiej stronie. Nie dostrzegam żadnego z tamtych zwyrodnialców, czyli wciąż nie zna naszego położenia, ani koledzy nie fatygują się, by mu pomóc. Rozwiązanie pozostaje jedno, choć wiąże się z pewnym ryzykiem.

— Ashton, pamiętasz drogę do tamtego wyjścia ewakuacyjnego?

— Ta, co w związku z tym? — Gorączkowo rozgląda się za wrogiem.

— Mam pewien pomysł. — Biorę głęboki wdech. — Skoro główne wejście obstawione jest przez jednego z tamtych kolesi, dodatkowo drugi siedzi w samochodzie, więc możemy mieć problem ich wyminąć. Pozostaje wyjście ewakuacyjne, którym się tu dostałeś. Musimy tylko jakoś ominąć tego blondasa… — Widać, że człowiek przyparty do muru nie ma już nic do stracenia i wybiera nawet ryzykowne rozwiązania.

Po twarzy Ashtona nie można niczego poznać, nic wyczytać. Prowadzi teraz wewnętrzną batalię — zaufać problematycznej dziewczynie czy może samemu coś wykombinować. Czas nas goni, więc niech szybciej się decyduje, bo jak tamten gość postanowi przeszukać lewe skrzydło, będziemy ugotowani.

— Zgoda, ale się nie wychylaj i rób, co mówię. — Cedzi przez zaciśnięte zęby.

— A mam jakiś wybór? — Przewracam teatralnie oczami.

Ruszamy pomału, rozglądając się, jak typowi konsumenci, którzy przychodzą na zakupy, z tą różnicą, że my wypatrujemy realnego zagrożenia, choć stado bab wyrywających sobie torebki czy buty z przeceny też bywa niebezpieczne. Z każdym kolejnym krokiem coraz bardziej ogarnia mnie panika. Do głowy przychodzą mi najczarniejsze scenariusze. A jeżeli się nie uda? Co z nami zrobią, jeśli nas odnajdą? Nie, nie mogę tak myśleć, muszę zachować trzeźwość umysłu, jeśli faktycznie chcę się stąd wydostać. Sama mam marne szanse, ale jest ze mną ten gburowaty Ashton, więc nie znajdujemy się na straconej pozycji.

Ponownie mijamy rozwidlenie korytarzy i udajemy się w stronę prawego skrzydła. Nadal nie ma ani śladu naszego wroga. Przepychamy się przez niezliczoną ilość ludzi, ale twarzy żadnego z nich nie próbuję nawet zapamiętać. Zlewają się ze sobą w szarą, bezimienną masę. Skupiam się tylko na jednym człowieku, który gdzieś się tu czai. Kątem oka dostrzegam jego sylwetkę, kiedy wychodzi z pobliskiego sklepu jubilerskiego.

— Ash… — Nawet nie jest mi dane dokończyć, gdyż mój towarzysz od razu podłapuje, o co mi chodzi i zmienia kierunek naszej trasy na najbliższy sklep odzieżowy.

Od razu udajemy się w stronę przymierzalni. By nie wzbudzać zainteresowania obecnych osób, biorę do ręki byle jaki sweter i przyśpieszam kroku. Ashton stara się odszukać wolną przymierzalnię, ale jego starania spełzają na niczym.

— I co teraz? — Zaczynam panikować. — Chyba przeszukuje każdy sklep, zaraz tu wejdzie!

— Przymknij się to może coś wymyślę.

Nawet nie zwracam uwagi na jego arogancki ton i pyskówkę. Nie to jest teraz najważniejsze tylko fakt, że zaraz zrobi się niebezpiecznie. Wiem, iż oni są zdolni do wszystkiego, ale jak daleko mogą się posunąć? Czy tamten palant naprawdę wyciągnie giwerę w sklepie i zacznie do nas pakować, jak do kaczek? Właściwie dlaczego daję sobie wmówić coś takiego? Wcześniej nie użyli pistoletu. Nie są raczej tak głupi, może po prostu… spróbuje nas nastraszyć nożem, abyśmy poszli z nim.

Ten niebezpieczny typek przygląda się każdej mijanej osobie. Jest niezwykle dokładny, ale przez nieświadomych ludzi pewnie uznany za niezdecydowanego dziwaka. Już przekracza próg sklepu, zaraz wyda się, że tu jesteśmy.

Nagle, ku naszemu zbawieniu, drzwi od przymierzalni, przy której stoimy, otwierają się. Pomieszczenie opuszcza jakaś kobieta, zmierzająca w stronę kasy. Nas jednak to nie obchodzi, korzystamy z okazji, jaką zsyła nam los. Delikatnie przymykamy za sobą drzwi, żeby zostawić niewielką lukę służącą do obserwacji posunięć oponenta. Jego wzrok podąża za każdym obecnym w sklepie. Przechadza się między wieszakami pełnymi ubrań, przeszywając lodowatym spojrzeniem każdy centymetr sklepu.

— Zbliża się do przymierzalni. — Dostrzegam zdenerwowanie na twarzy Ashtona.

Zamykamy drzwi i przekręcamy zamek, ale na niewiele się to zda, jeżeli postanowi dostać się do środka, może to bez problemu zrobić, jednak nie bez wzbudzenia uwagi ochrony. Opieram czoło o drzwi przymierzalni, ich przyjemny chłód pomału koi rozszalałą burzę w mej głowie.

Dobiega nas łomot uderzenia pięścią w drzwi, który regularnie się powtarza kilka razy. W odpowiedzi słychać otwieranie się przeszkody i kilka niemiłych epitetów skierowanych w jego stronę. Sprawdza każdą z nich, a nasza jest następna w kolejności. Gdy dostrzegam zapadanie się klamki, a później ten odgłos, tym razem głośny i wyraźny, dopada mnie zwątpienie.

— To koniec, nie mamy dokąd uciec. — Wzruszam ramionami.

Zaciskam mocno powieki, mój oddech gwałtownie zwalnia. Nie mam bladego pojęcia, co robić. Żadne wyjście z sytuacji nie przychodzi mi do głowy. Trzeba się z tym pogodzić, przegrana. Jeśli zostaniemy tu i poczekamy, aż się znudzi, to możemy się nie doczekać, ewentualnie pozostaje nam wyjść i się poddać.

Kiedy już sięgam do zamka, rozbrzmiewa dźwięk ostrego metalu, mroczny gość to i muzyka w jego klimacie. Najwyraźniej to dzwonek jego telefonu, gdyż za chwilę łomot milknie, a my możemy usłyszeć fragment jego rozmowy.

— Nie… ich… mam… chwilę… chyba… gdzie…

— Nic nie rozumiem, a ty? — Zwracam się do Ashtona.

— Też, jednak zamilkł. To trochę ryzykowne, ale przekręć zamek i uchyl drzwi, musimy zobaczyć, czy nadal tu sterczy. — Wydaje polecenie.

Wykonuję jego rozkaz. Zza lekko uchylonych drzwi nie dostrzegam naszego znajomego. Może równie dobrze chować się za nimi. Kolejnym naszym posunięciem jest niepewne wyjście z kabiny i rozejrzenie się dokładniej. Faktycznie, w sklepie go nie ma.

— To nasza szansa, spadajmy zanim wróci. — Ashton łapie mnie za rękę i znowu ciągnie za sobą jak jakiś balast, którego z chęcią się pozbędzie.

Opuszczamy sklep pospiesznie, kierując się w stronę wyjścia ewakuacyjnego. Drogę do niego pokonujemy niemal truchtem. Na pierwszy rzut oka wydają się zamknięte, ale Ashton udowadnia, iż można je otworzyć. Z zamka po drugiej stronie wyciąga swoje narzędzia, nawet nie kłopocząc się, aby ponownie je za nami zamknąć. Ale tu ciemno…

Zbiegamy po stopniach jak najszybciej tylko umiemy. Wydaje się, że szczęście nam sprzyja i mamy szansę uciec niezauważeni. Gdy ta słodka myśl rozchodzi się po mej głowie, do uszu dociera coś gorszego, okropny huk.

— Co do… — Tylko tyle udaje mi się wykrztusić.

— Nieobliczalny popapraniec! Uciekaj, no już! Głowa nisko! — Krzycząc to, Ashton wyciąga coś zza pasa, czyżby to, o czym myślę?

Dopiero w tej chwili naprawdę zdaję sobie sprawę, jak poważna jest sytuacja. Moje nudne życie w jednej chwili zmienia się o 180 stopni, w jakiś kiepski film akcji! Boję się, mam ochotę usiąść, schować głowę w kolanach i płakać, ale nie mogę, nie chcę umrzeć, nie tu i nie teraz!

Ze łzami w oczach biegnę dalej, co chwilę kuląc się, gdy słyszę jakikolwiek wystrzał. Tylko się nie potknąć. Zdaje się, że są coraz cichsze, ale nie zamierzam podnosić głowy i spoglądać wyżej, aby się upewnić. Tchórz ze mnie, Ashton może tam zginąć, a ja potrafię jedynie uciekać… Jakby nie było, robi to, żeby mnie chronić, ale dlaczego? Już nic z tego nie rozumiem.

Droga wydaje się ciągnąć w nieskończoność, jednak gdy docieram do ostatniego stopnia schodów, ogarnia mnie ulga. Nie czuję żadnego bólu, poza moim lewym ramieniem, czyli jakimś cudem nie jestem podziurawiona jak szwajcarski ser. Lekko się prostuję nie zwalniając tempa ani na chwilę, odwracam się jedynie by zobaczyć czy Ashton za mną biegnie. Doskwiera mi jedynie martwa cisza. Czyżby on… Czy on… nie żyje? A jeśli tak, to co z tym drugim?

Popycham drzwi nadal nie odrywając wzroku od schodów. Żadnych innych kroków, co tam się dzieje? Jestem sama i co mam teraz robić? Nie mogę tam wrócić, bo mnie dopadną. Odwracam głowę w stronę światła, które przez chwilę razi mnie w oczy. Gdy przyzwyczajam do niego wzrok, jest już za późno. To tylko ułamek sekundy, ale wystarcza, by zauważyć go nie w porę. Wpadam prosto w ramiona kolejnego z oprawców.

— Tak bardzo się za mną stęskniłaś? Miło mi. — Łobuzerski uśmiech nie schodzi z jego twarzy.

Tajemniczy informator i zarazem porąbaniec, który rozciął moje ramię. Chwyta mnie mocno i nie zamierza puścić. Choć się szarpię, ile tylko mam sił, całe moje starania okazują się daremne. Jest naprawdę silny.

— Dobra, koniec tej zabawy, idziemy. — Próbuje mnie zmusić do pójścia w kierunku, który wskazuje.

— Nie, puszczaj! — Dalej usilnie próbuję się szarpać. Jestem już tak daleko, nie mogę się poddać. — Czego wy ode mnie chcecie? Nic wam nie zrobiłam, pomyliliście się! Puść mnie, a zapomnę o sprawie.

— Nie rozśmieszaj mnie. — Jego uścisk staje się coraz mocniejszy.

Pomału robi mi się ciemno przed oczami. Co robić? Wołać o pomoc? Na tyłach centrum handlowego — powodzenia, że ktoś usłyszy. Nie ma tu nikogo poza nami. Czemu zawsze mają idealną okazję, żeby się do mnie dobrać?

Uścisk rozluźnia się gwałtownie, jakby ktoś zdejmował ze mnie ciężar. Odwracam głowę by dowiedzieć się, co powoduje to ukojenie. Czy jednak chłopak postanawia odpuścić, bo faktycznie zdaje sobie sprawę, że się myli?

— Nierozumny leszczu, nie wiesz, że jak kobieta mówi "nie", to znaczy spieprzaj? — Zza upadającego bezwładnie oprawcy wyłania się sylwetka mego wybawcy.

— Ashton! — Łzy napływają mi do oczu. — Pierwszy raz cieszę się, że cię widzę, gburze.

— Szkoda, że bez wzajemności. — Dalej uszczypliwy.

— Czy on żyje? — Spoglądam na leżącego nożownika.

— Ta, jest tylko nieprzytomny, chodźmy już, zanim przyjdą tutaj pozostali. — Znowu ciągnie mnie za sobą.

— A tamten drugi? Co się tam stało?!

— Musisz zadawać tyle pytań? Małe dziecko jesteś?

Ciągnie mnie za sobą, wymijając co chwilę jakieś kontenery. Biegniemy tak szybko, że zaczyna brakować mi tchu. Chcę zwolnić choć na moment, ale wiem, że może nas to drogo kosztować. Z naszej drogi ucieczki nie pozostaje mi wiele w pamięci. Imitacja białego marmuru zdobi pas pokrywający parter, natomiast pozostałe piętra wyglądają, jakby były zrobione z grubego szkła. Szara kostka brukowa wydaje się być nowiusieńka, ani jednego ubytku. Nie mam jednak czasu na podziwianie.

Gdy wreszcie kończy się uliczka za centrum, wybiegamy na pobliski parking dla mieszkańców osiedla, które mieści się nieopodal kolosalnego budynku handlowego. Rozciąga się przed nami rząd równo zaparkowanych samochodów różnych marek i kolorów. Ashton jednak kieruje nas ku niepozornemu, żółtemu Mitsubishi Lancer Evolution 8. Jego maska oraz zamontowany spoiler są koloru czarnego. Szyby ma przyciemniane, a na drzwiach po obu stronach widnieją czarne płomienie. Znam akurat ten pojazd, gdyż Jordan i Christian wielokrotnie się podobnym zachwycali, podziwiając je w magazynach poświęconych motoryzacji.

Zajmujemy miejsca, naprędce zapinamy pasy, a następnie ruszamy z piskiem opon, zostawiając za sobą zdziwionych przechodniów, którzy zmierzają właśnie do swoich samochodów. Gdy widzę prędkość na liczniku, mocniej wciskam się w fotel.

— Może zwolnisz? Już jesteśmy bezpieczni. — Podaję propozycję w nadziei, że i tym razem mnie wysłucha.

— Oczywiście, będę się wlókł jak emeryt. Poza tym, jesteś pewna? — Spogląda nerwowo na boczne lusterko. — Chyba jednak mamy towarzystwo.

Ścigający nas niebieski Mitsubishi Eclipse GS nie zamierza poddać się bez walki. Zrównuje się z samochodem Ashtona od strony pasażera, by za chwilę uderzyć w bok pojazdu. Mimowolnie z mojego gardła wydobywa się szloch.

— Zwolnij, zaraz zginiemy, błagam!

— Przymknij się choć na chwilę, próbuję coś wymyślić!

Gburowaty kierowca skręca w jakąś poboczną, leśną uliczkę. Jest dość wąska i po obu stronach otoczona bandą, żeby oddzielić auta od pasu zieleni. Zwyrodnialcy mają zbyt dobry czas reakcji i udaje się ich spowolnić o kilka sekund. Ponownie się z nami zrównują. Ashton próbuje odepchnąć oponentów, ale na niewiele się to zdaje. Za moment odpowiadają tym samym, dociskając nas do bandy.

— Zrób cokolwiek, proszę! — Zaczynam szlochać.

— Jeszcze chwila…

— Na co? — Dziwię się. — Za chwilę to nic z nas nie zostanie!

Kiedy Mitsubishi Eclipse odrywa się na chwilę od nas, aby przypuścić kolejny taki atak, Ashton wciska pedał hamulca i to niebieski pojazd tym razem klei się do bandy. Towarzyszy temu snop iskier oraz odrywający się lakier, który pozostaje na ogrodzeniu. Gbur wykorzystuje tę sytuację i gwałtownie przyspiesza, żeby ich wyminąć. Po chwili samochód odrywa się od przeszkody, żeby ponownie ruszyć za nami w pościg.

— Panowie, mam mały problem. Jesteśmy na leśnej ścieżce w rzadko uczęszczanej części miasta. Robi się gorąco, jakieś sugestie? — Nawija do słuchawki, a po kilku przytaknięciach na jego twarz wstępuje szyderczy uśmiech. — To się może udać. Spotkanie w umówionym miejscu.

— Co ty zamierzasz? — Spoglądam na niego z przerażeniem. — Znowu nas doganiają.

Z leśnej dróżki wyjeżdżamy na autostradę. Tutaj można rozwinąć niezłą prędkość, jednak przeszkadza nam więcej samochodów. Jest już dość nadgryziona przez ząb czasu i ciężkich pojazdów, które notorycznie z niej korzystają. Rozwijanie nadmiernej prędkości może źle się tutaj skończyć. Wystarczy większa wyrwa i spotka nas przykry los.

— Zaraz się pożegnamy.

Pożegnamy?! Czy on zamierza nas właśnie zabić, to jego rozwiązanie?! Jestem jeszcze za młoda, żeby umierać, a poza tym, kto daje mu prawo wybierania, kiedy i w jaki sposób moje życie się zakończy? Nie zgadzam się z tym.

— Chyba nie chcesz…

Czuję jedynie gwałtowny skręt sygnalizujący wymijanie pojazdu, a później następnego. Takie warunki pozwalają nam jednak na trzymanie dystansu. Jeśli kierowca ścigającego nas pojazdu bardziej się ośmieli, odwróci się to na naszą niekorzyść. Skoro nie boją się strzelać w centrum, to co ich powstrzyma przed wykorzystaniem pozostałych uczestników ruchu na własną korzyść?

— Jest. — Oznajmia i zjeżdża do wylotu z autostrady.

— Chcesz znowu wrócić do miasta? Odbiło ci? Tam będzie jeszcze trudniej im uciec.

— Człowiek małej wiary z ciebie.

Ashton jeszcze przyśpiesza, jakby na złość dla mnie. Jak można się tego domyślić, nie odstępujące nas Mitsubishi również zwiększa prędkość. Wrogi pojazd znowu szykuje się do uderzenia. Moment, w którym się zbliża widzę jak w zwolnionym tempie, przepełniona przerażeniem.

W najmniej oczekiwanym momencie, chwilę przed zderzeniem, gburowaty kierowca gwałtownie hamuje, czego Eclipse kompletnie się nie spodziewa. Mało tego, trafia w dwa zaparkowane auta w komisie samochodowym i zatrzymuje się na czarnej Kii Sportage.

— Tak to robi mistrz kierownicy.

Nawet nie wiem, jak to skomentować. Po prostu siedzę w milczeniu, zaszokowana zaistniałą sytuacją. Ten pyszałkowaty padalec faktycznie ratuje nam skórę, ale o mało nie przyprawia mnie o zawał. Nie mam pojęcia, czy powinnam być mu wdzięczna, czy może przywalić z liścia.

— Zgubiłeś ich mistrzu kierownicy, co teraz? — Zadaję pytanie po tym, jak się odrobinę uspokajam.

— Do miejsca, w którym nie będą nas szukać.

— Pocieszające.

No tak, jak zawsze nie chce mi nic powiedzieć. Próba opuszczenia samochodu nie jest w tej chwili dobrym pomysłem. Wątpię, że jest na tyle miły, żeby się zatrzymać i mnie wysadzić. Pozostaje jedynie czekać na dalszy rozwój wydarzeń. Przynajmniej jeden problem z głowy.

Ashton ponownie zjeżdża w jakąś boczną uliczkę i oddala się od miasta. Tym razem podąża śladem krętej, piaszczystej drogi w otoczeniu stromych wzgórz. Przy zachodzącym już słońcu, gdy wierzchołki otoczone są złotymi promieniami, to miejsce wygląda urzekająco, choć jest po części przerażające.

Po kilku minutowej jeździe, docieramy do ostrego zakrętu, przy którym stoi zaparkowany Czarny Chevrolet Camaro V, od maski, przez całą długość przedzielony dwoma zielonymi paskami. Posiada również przyciemnione szyby. Obok niego, dumnie prezentuje się Audi TT III w metalicznym kolorze, połyskujące w świetle zachodzącego słońca. Również ma przyciemniane szyby, ale o dziwo — żadnych dodatków, jest takie proste, minimalistyczne.

Ashton z piskiem opon się zatrzymuje, a następnie opuszcza pojazd. Zabiera ze sobą kluczyki, więc chcąc czy nie, również ruszam swoje cztery litery z fotela. Zdecydowanie to najbardziej emocjonalna podróż mojego życia, muszę podtrzymywać się drzwi auta, żeby nie upaść. Moje nogi są jak dwie kluski, za żadne skarby nie chcą się ustawić prosto.

Mija kilka chwil zanim dochodzę do siebie. Kiedy to następuje, ruszam pomału w kierunku trzech mężczyzn. Próbując odwlec tę chwilę w czasie, robię to powoli, rozglądając się. Nie znam tego miejsca, ale jest idealne dla maniaka władzy. Z oddali widać całą panoramę Woodstown. Światła, które palą się w domach dodają mu nieopisanego klimatu. Poza tym nic więcej, dwie drogi niemalże identyczne. Jednakże mało kto chyba tędy jeździ, to bardziej obrzeża.

Kiedy docieram do Camaro, opierający się o otwarte drzwi Ashton nagle milknie, podobnie rudowłosy Mike, który jakiś czas temu oceniał stan mojej ręki. Chłopak ma na sobie luźne, czarne szorty, hawajską koszulę oraz biało-niebieskie Adidasy. A w fotelu siedzi sam "Mrok", tym razem w swej pełnej okazałości. Blond czupryna jako pierwsza rzuca się w oczy. Jego błękitne oczy wydają się zimne niczym lód, gdy przeszywa mnie na wskroś swoim spojrzeniem. Na jego owalnej twarzy widnieje tylko obojętność. Jednym ze znaków szczególnych jest kolczyk w lewym kąciku dolnej wargi. Poza tym jest dość wysoki i umięśniony. Ubrany w luźną, białą koszulkę z nieokreślonym nadrukiem, czarne jeansy oraz czarne Air Jordany z domieszką bordowego koloru. Jednak moją uwagę przykuwa coś jeszcze — tatuaż na ręce, płonący as pik.

Wszyscy trzej gapią się na mnie, później rzucają sobie krótkie, porozumiewawcze spojrzenia, by następnie zacząć swoją wypowiedź.

— Pozostaje tylko pytanie, co z nią zrobimy.

Jednak ten dzień może nie skończyć się dobrze.