Chapter 2

Przyciągam do siebie drzwi, a następnie wchodzę wraz z przyjaciółmi do środka. O tej porze zwykle zbierają się sami licealiści po rozpoczęciu roku szkolnego. Znajduje się ich tutaj znacząco duża ilość. Wolny pozostaje jedynie ostatni stolik przy oknie. Od razu udajemy się w jego stronę, żeby zająć sobie miejsca. Usadawiam się przy samym oknie, by mieć dobry widok na przechodniów. Obok mnie siada Catia, a naprzeciwko Jordan. Przez długą chwilę siedzimy w ciszy, czekając na kelnerkę. Przekręcam głowę w stronę okna i zaczynam wypatrywać czegoś ciekawego. Na horyzoncie jest sporo samochodów oraz wracających uczniów z pobliskich szkół. Nie ma nic specjalnego, co przykuwa moją uwagę. Zrezygnowana kieruję wzrok w stronę przyjaciół. Nadal siedzą cicho i na tą chwilę nie zanosi się na jakąkolwiek rozmowę. Postanawiam z nudów pobawić się w odczytywanie myśli moich przyjaciół poprzez mimikę twarzy. Przynajmniej lepsze to niż umieranie z nudów. Jordan cały czas ma wbity wzrok tępo w blat stołu, odnoszę wrażenie, iż przewierca go wzrokiem na wylot. Przygryza wargę ze zdenerwowania. Jestem pewna, że coś go męczy. Może to ta praca i zmęczenie nią spowodowane? Catia natomiast wzrokiem wodzi po całym lokalu w poszukiwaniu kelnerki. Sama mam dość czekania i postanawiam wesprzeć przyjaciółkę w szukaniu naszego celu. Kierując przenikliwym spojrzeniem po krzesłach z aksamitnych obić, na których siedzą klienci, po dębowe blaty, o które się opierają, czekając na zamówienie, docieram do kasy. Stoi przy niej młody mężczyzna, mający na oko dwadzieścia pięć lat. Wysoki brunet podaje dość sporą tacę swojej koleżance, która zaraz po tym chodzi od stolika do stolika i rozdaje gorącą kawę.

— Wiadomości z ostatniej chwili. — W całej kawiarni rozbrzmiewa głos reportera z włączonego telewizora plazmowego. — Młody mężczyzna, mający dwadzieścia lat, został skatowany w brutalny sposób. Na jego ciele odkryto liczne rany po dźgnięciach nożem. Nie podają jednak konkretnej liczby. Wyszedł wieczorem do klubu, po czym następnego dnia nie pojawił się w domu. Współlokator studenta zawiadomił policję od razu, gdy ten się nie zjawił. Policja dokłada wszelkich starań, aby złapać winnego. Mają już pewne podejrzenia, ale na razie to tylko spekulacje. Relacjonował dla państwa John Miller.

Telewizor plazmowy to nieodzowna część tej kawiarni. Kiedy tylko kończy się wypowiedź reportera, cisza jaka panuje w kawiarni od razu zanika w głośnych rozmowach. Wszystkie wiadomości o brudnych sprawach, dziejących się w tym mieście, musi znać każdy klient. Osobiście, szkoda mi jest ofiary. Biedak miał zapewne wiele planów na przyszłość, które brutalnie odebrano.

— Serio? Takiego typu wiadomości w biały dzień do kawy? To w końcu zacznie być normą. — Ciszę przełamuje Catia.

— Dzień dobry. Mogę przyjąć wasze zamówienia? — Przed naszymi oczami pojawia się kelnerka, jakby wyrasta spod ziemi.

— Trzy Espresso prosimy. — Obdarowuję ją promiennym uśmiechem.

— Pomału zaczynam mieć dość tego miasta. Najlepiej byłoby się wyprowadzić gdzieś daleko. — Rudowłosa dalej zaczyna swoje.

— Sztuką nie jest ucieczka, tylko życie w takim mieście. Dajesz się wystraszyć po kilku morderstwach? Już chcesz uciekać? — Odpowiadam.

— Kilku? Marisa ich jest ostatnio więcej niż parę! A kto wie czy my nie zginiemy za dzień, a może za dwa? — Jordan wstawia się za naszą przyjaciółką.

— Będzie co ma być. Ja się nie boję. Najlepiej skończmy tą rozmowę, ponieważ nie widzę sensu jej dokańczać. — Wzdycham.

Zachowują się jak typowi obywatele tego miasta. Strach aż w takim stopniu nimi włada? Jestem tu jedynym wyjątkiem, który potrafi dobrze udawać, że się nie boi? A może moja obojętność bierze się z tragicznego przeżycia w dzieciństwie? Nikt nie przewidzi, kiedy zginie. Śmierć przyjdzie po niego, gdy nastanie jego czas. Nie ma sensu walczyć z tym, na co nie mamy wpływu. Na tę chwilę żyjemy i mamy się dobrze. Nie wierzę, by losowi ktoś pomagał decydować o zniknięciu przedwcześnie osób z tego świata. Najwyraźniej to nadchodzi kolej tych ludzi. Co prawda, dość sporo ich ginie w ostatnim czasie, ale nie tylko w tym mieście. Na całym świecie ktoś ginie każdego dnia. Istnieje wiele chorób, zdarzają się nieszczęśliwe wypadki i różne inne przypadki. Pismaki i reporterzy, których zwę „hieny” polują na jakiś ciekawy temat. Nie przedstawią prawdziwych tragedii świata, tylko chcą pokazać jakieś morderstwo. Robią reportaż o jednym z miliona przypadków, ponieważ ten jest ciekawy. Taki tok rozumowania mnie osłabia. Nienawidzę takich ludzi i szczerze nimi pogardzam. Do innych, normalnych i „zdrowych na umyśle” mam szacunek. Uważam takie hieny za chore na głowę i łakome na kasę. Z każdym nowym, coraz to brutalniejszym, morderstwem, które jest przedstawiane, zastanawia mnie, co oni wiedzą o prawdziwym życiu. Pokażą taki temat, by uzyskać wielu widzów i sporo gotówki z oglądalności. Dla dobrego tematu są nawet w stanie zatuszować dużo faktów i pokazać same kłamstwa. Nie myślą o krzywdzie, jaką wyrządzają rodzinom ofiar. Ciężko im się pogodzić z odejściem bliskich to ci ich jeszcze dobiją. Latają za nimi i każą im przeżywać wszystko od nowa, wypytując o wydarzenia feralnego dnia, którego ukochane dziecko, brat czy siostra odeszło na zawsze. Nierozumne zwierzęta, tyle mogę o nich powiedzieć, oczywiście nie obrażając prawdziwych zwierząt. Wciąż przed oczyma mam obraz tych wszystkich reporterów, zbierających się pod zgliszczami mojego domu. Przykładają do mnie mikrofony, prosząc o stanowisko, choć przez roztrzęsienie nie jestem w stanie wypowiedzieć choćby słowa. Dla nich brak komentarza to biedniejszy reportaż, ale nie potrafią zrozumieć, że z całego mojego świata zostają jedynie gruzy.

Dopiero teraz spostrzegam, że gorące Espresso już czeka na blacie. Od razu płacimy kelnerce, każdy za siebie. Biorę do ręki filiżankę i upijam łyk. Tego mi trzeba. Nie ma to jak kawka z rana, w tak piękny, słoneczny dzień.

— Marisa, nie chcę się z tobą kłócić. — Catia robi minę smutnego szczeniaczka. — Zrozum jednak nas. Strach wychodzić na ulicę po zmroku i...

— Rozumiem. — Nie pozwalam jej skończyć. — Wiem, że się boicie, lecz strach nie może wami kierować. Jeśli pozwolicie mu nad sobą zapanować, już do końca życia będziecie się bali własnego cienia. — Mrużę oczy. — Na smutną minę szczeniaka mnie nie nabierzesz. Pod tą maską kryje się strach. Chcę tylko, abyście nabrali trochę odwagi. Dziwnie to okazuję, ale tak właśnie jest. Nie mówię, żebyście od razu podbiegali do kogoś trzymającego nóż czy pistolet, prosząc o śmierć. Trochę ostrożności się przyda, lecz nie do przesady.

Nie obdarzam nawet przyjaciół spojrzeniem. Zaczynam opuszką palca wskazującego przejeżdżać po brzegach filiżanki. Przynajmniej mam zajęcie na czas ich zastanawiania się, jakich powinni udzielić mi odpowiedzi. Najwyraźniej zamierzają przeciągać to w nieskończoność. Muszą się poważnie zastanowić nad moimi słowami. Najlepiej, żeby wbili je sobie do głów. Nie można się wiecznie bać. Marnowanie życia na strach to strata czasu. Przejmowanie się takimi bzdurami jakie wypisują pismaki w gazetach, czy też reportażami, które pokazują tyle prawdy... Te hieny są niczym Pinokio, nosami mogą dosięgnąć chmur. Właśnie w taki sposób ogłupiają ludzi media. Nie warto im wierzyć. Do wszystkiego, co wygadują podchodzę z dystansem. Jeśli nagle zacznę traktować zbyt przesadnie to, co nagłaśniają media, chyba zwariuję ze strachu. Może nawet popadnę w paranoję, a więc najlepiej podchodzić do tego z nieufnością. Wygadują głupoty i nie zamierzam wierzyć we wszystko, co przedstawiają.

— Lepiej się zbierajmy. Nie chce mi się marnować całego dnia na siedzenie w kawiarni. Może przebierzemy się i pójdziemy do parku? — Proponuję.

— W sumie to nie jest zły pomysł. — Stwierdza Jordan.

— No to chodźmy. — Rudowłosa wstaje z miejsca.

Wykonujemy tą samą czynność i podążamy za Catią. Dziewczyna z ogromną siłą odpycha drzwi wyjściowe. Dziwi mnie jej nagły wzrost sił. Po opuszczeniu naszego ulubionego miejsca, żegnamy się przytulając Jordana i ruszamy w stronę sierocińca. Idziemy dość szybko i nie odzywamy się do siebie ani słowem przez całą drogę. To zrozumiałe, że przyjaciółka czuje się urażona moimi słowami, ale ja naprawdę chcę dla niej jak najlepiej. Nie zniosę patrzenia i słuchania jak moi przyjaciele boją się wyjść na ulice. Nie są małymi dziećmi. Niedługo staniemy się dorośli i będziemy musieli żyć normalnie. Znajdziemy prace, założymy rodziny, będziemy mieli dzieci. Jaki przykład dadzą swoim pociechom, gdy zostaną przez nich zmuszeni wyjść do parku, a oni zabarykadują się w domach? Zapewne przesadzam, chodzi tylko o zachowanie ostrożności. Wystarczy ograniczyć szlajanie się po zmroku do minimum czy przebywać w większym gronie ludzi. To bardzo przykre patrzeć na ich wystraszone miny, kiedy tylko opuszczając teren szkoły czy mieszkań. Wydaje mi się to lekką przesadą. Nie można wiecznie odczuwać strachu. W końcu zaczną odmawiać sobie wszystkich przyjemności życia. Skończą jako zgorzkniali staruszkowie w domu spokojnej starości, o ile tego dożyją, jak sami twierdzą.

Droga mija nam bardzo szybko i już po kilku minutach znajdujemy się na terenie sierocińca. Ogromny, ceglasty budynek z brązowymi dachówkami nie robi zbytniego wrażenia. Trawa na całej posesji jest skoszona. Wspinając się po betonowych schodkach prowadzących do głównego wejścia, kątem oka spoglądam na Catię. Dziewczyna nie ma nawet zamiaru nawiązywać ze mną kontaktu wzrokowego.

— Długo będziesz się wściekać? — Pytam z lekką nutką irytacji w głosie.

— Nie wściekam się, po prostu temat zakończony. Każdy ma prawo do swojego zdania.

— Staram się wam pomóc, naprawdę. — Przystaję, żeby się jakoś opanować. — Zależy mi na tym, żebyście byli bezpieczni.

Rudowłosa zatrzymuje się i odwraca na pięcie w moją stronę. Jej mina nie wyraża niczego poza zmieszaniem.

— Jesteś odważniejsza od nas czy może bardziej znieczulona, nie wiem. Doceniamy, że chcesz dla nas jak najlepiej, ale strach to rzecz naturalna. Trzeba nauczyć się z nim żyć, zaakceptować, jednak nie dać się mu opanować.

Otwieram usta ze zdziwienia, lecz przez gardło nie przedostaje się żadne słowo. Teraz mówi wreszcie do rzeczy.

— Tylko o to mi chodzi. Nie bójcie się wszystkiego, tylko prawdziwego zagrożenia. — Wzdycham. — Dobra, koniec tego tematu, mamy różne spojrzenie na tę sprawę.

— Racja, mam już dość rozprawiania o tym. — Stwierdza rudowłosa. — Dzięki za troskę.

— Spoko, od czego ma się przyjaciół. — Uśmiecham się szeroko.

Catia odwzajemnia ten gest. Zadowolona z dość szybkiego zakończenia dość ciężkiego tematu z przyjaciółką, od razu podchodzę i obejmuję ją mocno. Najlepszą rzeczą jest, iż pomimo odmienności zdań, wystarczy tylko chwila, by przemyśleć opinię drugiej strony i brać to pod uwagę. Wiemy, że żadne z nas nie chce zaszkodzić pozostałym.

— Chodźmy lepiej do pokoju i się przebierzmy, bo Jordan znowu będzie narzekał, jak to kobiety muszą kilka godzin spędzać nad wyborem ubrania do wyjścia. — Ruda zaczyna się śmiać na te słowa.

To stwierdzenie również mnie rozśmiesza. Można powiedzieć, że jest w nim odrobina prawdy. Nic nie poradzę na to, iż nasz przyjaciel wróci do domu, włoży byle jakie ciuchy i zadowolony przyjdzie na spotkanie. Dziewczyny potrzebują więcej czasu na wybranie odpowiedniego ubioru. Nie chcąc dłużej zwlekać, wchodzimy na górę i kierujemy się w stronę naszego pokoju. Kręte schody nie ułatwiają wspinaczki na drugie piętro biednej rudowłosej, która wyraźnie ledwo idzie. To wszystko wina szpilek przez nią noszonych. Mogła wybrać inne obuwie. Catia praktycznie nie chodzi w szpilkach, dlatego jak dzisiaj je założyła i przeszła spory kawałek drogi, to teraz odczuwa tego skutki. Między innymi z tego powodu ja preferuję inne buty niż na wysokim obcasie. Głównie chodzę w trampkach, ewentualnie skuszę się niekiedy na koturny, ale nie ma nawet mowy o założeniu szpilek. Catia długo w nich wytrzymuje, praktycznie od rana i jestem z niej dumna, ale sama nie chcę znajdować się w podobnej sytuacji.

Nie mogę dłużej patrzeć jak przyjaciółka się męczy, gwałtownie zwalniam, aż w końcu, po chwili całkowicie się zatrzymuję.

— Może jednak zdejmij te mordercze szpilki. Nie wejdziesz w nich na górę. — Przewracam teatralnie oczami. — To tylko kilka stopni. Jak zdejmiesz te buty świat się nie zawali.

Dziewczyna niechętnie zdejmuje z nóg męczące ją obuwie. Lekko się uśmiecha, czując ulgę, jednak nie rozumiem, czemu sama nie chciała zrobić tego wcześniej? Może ma zamiar wytrwać i dojść w nich na samą górę, by sobie udowodnić, że potrafi tyle wytrzymać? W sumie te kilka stopni nie jest jakąś wielką różnicą do przejścia, ale jak już nie może dalej iść, to niech zdejmuje buty, a nie na siłę sobie coś udowadnia. Cały czas stara się mnie przekonać do szpilek, lecz to strata czasu. Nigdy w życiu nie założę takich butów i koniec. Catia utwierdza mnie jedynie w tym postanowieniu. Uśmiecham się z satysfakcji. Mam ochotę jej powiedzieć: „A nie mówiłam? To nie są odpowiednie buty”. Powstrzymuje mnie jednak to, że nie powinnam być złośliwa. Po doczłapaniu się na drugie piętro, od razu kierunek wydaje się oczywisty — nasz pokój. Przekraczając próg tegoż to pomieszczenia, które aktualnie zamieszkujemy, nie marzę o niczym innym, jak o kilkuminutowej przerwie. Rozwalam się na swoim łóżku.

— Nareszcie chwila wytchnienia. — Mówię z wyraźną ulgą.

— Chyba ja to powinnam powiedzieć! Nie ty męczyłaś się tyle w szpilkach! — Catia się oburza.

— A kto kazał Ci je zakładać? — Pytam rozbawiona.

— Wymagało tego rozpoczęcie szkoły. Trzeba wyglądać jakoś elegancko, a do sukienki pasują jedynie szpilki.

— Masz problemy. Ja jakoś byłam w spodniach, koszuli oraz koturnach i nikt się nie przyczepił. To nie koniec świata, jak ubierzesz się inaczej od pozostałych dziewczyn. Sukienki i szpilki jakoś niezbyt do mnie pasują. — Stwierdzam fakt.

— Nawet nie próbowałaś przymierzać takiego ubioru. — Przyjaciółka kręci głową zrezygnowana.

— I tu się mylisz. Jak byłam mała to z chęcią przebierałam się w sukienki mamy mojej przyjaciółki dla żartów. — Promienny uśmiech wkrada się na moje usta, gdy pojawiają się miłe wspomnienia z tym związane.

— Normalnie do szkoły nie próbowałaś. Dla zabawy jak się jest dzieckiem, to co innego.

— Ty tak uważasz. — Mrużę oczy. — Może lepiej zastanówmy się nad ubraniami, które mamy założyć na spotkanie z Jordanem? — Podaję propozycję.

— Niech będzie. — Catia wstaje, podchodzi do szafy i ją otwiera.

Wyjmuje z niej ubrania, mierzy i chowa z powrotem. Odnoszę wrażenie, przegląda kilka razy całą zawartość mebla, jednak nadal nie znajduje interesującej jej części ubioru. Gdyby nasz przyjaciel to widział, chyba by całkowicie się załamał.

— Wybrałaś już coś?

— Jeszcze się zastanawiam. Co myślisz o tej? — Wyciąga szarą bluzę z kapturem.

— Według mnie może być, ale to ty masz się w niej dobrze czuć, a nie ja.

— Racja. Pasuje idealnie. Do tego wezmę jeszcze te jeansy i będzie cacy. — Bierze do ręki wybrane ubrania i siada na swoim łóżku.

Powinnam rozpocząć wybieranie ciuchów dla siebie, ale jakoś na tę chwilę nie mam ochoty. Chcę sobie jeszcze przez kilka minut poleżeć.

— Lepiej się pospiesz, bo Jordan nie będzie na nas wiecznie czekał. — Słuszna uwaga Catii stawia mnie na nogi.

— Chciałam odpocząć, ale nie będzie w porządku, gdy go wystawimy. — Podchodzę do szafy z zamiarem wybrania stroju.

Pośpiesznie wertuję wszystkie ubrania w poszukiwaniu jakiegoś odpowiedniego na wyjście. Nie posiadam tak ogromnej ilości rozmaitych ciuchów, co inne dziewczyny w szkole, ale nic na to nie poradzę. Dla mnie to wystarcza. Nawet teraz mam problem z wybraniem jakiegoś ubrania. Sięgam po ciemnoniebieską bluzę. Już mam ją wyciągać z mebla, gdy nagle rozlega się pukanie do drzwi.

— Proszę. — Mówi Catia.

Do pokoju wchodzi średniego wzrostu, szczupła blondynka o morskich oczach. Ubrana jest w obcisłą, czerwoną sukienkę oraz szpilki tego samego koloru. Jej twarz pokrywa o wiele za mocny makijaż. Wygląda jak pracownica domu publicznego. Nie mam pojęcia, jakim cudem wpuszczono ją w takim stroju do szkoły. Akurat dobrze znam tą kobiecą postać i wiem, że potrafi ubierać się bardzo wyzywająco.

— Czego chcesz Blair? — Staram się włożyć tyle jadu w to pytanie, ile tylko jest możliwe.

— Może tak grzeczniej? — Jej szyderczy uśmieszek jest strasznie denerwujący. — Tak się składa, że pani Allen chce z tobą rozmawiać.

— Jak to? — Dziwię się.

— Nie wiem co zrobiłaś, ale ton głosu przełożonej był poważny i stanowczy. Nasza biedna Marisa ma kłopoty. Jakże mi niezmiernie przykro. — Słowa wypowiedziane przez tą małolatę doprowadzają mnie do wściekłości.

— Jeśli wrabiasz mnie w coś, to gorzko tego pożałujesz, tleniona blondyno. — Cedzę przez zaciśnięte zęby.

— Nie muszę Cię w nic wrabiać. Mam ciekawsze rzeczy do roboty niż wymyślanie intryg, którymi mogę Ci zaszkodzić, Miss bladości.

Chcę przywalić tej gówniarze w twarz, ale ta jędza poskarży się pani Allen. Za jeden cios wymierzony w tą nieznośną małolatę mogę mieć spore kłopoty.

— Zagęszczaj ruchy. Chyba nie chcesz kazać długo na siebie czekać?

— Suń się, pustaku. — Ocieram się ramieniem o blondynkę tak mocno, że uderza ona plecami o drzwi.

— Ty głupia franco! — Wydziera się.

— My sobie pogadamy. — Catia łapie Blair za rękę zanim blondynka zdąży cokolwiek zrobić.

— Ruda, zostaw ją. Dzieciątko się popłacze i całe rozmaże. — Zwracam się do koleżanki, schodząc po schodach.

Nie mam zielonego pojęcia, co w tej chwili moja przyjaciółka postanawia zrobić z tą małą kretynką. Posłucha mnie, a może nie? Mam tylko nadzieję, iż nie narobi sobie nieprzyjemności.

Po zejściu na parter, skręcam w lewy korytarz. Właśnie tam znajduje się biuro pani Allen. To jedyna część, gdzie nie znajdują się pomieszczenia, w których można normalnie mieszkać poza jednym — pokojem woźnej. Bardziej są tam trzymane archiwa i takie tam. Zatrzymuję się przed ostatnimi drzwiami na końcu korytarza. Po lewej stronie są drzwi do pokoju woźnej, a po prawej stołówka. Przez chwilę zbieram myśli, a następnie pukam do drzwi od biura pani Allen.

— Proszę wejść. — Słychać głos w środku pomieszczenia.

Pociągam za klamkę i przekraczam próg.

— Chce mnie pani widzieć? — Pytam lekko zdenerwowana.

— Tak. Dobrze, że już jesteś. Usiądź. — Wskazuje dłonią na obrotowe krzesło, znajdujące się przed biurkiem.

Wykonuję jej polecenie. Średniego wzrostu kobieta, mająca około czterdzieści lat, ubrana jest w granatową spódnicę, białą koszulę i marynarkę do kompletu. Przełożona sprawdza coś na komputerze, jednak po chwili wstaje i podchodzi do ogromnej drewnianej szafy, w której trzyma jakieś papiery. Swoimi czarnymi szpilkami stuka niemiłosiernie o podłogę, wracając na swoje miejsce. Kładzie dość sporą stertę makulatury na biurko i zaczyna swoimi niebieskimi oczami bacznie mi się przyglądać. Czuję się trochę skrępowana tą sytuacją, nie jest ona zbyt komfortowa. Wzrok przełożonej świdruje mnie na wylot.

— Słuchaj, Mariso. Dzwoniła do nas pewna dziewczyna. Twierdziła, że próbuje się z tobą skontaktować od dłuższego czasu i szuka Cię po wszystkich sierocińcach. — Rozpoczyna, zajmując swoje miejsce.

Nie wiem, co w zaistniałej sytuacji powiedzieć. Gdy siedzę dłuższą chwilę w ciszy, pani Allen postanawia kontynuować.

— Nie znamy tej dziewczyny dokładnie. Poza tym nie jesteście spokrewnione. Nie mamy więc obowiązku udzielania takiej osobie informacji i żaden sierociniec nie podał jej miejsca twojego pobytu. — Przez chwilę nastaje cisza, w której przełożona placówki zbiera myśli. — Ostatnio w mieście nie dzieje się za ciekawie, więc trzeba zachować ostrożność.

— Ta osoba musi być bardzo zdeterminowana, żeby mnie odnaleźć, skoro obdzwoniła wszystkie sierocińce. — Stwierdzam.

— Fakt, bardzo jej zależy na skontaktowaniu z tobą. Nie mam pojęcia, czy dobrze robię, mówiąc ci o tym. W końcu tyle w przeszłości przeszłaś. Chcesz do tego wracać?

— Jestem już duża, pogodziłam się ze swoją przeszłością. Może to ktoś z dawnego otoczenia i rozmowa z nią przyniesie coś dobrego? — Zaczynam się dogłębniej nad tym zastanawiać.

— Nie wykluczam tej opcji, ale zrozum Mariso, że się o ciebie martwię. Nie mam całkowitej pewności czy ta osoba jest kimś z twoich dawnych znajomych, jak sama twierdzi. Może to być jakaś podszywająca się reporterka, która zamierza wygrzebać starą sprawę... — Kobieta za wszelką cenę stara się mnie zniechęcić do poznania tożsamości tej tajemniczej dziewczyny.

Niestety nie zamierzam tak łatwo zrezygnować. Ciekawe kto i w jakim celu mnie szuka?

— Przedstawiła się? — Pytam zdziwiona.

— Powiedziała, że ma na imię Lauren. — Oświadcza kobieta.

Najpierw chciałabym się odnieść to komentarza Sereny pod ostatnim postem. Ja nie opisuję samej siebie. Marisa to postać wymyślona przeze mnie i nie nadałam jej żadnej z moich cech czy wad. Jedyna rzecz, jaka nas łączy to kolor włosów. xD Nie umiem pisać opowieści tak jak wszyscy, którzy tutaj czytacie posty i w sumie trochę się ośmieszam. xD Jednak jeśli nawet nie wstawiłabym żadnego posta i dalej poprawiała, nie widząc tych błędów jakie wy dostrzegacie nadal tkwiłabym w punkcie wyjścia. :) To czytelnicy pomagają opowiadaniom stać się lepszymi przez poprawianie błędów autora. Trochę koloryzuję tutaj z tymi mediami itd., ale tak już mam. xD Kto spisywał Lauren na straty? Nagle się odzywa po tylu latach. Co wy o tym sądzicie? W ostatnich słowach chcę powiedzieć, że ten tydzień jest straszny przez ilość sprawdzianów i pytań, ale zbliżają się ferie i jak dobrze pójdzie to od czwartku wreszcie będzie chwila na nadrobienie rozdziałów u was. Ten rozdział był już kiedyś napisany, więc dzisiaj tylko dodałam tutaj "pauzy". xD W każdym razie przepraszam za spore zaległości u niektórych, ale niestety szkoła w tej chwili jest najważniejsza. :(