Chapter 3

W sekundzie moje serce zaczyna bić mocniej. Czuję, jak chce ono wyskoczyć z mojej piersi. Jedno imię, a wywołuje tyle emocji. Dotąd do mnie nie dociera, co właśnie przełożona sierocińca do mówi.

— Lauren Bailey? — Dopytuję z niedowierzaniem.

— Tak. — Odpowiada kobieta.

Siedzę jak wbita w krzesło, nie potrafiąc wypowiedzieć więcej słów. Pierwszy szok utrzymuje się o wiele za długo. Moja przyjaciółka szuka mnie po wszystkich sierocińcach. Powinnam się z nią skontaktować, ale nie mam odwagi. W końcu tyle ze sobą nie rozmawiałyśmy, tyle się nie widziałyśmy. Najlepszym rozwiązaniem jest odpuścić, lecz podświadomość podpowiada mi, żeby zapytać o numer telefonu. Dręczy mnie poczucie winy, że tyle się do niej nie odzywam. To nie pozwala mi przyjąć obojętnie wiadomości o jej telefonie.

— Zostawiła może swój numer? — Zadaję to pytanie po dłuższej chwili.

— Owszem. — Kobieta podaje mi kartkę papieru, na której jest napisane dziesięć cyfr formujących numer telefonu Lauren. — Nie masz obowiązku dzwonić do niej. Zrobisz, co będziesz uważała za słuszne. Przepraszam Cię, moja droga, ale nie mogę dłużej rozmawiać. Muszę pilnie wyjść.

Nie chcąc zatrzymywać brunetki dłużej, w pośpiechu opuszczam jej gabinet. W sumie i tak wiem już wystarczająco. Jedyne, co mi pozostaje, to zastanowić się nad zatelefonowaniem do przyjaciółki. Wystarczy wstukać na smartfonie numer i nacisnąć „połącz”. Łatwiej powiedzieć niż zrobić. Nadal się waham czy faktycznie powinnam zawracać jej głowę. Z jednej strony wydaje mi się, że nie powinnam jej męczyć, ale zaś z drugiej, jakby na to nie patrzeć, to ona mnie szuka. Bez powodu by raczej nie dzwoniła po wszystkich bidulach w Australii.

Wchodzę po schodach na pierwsze piętro, a potem drugie. Idę dość powoli, żeby wydłużyć chwilę swoich rozmyślań. Jak wrócę do pokoju mogę być pewna, że Catia zacznie wypytywać o przebieg rozmowy z przełożoną. Rudowłosa lubi węszyć i szukać dziury w całym. Taka już jest moja druga, najlepsza przyjaciółka. Można przywyknąć do jej dociekliwości czy również charakteru. To naprawdę miła i sympatyczna dziewczyna, jak się ją bliżej pozna. Nienawidzę rozmawiać o swojej przeszłości, dlatego Catherine'a nie ma pojęcia o Lauren. Opowiedziałam jej tylko raz tą historię, ale wspomniałam, że byłam u koleżanki. Streściłam wydarzenia tamtej tragicznej nocy i nie mówiłam o blondynce szczegółów. Ruda, oczywiście nie wypytywała o nią. Dla niej liczyło się to, co przeżyłam przez ten czas. Śmierć rodziców jest dla małego dziecka prawdziwym szokiem, z którego nie da się łatwo wyjść. Później spędziłam długie godziny na terapii u psychologa. Można powiedzieć, że na niewiele się zdały. Tylko straciłam swój czas. Terapeuta nie przeżył tego, co ja więc skąd miał mieć pojęcie jak się czułam?! On posiadał rodzinę i nie przytrafiła mu się w dzieciństwie taka tragedia, jak mnie. Nie był w stanie mnie zrozumieć, dlatego żebym nie musiała więcej tam chodzić, starałam się, przy każdym spotkaniu udawać poprawę. Kilka wizyt i uznał mnie za całkowicie zdrową. Prawda była taka, że udawanie przerodziło się w lek na traumę. Skupiłam się na nauce w szkole i całkiem zapomniałam o tej sprawie. Myślałam o niej coraz rzadziej, aż w końcu przestałam. Teraz, kiedy dowiaduję się o telefonie od Lauren, wszystko powraca. Natłok myśli i wspomnień jest nie do zniesienia. Byliśmy szczęśliwą, kochającą się rodziną. Może mama i tata nie mieli dla mnie tyle czasu, co rodzice moich rówieśników, ale mimo to byłam uradowana. Posiadałam dwójkę kochających mnie nad życie osób. Byłam ich oczkiem w głowie. Myśleli o mnie w pracy, podczas przerw obiadowych dzwonili, by chociaż na chwilę usłyszeć mój głos. Zazwyczaj jak wracali do domu to ja już spałam, więc tylko przyglądali mi się, jak zajęta byłam w krainie Morfeusza. Wyrwa w moim sercu chyba znów się otwiera. Nie wiem, czy po raz drugi uda mi się ją zamknąć. Jakby na to nie patrzeć nigdy jej nie zamknęłam. Przysłoniłam ją tylko nudną i szarą rzeczywistością. Wszystko było dobrze, dopóki Lauren Bailey nie zadzwoniła do tego sierocińca. Wracają te dobre jak i gorzkie wspomnienia.

Opieram się ramieniem o ścianę i przykładam lewą rękę do piersi. Zaciskam dłoń w pięść, zgniatając przy tym kawałek materiału koszuli, którą mam na sobie. Czuję jak dziura w mym sercu się powiększa, a ja nie mam czym jej wypełnić. Ból, który teraz odczuwam, jest nie do wytrzymania. Bardzo przypomina ten, w dniu utraty jedynych, ukochanych osób w moim życiu. Tylko jedne słowa psychologa wspominam do dziś.

~~*~~

Siedzę przed gabinetem jakiegoś terapeuty mającego się mną zająć. Przez opuchnięte od łez oczy, ledwo dostrzegam tabliczkę na drzwiach: „Psycholog John Marshall”. Ponoć jest najlepszym specjalistą w swoim zawodzie i nie ma sobie równych. Tak przynajmniej wszyscy w okolicy mówią. Wodząc wzrokiem po całym korytarzu widzę bardzo dużo obrazów na ścianach kolorem przypominających ocean. Wstaję z krzesła i podchodzę do jednego z nich. To nie są żadne dzieła sztuki wybitnych malarzy, takich jak Picasso. Namalowane są przez dzieci. Oczywiście, posiadają dedykacje: „Dla wspaniałego psychologa Marshalla, który pomógł mi przezwyciężyć strach. Vanessa”. Wygląda na to, że ma swoich oddanych pacjentów. W tej przychodni najgłośniej jest tylko o nim. Jeśli jest tak dobry, to mam nadzieję, iż pomoże również mnie. Wracam na swoje miejsce, jednak zanim udaje mi się usiąść, drzwi gabinetu mojego terapeuty otwierają się. Pokój opuszcza młody chłopak na oko mający siedemnaście lat. To Krótko obcięty blondyn o niebieskich niczym wzburzone morze oczach. Bardzo wysoki i postawny nieznajomy ubrany jest w bluzę z kapturem, jeansy, a na nogi założone ma vansy. Spogląda na mnie kątem oka. Lekko zawstydzona odwracam wzrok udając, że interesuje mnie jeden z obrazów na ścianie. Gdy chłopak powraca wzrokiem do psychologa, od czasu do czasu spoglądam nam nich. Niebieskooki żegna się uściskiem dłoni ze specjalistą.

— Dziękuję panu. — Mówi chłopak.

— Nie masz za co dziękować. Pomóc Ci to mój obowiązek. Następne spotkanie w przyszłym tygodniu. — Obdarowuje go promiennym uśmiechem. — Do widzenia.

Młody człowiek pośpiesznie opuszcza korytarz, kierując się w stronę wyjścia.

— Zapraszam. — Pan Marshall wskazuje na mnie.

Dość niechętnie wchodzę do jego gabinetu. Nie jest, aż tak obszerny, jak się wydaje. Znajduje się tutaj jedynie dębowe biurko, ogromna drewniana szafa, w której są trzymane dokumenty pacjentów, kanapa z aksamitnego, czerwonego obicia i dwa metalowe krzesła podobne do tych na korytarzu. Całe pomieszczenie utrzymane jest w różnych odcieniach czerwieni. 

— Usiądź na kanapie, a ja w tym czasie wyjmę wolną kartę i uzupełnię potrzebne informacje.

Wykonuję jego polecenie, robiąc duże kroki po drewnianych panelach. Usadawiam się wygodnie na aksamitnym obiciu mebla i czekam na trudną rozmowę ze specjalistą. Bardzo długo nie chciałam zgłosić się do psychologa. W sumie to zostałam zmuszona do przyjścia tutaj, gdyż uznano, że sobie nie poradzę z tym wszystkim sama. Zostałam wysłana tu przez przełożoną sierocińca. Ta poczciwa kobieta, troszczy się o wszystkich swoich podopiecznych, aż w nadmiarze. Traktuje nas jak własne dzieci. Nie posiada męża ani swoich pociech. Sierociniec jest wszystkim, co ma. Pani Allen potrafi wysłuchać każdego i znaleźć rozwiązanie jego problemu. Bardzo przejmuje się losem dzieciaków, do których szczęście się nie uśmiecha. Jestem tutaj tylko ze względu na nią, żeby się o mnie nie martwiła. Zawsze powtarza, że psycholog pomaga normalnie funkcjonować po traumach. Niby jak on ma mi pomóc? Nigdy nie przeżył tego, co ja. Nie da się zrozumieć drugiego człowieka, jeśli nie przejdzie się tego samego piekła, przez które on przeszedł. Właśnie z tego powodu sieroty tak dobrze się rozumieją. Nie mają nikogo, kto mógłby się nimi zająć. Posiadają tylko siebie i ufają tylko sobie. Czują się na tym świecie niepotrzebne, zaniedbane, opuszczone. I właśnie poczciwa pani Allen daje nam nadzieję na chociaż cząstkowe zrozumienie. Nie odrzuca nas z powodu tego, iż nie posiadamy nikogo. Właśnie to sprawia, że nas do siebie przygarnia. Sierociniec, który prowadzi jest stworzony dla takich istotek. Dzięki tej kobiecie mamy dach nad głową. Przynajmniej w taki sposób się jej odwdzięczę. Nie będę kolejnym zmartwieniem. 

— Więc, Mariso, jak się dzisiaj czujesz?  — Pyta postawny psycholog, siadając na krześle, naprzeciwko mnie. 

— Lepiej, ale martwi mnie jedna rzecz.

— Opisz ją. — Prosi.

— To taki ból, który jakby rozrywa mi serce.  — Zaciskam dłoń na klatce piersiowej. — Jest nie do wytrzymania.

— To inny rodzaj bólu niż w przypadku zranienia. Bardzo mi przykro, ale ran w sercu zazwyczaj nie da się wyleczyć... — Na chwilę zawiesza głos.  — Ale jest coś, co może ci choć trochę pomóc.

— Co to takiego?  — Pytam z nadzieją.

— Miłość.

— Miłość?  — Powtarzam otępiała.

— To jedyna rzecz, która ci pomoże wyleczyć złamane serce. Może być jedynie podarowana przez drugą osobę.

— Więc nigdy się nie pozbędę tego bólu. Nie ma nikogo, kto mnie kocha. — Markotnieję.

— Czy, aby na pewno? Ktoś już cię kiedyś pokochał. — Uśmiecha się na widok mojej zdziwionej miny. — To twoi rodzice, Mariso. Może nie ma ich przy tobie ciałem, ale jestem pewny, że są tutaj obecni duchem. Z czasem znajdzie się i jakiś chłopak, który obdaruje cię uczuciem.

— Dziękuję panu.  — Mówię ze łzami w oczach.

~~*~~

Zmieniam pozycję, opierając się plecami o ścianę. Osuwam się na podłogę, obejmuję swoje kolana ramionami i chowam w nich twarz. Miałam już nigdy o tym nie wspominać. Nienawidzę rozdrapywania starych ran. Powinnam się cieszyć, w końcu od dawna chcę zobaczyć Lauren. Problem polega na tym, że nie potrafię. Każde chociażby najmniejsze wspomnienie dawnego życia w Sydney, włącznie z moją przyjaciółką, wiąże się z bolesnymi obrazami moich rodziców. Powinnam zachowywać się jak osoba dojrzała, ale nie daję rady. Miałam być silna i nigdy nie płakać — obiecałam to sobie. Kiedyś myślałam, że płacząc, rozmawiając o rodzicach i załamując się po ich stracie sprawiam im zawód, ponieważ powinnam być dzielna. Terapeuta przekonał mnie, że to nic złego rozpaczać po ich utracie. Te uczucia sprawiają, że odróżniamy się od zwierząt. Mimo wszystko ja nie potrafię wyrażać swoich uczuć. Tłumię je w sobie długo, aż do teraz. Jedna osoba przywraca stare, uśpione i zapomniane wspomnienia. Nie udaje mi się ich wymazać z pamięci choć bardzo tego pragnę. Po moich policzkach zaczynają spływać słone łzy. Gdyby mnie teraz zobaczyła pani Allen, rozkleiłaby się jeszcze bardziej ode mnie, widząc w jakim jestem stanie.

Przyciskam mocniej głowę do kolan. Zadowalający jest fakt, że nikogo nie ma na korytarzu poza mną. Brakuje mi tylko publiczności patrzącej na to jak cierpię. Uchodzę tutaj za najodważniejszą, nie pokazującą swoich uczuć, dziewczynę, która niczego się nie boi i nie ma chwil załamania. Jestem jednak tylko człowiekiem i jak widać mam swoje chwile słabości. Nie posiadam przecież serca z kamienia.

— Kochana, co się stało?

Nawet nie próbuję reagować na to pytanie. Ktoś jednak znajduje się na korytarzu, a ja dobrze wiem, kto. To do przewidzenia, że zacznie mnie szukać. Bardzo długo nie wracam, a jesteśmy umówione na spotkanie z przyjacielem w parku. Nie muszę nawet podnosić wzroku, by wiedzieć, iż w tej chwili Catia usadawia się obok i mocno mnie przytula.

— Marisa, co się dzieje? — Ponawia pytanie.

Jest mi ciężko powrócić myślami do rzeczywistości, ale muszę. Rudowłosa nie daje za wygraną. Przez cały czas usilnie stara się wydobyć ze mnie informacje, które ją interesują. Zaborczość tej dziewczyny jest czasem irytująca, lecz z innej strony dobrze, że tak łatwo nie można jej spławić. Jeśli zauważa pogorszenie twojego nastroju, od razu zaczyna swoje dochodzenie. Nie odpuszcza, dopóki nie dowiaduje się wszystkiego i nie znajdzie sposobu na poprawienie ci humoru. Zawsze jest przy tobie, gdy tego potrzebujesz. Według mnie taka przyjaciółka to prawdziwy skarb. Wiem, że mnie wysłucha, dobrze doradzi, pomoże w trudnej sytuacji. Zawsze znajduje wyjście z każdego dołka. Niechętnie kieruję swój wzrok w stronę Rudej. Dziewczyna jedynie nagradza mnie promiennym uśmiechem i obejmuje jeszcze mocniej. Już dalej bez najmniejszego problemu odwzajemniam jej uścisk. Opieram głowę o ramię przyjaciółki, szlochając.

— Cii, wszystko jest dobrze. — Stara się mnie pocieszyć choć nawet nie zna powodu mojego załamania. — Powiesz mi, co się dzieje?

Przez chwilę zastanawiam się czy wyznać jej prawdę. Skoro widzi mnie w takim stanie to i tak nie da mi spokoju. Dłuższe udawanie, że nic się takiego nie dzieje, tym razem na niewiele się zda. Opowiedzenie o tym nie będzie takie proste. Tyle tłumię wszystkie wspomnienia i emocje z nimi związane w sobie, że chyba nie potrafię już o nich rozmawiać, ale jak nie spróbuję, to się nie dowiem.

— Opowiem ci, ale nie tutaj. — Postanawiam się przełamać. — Chodźmy do pokoju to wszystko wyjaśnię.

Rudowłosa pomaga mi się podnieść, gdyż w obecnym stanie sama sobie nie radzę. Dziewczyna podnosi również małą karteczkę z podłogi, na której jest zapisany numer Lauren i podaje mi do ręki. Ruszamy pomału w stronę naszego pokoju. Im bliżej niego się znajdujemy, tym nadchodzących wątpliwości jest więcej. Wyrzuty sumienia, jakie odczuwam w stosunku do Catii, są nie do zniesienia. Przyjaźnimy się od prawie ośmiu lat, a ja dotąd nie powiedziałam jej całej prawdy. Muszę się przełamać i tym razem opowiedzieć Rudej wszystko. Pominęłam w sumie tylko fakty o Lauren, ale to one sprawiają, że wspomnienia do mnie wracają. Blondynkę uważałam za swoją starszą siostrę. Każde wspomnienie z nią przywołuje uczucia, o których nie chcę rozmawiać. To usprawiedliwienie, dlaczego nie mówiłam zbyt wiele o niej Catii. Tyle lat tłumię w sobie te negatywne, bolesne uczucia. Teraz przychodzi mi opowiadać o nich tak nagle.

Gdy docieramy do pomieszczenia, jestem pewna, że muszę powiedzieć o wszystkim Rudej. Dziewczyna pomaga usiąść mi na łóżku, a następnie idzie zamknąć drzwi. Po wykonaniu tej czynności, zajmuje miejsce obok mnie. Przygląda się wyczekująco, a ja nawet nie mam pojęcia, jak zacząć rozmowę. Zaginam brzegi karteczki z numerem Lauren nadal myśląc, jak rozpocząć dyskusję.

— Więc powiedz mi, o co chodzi? — Zadanie ułatwia mi rudowłosa, zadając pytanie jako pierwsza.

— Nie powiedziałam ci wszystkiego o mojej przeszłości. — Cały czas zaginam brzegi kartki. — Pamiętasz jak opowiadałam o dniu śmierci moich rodziców?

— Tak. — Dziewczyna przytakuje.

— Mówiłam też, że tego dnia przebywałam u mojej przyjaciółki Lauren... — Na chwilę się zawieszam. — Była dla mnie jak siostra. Przychodziłam do niej codziennie. Moi rodzice pracowali do późna, a ja nie chciałam siedzieć sama w pustym domu, więc po szkole czas spędzałam u niej.

Kątem oka patrzę na Catię. Po ułamku sekundy odwracam wzrok, czując na sobie jej zaciekawione spojrzenie.

— Wyparłam z pamięci wszystkie tamte wydarzenia. Uczucia związane z rodzicami i z nią starałam się ukryć, gdyż były dla mnie zbyt bolesne. Nauczyłam się tłumić wszystko w sobie. Do tej pory dobrze mi to wychodziło, ale jeden telefon zmienił wszystko. — Chwilę się zamyślam.

— Jaki telefon? — Pyta wyraźnie zaciekawiona.

— Kiedy pani Allen poprosiła mnie o rozmowę, dowiedziałam się, że pewna dziewczyna wydzwania po wszystkich sierocińcach w poszukiwaniu mojej osoby... — Na moment milknę, żeby wydusić najtrudniejsze słowa. — ... To Lauren.

— Do tej pory nie utrzymywałaś z nią kontaktu? Nikogo takiego nie zauważyłam w twoim otoczeniu. — Rudowłosa stara się wyciągnąć ze mnie jak najwięcej informacji.

— Owszem. Gdy tylko dowiedziałam się o tym telefonie, wszystkie złe wspomnienia wróciły. W końcu byłam u niej tamtego dnia. Każda myśl o dawnej koleżance powoduje również powrót nieprzyjemnego widoku moich rodziców, gdy byli wynoszeni w workach. To jest powód mojego załamania. Nie da się wiecznie skrywać swoich uczuć. — Po wypowiedzeniu tego kamień spada mi z serca.

— Mogłaś mi powiedzieć. Przy mnie nie musisz zgrywać twardej. Jesteśmy przyjaciółkami nie od dziś, a ja dowiaduję się o tym dopiero teraz. To istotny fakt biorąc pod uwagę twoje zachowanie. — Rudowłosa zaczyna się irytować.

Wcale mnie nie dziwi jej reakcja. Ciężko o tym mówić, ale robi mi się lżej. Mogłam z nią o tej sprawie porozmawiała dawno temu, a nie kryć te odczucia głęboko w swoim sercu. Kumulacja wszystkich negatywnych emocji powoduje właśnie moje całkowite załamanie. Jestem jak chodząca bomba zegarowa z opóźnionym zapłonem, która właśnie osiąga moment kulminacyjny. Trzeba było długo czekać, ale w końcu wszystkie moje uczucia wydostają się na powierzchnię, oglądając światło dzienne. Nie oczekuję od Catii zrozumienia. Teraz jedynie chcę, aby nie gniewała się na mnie bardzo długo. Z tą informacją może się oswoić w ciągu kilku dni. Dam jej tyle czasu, ile potrzebuje. Mam nadzieję, iż w ten sposób nie niszczę naszych relacji.

— Wiem i przepraszam cię za to. Zachowałam się trochę głupio, tając przed tobą tożsamość Lauren, ale nawet o nią nie pytałaś. Wiedziałaś tyle, że byłam u niej tamtego dnia i to ci wystarczyło. — Przerywam dłużącą się ciszę.

— Zwykle jak opowiadasz o takich rzeczach, to podajesz wszystkie informacje. Skąd miałam wiedzieć o jej znaczącym udziale w twoim życiu? Nigdy nic o niej nie mówiłaś poza tą jedną informacją, że byłaś u niej tego tragicznego wieczoru. Pominęłaś tylko najistotniejszy fakt. Byłyście zżyte tak jak siostry. Zupełnie jak my teraz. — Ruda wstaje i podchodzi do parapetu. — Nie powiedziałaś najważniejszej rzeczy.

— Nie było mi łatwo o tym mówić. Cały czas czułam ogromne wyrzuty sumienia, ponieważ ty mówiłaś mi o wszystkim. Dzisiaj po wybuchu wszystkich moich emocji postanowiłam powiedzieć Ci prawdę.

— Gdyby ona nie zadzwoniła to byś mi powiedziała?

To pytanie sprawia, że wbijam wzrok w podłogę. Miałabym pewne problemy z wyjawieniem jej tej prawdy. Może faktycznie przemilczałabym to wszystko. Lauren jednak uniemożliwia mi to swoim telefonem. Nawet i bez interwencji blondynki, kiedyś wszystkie negatywne uczucia wydostałyby się ze mnie. Musiałabym opowiedzieć Catii wtedy o tym, kim była dla mnie zielonooka.

— Z czasem bym powiedziała. Nie chcę się z tobą kłócić. Zrobiłam źle, byłam wobec ciebie nie fair i za to przepraszam.

— Dobra już nie ważne. Nie rozmawiajmy o tym. Nigdy więcej nie ukrywaj niczego przede mną, dobrze? Wiesz przecież, że zawsze ci pomogę. — Ruda wraca na swoje poprzednie miejsce obok mnie.

— Ok.

Mocno przytulam przyjaciółkę nie mając zamiaru przez długi czas wypuszczać jej z objęć. Nadal widać po niej, że jest na mnie zła, ale z czasem powinno jej to przejść.

Więc przybywam z kolejnym nudnym rozdziałem. Od Chapteru 5 zacznie się coś dziać. To już niewiele! Ten, kto wytrzyma takie nudy jest nie do zdarcia. xD Ale późniejsza akcja będzie dla ludzi o mocnych nerwach. xD Hmm, tutaj też wyjaśnię jeden fakt, gdyż przez przypadek sama się pogubiłam — wstyd. Chodzi o to, że w prologu Marisa miała 10 lat, czyli była w 3 klasie, a Lauren w 6. Pogubiłam się, gdyż wspominki są o tym jak ta pierwsza była w 1 klasie, a druga w 4. Dodawanie akapitów nie za bardzo mi wychodzi. xD Dziękuję tym, którzy są ze mną i dotrwali dotąd. Ferie już się zaczęły, a to oznacza tylko jedno — nadrabianie zaległości na waszych blogach. ^^ Bohaterowie pojawią się między 5 a 6 rozdziałem. :)