Chapter 1

Godzina 7:13, Woodstown, 7 lat i 11 miesięcy później.

Promienie słoneczne, które wdzierają się do pomieszczenia i rażą niemiłosiernie moje zamknięte powieki, sprawiają, że pomału je otwieram. Najpierw jedna przyzwyczaja się do światła, później druga. Szkoda marnować na spanie tak słoneczny dzień. I oczywiście, dzień tak znienawidzony przez wszystkich uczniów. Dwudziesty siódmy stycznia, czyli początek roku szkolnego. Przechodzę powolnie z pozycji leżącej do siedzącej. Wstaję jeszcze lekko zaspana podchodząc do drewnianej szafy.

Jest mała, lecz dość solidna, gdyż na ubrania moje i mojej współlokatorki wystarcza. Zbytnich luksusów nie mamy, jednakże nie można narzekać. Poza szafą posiadamy stolik, przy którym zwykle odrabiamy lekcje oraz dwa, twarde łóżka z białą pościelą. W tym pokoju jest tylko jedno, małe okno. Ściany są pomalowane w odcieniach szarości natomiast sufit — bieli. Na podłoga położone są panele imitujące drewno. Sierociniec nie rozpieszcza swoich podopiecznych, ale nie zapewnia im też spartańskich warunków. Mieszkam tu od śmierci rodziców. Nie mam w rodzinie nikogo, kto może się mną zająć, dlatego muszę przebywać tutaj. Dlaczego akurat Woodstown? Cóż, w Sydney nie ma już miejsc, a co innego w tej mieścinie. Przynajmniej tyle, że posiadam dach nad głową. Nie ma co narzekać.

Otwieram dość powoli, delikatnie drzwiczki szafy i rozpoczynam wertowanie ubrań. Jakiejś wielkiej kolekcji tutaj nie mam. Wyjmuję pierwsze lepsze, czarne spodnie oraz białą koszulę, do tego ręcznik i kosmetyczkę. Po wzięciu tych niezbędnych rzeczy w dłonie, udaję się do łazienki. Niestety, posiadamy tylko trzy na całe piętro. Zazwyczaj przysypiam, a potem muszę długo czekać, aż kolejka zmaleje, gdyż większość podopiecznych okupuje wszystkie toalety w niedogodnych momentach. To zabiera niezwykle dużo czasu, gdyż na drugim piętrze mieszkają dziewczyny mające od szesnastu do prawie osiemnastu lat. Zanim załatwią swoje sprawy, mijają godziny. Oczywiście, doprowadzają mnie tym do szału, ale nic nie mogę na to poradzić. Podchodząc do drzwi najbliżej ubikacji i mocno chwytając za klamkę modlę się "bądź wolna". Kolejki przed toaletą niby nie ma, lecz w środku może już ktoś być. W tym dniu najwidoczniej szczęście się do mnie uśmiecha, ponieważ łazienka jest pusta. W przeciwieństwie do innych dziewczyn, ja załatwiam swoje potrzeby dwa razy krócej. Może jest to spowodowane tym, że nie nakładam na twarz pięć kilogramów makijażu tylko śladowe ilości. Zdejmuję z siebie piżamę i kładę obok, na jakimś krześle. Wchodzę do kabiny prysznicowej i odkręcam wodę, której krople pomału opadają na moje ciało. Wychodząc po dłuższej chwili, wycieram się ręcznikiem i zakładam na siebie wcześniej wybrane ubrania. Owijam włosy w ręcznik, a następnie robię delikatny makijaż. Jedno mogę przyznać po tych wszystkich latach ― Lauren miała rację.

Przez te prawie osiem lat mój wygląd znacznie się poprawił. Jestem dojrzała, mam dość długie, zgrabne nogi oraz widoczny dekolt. Z moją przyjaciółką nie mam jak się porównać, gdyż od tamtej tragicznej nocy nie widziałyśmy się już nigdy więcej. Nasz kontakt całkowicie się urwał. Bardzo tego żałuję. Każdego dnia chcę do niej zadzwonić i porozmawiać, ale brakuje mi odwagi. Po tylu latach ciszy mam nagle do niej wydzwaniać?

Zrezygnowana biorę szpargały w dłonie i opuszczam łazienkę. Ruszam w stronę swojego pokoju, aby się spakować. Będąc już na miejscu, składam piżamę i wrzucam ją do szafy oraz doprowadzam swoją pościel do ładu. Kosmetyczkę chowam pod łóżkiem, jak zawsze. Następnie spod niego wyjmuję małą, czarną torebkę, do której chowam notes, długopis i telefon. Więcej na przywitanie roku szkolnego mi nie jest potrzebne. Trzeba tylko zapisać sobie plan lekcji. Te lata minęły mi jak z bicza strzelił. Trudno w to uwierzyć, że jestem już w trzeciej klasie liceum.

― A ty jeszcze tutaj? ― To pytanie przerywa moje myśli.

Spoglądam na rudowłosą dziewczynę wzrostem podobną do mnie. Ubrana jest w czarną sukienkę na ramiączkach. Jej piwne oczy bacznie mi się przyglądają.

― Przyszłam po ciebie i torebkę. ― Uśmiecham się.

― I zamierzasz iść do szkoły z ręcznikiem na głowie? ― Moja współlokatorka wybucha głośnym śmiechem.

― A co nie mogę? ― Krzyżuję ręce na piersi.

― Zdejmij go i zakładaj buty. Nie mamy czasu. ― Catia siada na swoim łóżku i zaczyna zakładać czarne szpilki.

Wykonuję polecenie przyjaciółki. Jeszcze mokre włosy opadają na moje ramiona. Nie ma co się przejmować ich wilgotnością, wyschną mi po drodze. Podchodzę do łóżka i siadam na nim. Pośpiesznie zakładam na nogi czarne koturny.

― Nie powinnaś założyć przynajmniej spódniczki? ― Dziwi się ruda.

― Nie widzę takiej potrzeby. ― Oznajmiam. ― Lepiej już chodźmy, bo zaczną bez nas.

Dziewczyna jedynie wzrusza ramionami. Wychodzimy z pokoju, zamykając ostrożnie dębowe drzwi, aby nie narobić hałasu. Moja przyjaciółka nic na to nie poradzi, że wolę bardziej chodzić w spodniach. Nigdy nie ubieram sukienek i szpilek. Nie posiadam takowych, gdyż są mi zbędne. Po opuszczeniu terenu sierocińca nareszcie czuję wolność. Wiatr lekko mierzwi moje mokre włosy, a promienie słoneczne je rozświetlają. Przynajmniej pogoda pomoże mi wysuszyć czuprynę.

Dzisiejszego dnia ulice Woodstown są całkowicie zapełnione. Korki wydają się być kilometrowe. Na chodnikach ludzie wpadają na siebie. Robią to jednak w wielkim pośpiechu i nie zwracają większej uwagi, z kim się zderzają.

― Nie ma to jak tłoczny poniedziałek. ― Rozpoczynam całkowicie znudzona.

― To zwykły dzień tygodnia, jak każdy.

― No niby tak, ale początki tygodnia są najcięższe. ― Oświadczam z boleścią.

― Myśl o czymś innym. Mnie motywuje to, że od przyszłego tygodnia rozpoczynam treningi Muay thai. ― Niemal śpiewająco wypowiada ostatnie dwa słowa.

― Sama nie wiem po co Ci to. ― Mówię nie rozumiejąc zapału przyjaciółki.

― Pasjonuję się tajskimi sztukami walk. Poza tym przyda mi się do samoobrony. ― Rudowłosa uroczo się uśmiecha.

― W tym mieście, żeby przetrwać nie wystarczy znać jakiś śmiesznych sztuk walki. Musisz mieć broń. ― Nie za bardzo popieram koleżankę.

― Przesadzasz.

Niestety mam rację. To miasto jest podobne do Sydney, jeśli chodzi o przestępczość. Tutaj również działają gangi. Brutalnie mordują, gwałcą i nie wiadomo, co jeszcze robią. Zwykli mieszkańcy żyją w ciągłym strachu, a policja jest bezradna. Każdego wieczoru ginie kilka osób w niewyjaśnionych okolicznościach. Strach, jaki włada tym miastem do końca zapuszcza swoje korzenie w każdym z mieszkańców. Starają się wracać z pracy o wczesnych porach i nie wychodzą z domu po zmroku. Jednak w wielu przypadkach na niewiele się to zdaje.

Wzdycham głośno. Przyglądając się mijanym przez nas ulicom zauważam, że już prawie jesteśmy na miejscu.

― Dobra nieważne. Nie było tematu. ― Odzywam się po dłuższej chwili.

Przechodząc przez parking, w kierunku głównego placu, dostrzegamy grube beżowo-brązowe mury szkoły. Dopiero z bliższej odległości w oczy rzuca się zbiorowisko uczniów. Jesteśmy troszeczkę spóźnione, ale to nic. Nie lubię tych dłużących się przemówień i mam ogromną nadzieję, że sporą ich część przegapiamy. Historia szkoły, jej dobre i złe dni oraz wybitni uczniowie. Co roku to samo. Można się tym przejeść.

Wzrokiem staram się wyszukać przynajmniej jednej osoby z mojej klasy. Nie jest to proste, gdyż wszyscy uczestnicy są wymieszani. Nie chcąc się przeciskać przez masę ludzi, odpuszczam i staję sobie na uboczu z Catią. Wyczekujemy dogodnego momentu, kiedy nasz szanowny dyrektor przestanie pierniczyć tyle od rzeczy i pozwoli nam wejść do środka. Nie należę do osób cierpliwych, a przedłużanie przemówienia starszawego, siwego i zapełnionego zmarszczkami na twarzy człowieka, przyprawia mnie o ból głowy. Krzyżuję ręce na piersi i zaczynam nerwowo tupać jedną nogą.

― Jeśli ten stary piernik zaraz nie skończy, pójdę stąd na kawę i wrócę za trzy godziny. Może wtedy się wyrobi. ― Szepczę rudowłosej.

Dziewczyna stara się powstrzymać przed wybuchnięciem głośnym śmiechem, spoglądając na staruszka, który od dawna powinien być na emeryturze. Taki człowiek może nawijać cały dzień bez końca. Niestety my tyle czasu nie mamy, więc z łaski swojej może przyspieszyć swoje przemówienie, pomijając nieistotne fakty.

― Widzę, że złośnica nie w humorze. ― Słyszę za sobą.

Odwracam się, rzucając tylko groźne spojrzenie w stronę Jordana. Wyższy o prawie całą głowę ode mnie, umięśniony blondyn z morskimi oczami, w których nie jedna dziewczyna tonie, staje obok mnie w eleganckim, czarnym garniturze.

― Ale się odpicowałeś. ― Śmieję się cicho, żeby nie zwracać na nas uwagi.

― No wiem, że wyglądam seksownie. Nie mam nic innego, a poza tym w ostatnim roku szkolnym trzeba wyglądać przyzwoicie. Chociaż ten jeden raz.

W sumie to ma rację. Powinnam się jakoś specjalnie wyszykować, ale nie chciało mi się. Na maturze może zobaczą mnie w spódniczce. Jeszcze się zastanowię. O ile będzie mnie na nią stać. To jest najgorsze. Wszyscy w klasie mają to, czego zapragną. Posiadają bogatszych czy biedniejszych rodziców. I mimo wszystko tego nie doceniają. Ja, Jordan i Catia nie mamy rodziców, wychowujemy się w jednym sierocińcu i wiemy, czym jest prawdziwe nieszczęście. Nie lamentujemy, jak większość osób w naszej klasie, że rodzice nie chcą im kupić jakiegoś nowego gadżetu. Obrażają się na nich za to miesiącami. Jak można być tak niewdzięcznym? Gdyby zabrakło im rodziców i zmuszeni by byli mieszkać w domu dziecka, inaczej by podchodzili do całej sprawy. W wakacje letnie pracujemy dorywczo na zmywaku z przyjaciółką. To, co zarabiamy, wydajemy na najpotrzebniejsze rzeczy, jakimi są ubrania. Na telefony długo zbierałyśmy i kupiłyśmy je sobie w zeszłym roku. Do tego rudowłosa odkładała jeszcze na kursy swojego ulubionego sportu Muay thai ― dopiero teraz udaje jej się uzbierać wystarczającą ilość pieniędzy, by uczęszczać na treningi. Jordan skończył osiemnaście lat na początku stycznia i od razu wyprowadził się do naszego przyjaciela, Christiana. On również wychowywał się z nami w bidulu. Skończył już szkołę i aktualnie pracuje. Jordan nie dość, że znajduje się w klasie maturalnej, to po szkole musi od razu iść do pracy. Wraca późnym wieczorem i odrabia lekcje. Mało czasu ma na sen. Bardzo mu współczuję. Najlepiej miał w wakacje. Przynajmniej czynsz opłaca na pół z Christianem. Z reszty pieniędzy, jakie im zostają, stać ich na normalnie życie. Ja kończę osiemnaście lat za miesiąc, a Catia dopiero w grudniu! Do naszej wyprowadzki jest więc sporo czasu. Swoje pieniądze, które zarobiłam w poprzednim roku odłożyłam na wynajęcie jakiegoś mieszkania. Nie jest tego wiele, ale zawsze coś. Potem muszę znaleźć pracę i męczyć się jak Jordan. Nasze życie nie jest usłane różami. To nas różni od rówieśników. Ich ręce są nieskalane pracą. Mają dłonie gładkie niczym pergamin. Z tegoż powodu łatwo im wydawać pieniądze rodziców. Jakby zarobili własne, ciężko byłoby im je wydać. Mimo tak beznadziejnej sytuacji, w jakiej stawia nas los, jesteśmy szczęśliwi, bo mamy siebie. Jesteśmy przyjaciółmi do grobowej deski. Łączy nas wspólne cierpienie, spowodowane brakiem rodziców i zrozumienia. Dzięki temu nasza przyjaźń jest jeszcze silniejsza. Wiemy, na swoich doświadczeniach, ile druga osoba musiała w życiu przejść. Mamy szacunek do pracy, innych ludzi i pieniędzy, w przeciwieństwie do niektórych. Nie brak nam pokory i dyscypliny. Musimy sobie radzić odkąd zabrakło nam rodziców. Zaradność, pracowitość, oddanie, lojalność, słowność ― to nas cechuje. Nie załamują nas niepowodzenia i nigdy nie się nie poddajemy, tylko idziemy dalej, z podniesionymi głowami. Za to bardzo cenię sobie moich przyjaciół. To nasze podobieństwo, ból i cierpienie, które przeżywamy.

― Ziemia do Marisy! ― Przyjaciółka przywraca mnie do rzeczywistości. ― Już możemy wejść do szkoły.

Uśmieszek pojawia się na mojej twarzy. Wreszcie koniec biadolenia. Zostają same formalności związane z przywitaniem przez wychowawcę i podaniem nam planu lekcji. Bardzo mnie ta wiadomość cieszy.

― Odprowadzisz damy do ławek? ― Pytam, chwytając przyjaciela za rękę.

Catia robi to samo z drugiej strony.

― Pewnie.

Ruszamy pewnym siebie krokiem w stronę głównego wejścia. Już mało kto jest na zewnątrz, więc możemy bez przepychania się wejść swobodnie do środka. Nowo pomalowane ściany koloru zielonego, gdzieniegdzie posiadają jakieś wzorki, które przypominają mewy. Wchodząc na pierwsze piętro po schodach pokrytych kafelkami, czuję satysfakcję. Spowodowana jest pewnie tym, że już niewiele zostaje mi do ukończenia tej szkoły. Trzeba dzielnie przebrnąć przez matury z jak najlepszymi wynikami, a potem wybrać się na studia.

Interesującym mnie kierunkiem jest psychologia. Chcę w przyszłości pracować jako psycholog dziecięcy. Najchętniej podejmę pracę z dziećmi, które straciły rodzinę. W ten sposób będę mogła im pomóc. Wiem, przez co przechodzą, co ułatwia współpracę z nimi. Znaleźlibyśmy wspólny język i jakoś doszlibyśmy do porozumienia. Zamieszkałabym sobie w jakiejś kamienicy z Catią i razem opłacałybyśmy rachunki. Najlepiej, żeby to była ta sama kamienica, w której zamieszkują Jordan i Christian. Zapewne urządzalibyśmy sobie wieczorne maratony filmowe z popcornem, chipsami i browarami. Oczywiście, nie przesadzając z trunkami alkoholowymi. Żeby te plany mogły się spełnić w przyszłości, najpierw muszę zdać maturę i skończyć studia. To moja motywacja do nauki. Wezmę się do pracy, dostanę na te studia i je ukończę z dobrym wynikiem. Mam cel, do którego będę dożyć wszystkimi możliwymi siłami. Chcę pomagać dzieciakom, które cierpią z powodu utraty bliskich, pokazać im, że nie są z tym wszystkim same. Nam takiego wsparcia brakowało. Musieliśmy radzić sobie sami. Nie chcę dopuścić do takiej sytuacji z przyszłymi pokoleniami osieroconych dzieci. Jak sama przestępczość w Woodstown sugeruje, liczba sierot będzie wzrastała. Nie mogą tracić nadziei na normalnie życie. Będą potrzebowały wsparcia, którym zamierzam być za kilka lat.

Przekraczając próg naszej klasy, jestem zmuszona puścić rękę blondyna. Zajmuję swoje miejsce, w ostatniej ławce od ściany, a obok mnie siedzi Catia i potem Jordan. Ławki są jednoosobowe więc siedzimy w pewnej odległości od siebie, lecz w tym samym, ostatnim rzędzie. Mimo wszystko możemy sobie przesyłać sygnały gestami, jak dotychczas. Przyglądam się uważnie wszystkim tu obecnym. Dwadzieścia osiem osób zajmuje pomału wyznaczone miejsca. Dziewczyny ubrane są w sukienki bądź spódniczki, wszystkie maja długie, rozpuszczone włosy. Ja jestem jedynym egzemplarzem w spodniach. Jakoś mi to nie przeszkadza. Chłopcy natomiast przyodziani w  garnitury, bądź spodnie ze zwykłymi, granatowymi koszulami robią wrażenie. Wszyscy mają krótko ścięte włosy. Cała klasa jest gotowa i zdeterminowana. Chcemy posiąść całą wiedzę, która pomoże nam w życiu i ruszyć z nią naprzód.

Do klasy właśnie przybywa nasz wychowawca, prof. Richard Collins. Nie musi on czekać, aż zajmiemy swoje miejsca, gdyż wszyscy już siedzimy na nich. Mężczyzna po pięćdziesiątce, mający włosy koloru czarnego oraz niebieskie oczy, ubrany jest w granatowy garnitur. Uczy nas matematyki. To przykładny wychowawca, który wymaga od nas wiedzy ze swojego przedmiotu, jak inni nauczyciele. Nie traktuje nas specjalnie z uwagi na to, iż jesteśmy jego klasą. Wspiera nas duchowo, kiedy chodzimy się poprawiać na trójki, czwórki i piątki, ale ze swojego przedmiotu nie odpuszcza. Wyciska z nas solidną wiedzę. Właśnie mniej więcej z tego powodu jesteśmy jedną z najlepszych klas w szkole. Posiadamy najwyższą średnią. Nie ma u nas ucznia ze średnią poniżej 4.0. Ambitni, rządni wiedzy, młodzi i zdeterminowani ― to właśnie my.

― Witajcie moi kochani w tym szczególnym roku. ― Zaczyna wychowawca. ― Nazywam go szczególnym, ponieważ jest on ostatnim. Wyznaczy waszą dalszą drogę. Jestem niezmiernie dumny, że możemy się tutaj spotkać wszyscy w komplecie. Nie mogę sobie wymarzyć lepszej klasy i żal mi się z wami rozstawać. Odwróćcie się i spójrzcie na zdjęcia za wami. ― Na te słowa wszystkie głowy kierują się w miejsce, które polecił profesor.

Na lekko wyblakłej, żółtej ścianie widnieją zdjęcia wszystkich klas, jakich do tej pory, prof. Collins był wychowawcą.

― Oni wszyscy byli moimi wychowankami. ― Kontynuuje. ― To cudowne dzieci, które są na studiach, bądź pracują. Za niedługo i wasze zdjęcie klasowe zostanie tu umieszczone. Spójrzcie na mnie. ― Wydaje kolejne polecenie, które realizujemy. ― Żadna moja klasa nie miała średniej poniżej 4.0. Jesteście spadkobiercami tej tradycji i mam nadzieję, że i w tym roku ją kontynuujecie. Nie zawiedźcie mnie. Zróbcie wszystko, by zdać maturę z jak najlepszymi wynikami oraz zakończyć szkołę z dobrymi ocenami. Wszyscy nauczyciele chcą w tym pomóc. Przygotowywaliśmy was do tego od dwóch lat. Teraz czas na powtórki. Mógłbym tak nawijać cały dzień, ale pewnie bym was zanudził. Rozpiszę plan lekcji na tablicy i w tym dniu to będzie wszystko. ― Nauczyciel bierze jeden z mazaków i rozpoczyna wypisywanie wszystkich przedmiotów, jakie będziemy mieli jutro.

Siedem lekcji. Następne dni wyglądają podobnie. Więc się zaczyna. Ostatnie podrygi, końcowe przygotowania do matury. Ten czas zlatuje naprawdę szybko. Teraz stajemy przed najtrudniejszymi wyborami. To dopiero po zdaniu jakże ciężkich egzaminów, ale trzeba być i na to gotowym. Wierzę, że sobie poradzimy. Innej opcji nie ma.

― A więc plan wygląda tak. ― Wychowawca wskazuje ręką na tablicę. ― Może on oczywiście ulec zmianie. Czy macie jeszcze jakieś dodatkowe pytania?

Cała klasa siedzi cicho, jak myszy pod miotłą. Nikt nie raczy się odezwać. Najwyraźniej jeszcze trochę minie, nim wrócimy do szkolnego trybu i chcemy skorzystać jeszcze z dostępu do słońca, skoro utrzymuje się na niebie. Nie zasłaniają go żadne chmury.

― W takim razie widzimy się jutro. Do zobaczenia.

Dwadzieścia osiem krzeseł gwałtownie się odsuwa, tworząc spory hałas. Nic na to nie poradzimy. Wsuwamy je z powrotem, po czym ruszamy ku wyjściu.

― To teraz idziemy do kawiarni? ― Pyta Catia.

― No raczej. ― Odpowiadam.

Znowu chwytamy za ręce naszego przyjaciela. To musi dziwnie wyglądać w oczach pozostałych uczniów, którzy nas nie znają, ale nie dbamy o to. Jordan idzie dumnie z ogromnym uśmieszkiem na twarzy, którym wywołuje u nas śmiech.

― Przyda się tu jeszcze Christian. — Rozpoczynam. ― Jakoś nie mogę przywyknąć do tego, że już skończył szkołę i nie czeka na nas przy wyjściu.

― Niestety, pracuje. Dorosłe życie jest trudniejsze niż może się wydawać. Musimy się z tym pomału oswoić. Mamy jeszcze trochę czasu, ale to tylko miesiące. Potem trzeba zacząć pracować i studiować jednocześnie. ― Wypowiada ruda zbolałym głosem.

― Zgadzam się z tobą. Mamy jeszcze trochę czasu do tego. ― Uśmiecham się. ― Lepiej przyspieszmy, bo zamkną kawiarnię zanim tam zajdziemy.

Przyjaciele przyznają mi rację skinieniem głów i zwiększają tempo kroku. Tym razem przy drzwiach zebrany jest spory tłum. Przeciskanie się przez gromadę uczniów powoduje, że gubię Catię i Jordana. Jakimś cudem udaje mi się wydostać na zewnątrz, zgnieciona przez grupę chłopaków. Opieram się o jeden z filarów i czekam, aż z tłumu wyjdą moi przyjaciele. Wyłaniają się dosłownie chwilę później. Przepełnieni dobrymi humorami, kierujemy się w stronę naszej ulubionej kawiarni "Delicious". Nazwa trochę przesadzona, ale mają naprawdę dobrą kawę. Do tego, oczywiście, bogaty wybór deserów. Na samą myśl o ciastach, babeczkach, pączkach i innych specjałach czuję, jak mój żołądek domaga się skosztowania kilku tych rozmaitych pyszności. Dopiero w tej chwili, uświadamiam sobie, że nie jadłam śniadania, bo było o zbyt wczesnej porze. Do szkoły ledwo udało mi się przygotować, ale na posiłek czasu nie starczyło. Coś za coś. Wybrałam dłuższy sen kosztem śniadania. Cały czas tak robię i jestem do tego przyzwyczajona. Nic nie poradzę na to, iż śpioch ze mnie. Widok dość obszernego, kremowego budynku z ogromną, białą filiżanką na samym środku budowli przyprawia mnie o zachwyt.

― Już prawie jesteśmy. ― Promienny uśmiech wstępuje na moją twarz.

Rozdział pierwszy właśnie się pojawia. Niestety mam teraz mało czasu przez naukę, ale akurat kilka rozdziałów napisałam o wiele wcześniej. xD Trzeba wprowadzić trochę nudnych postów, aby potem mogła pojawić się jakaś akcja. :P Ten wyjątkowo udał mi się pod jednym względem — nudny jak flaki z olejem. xD W każdym razie zbliżają się ferie (mam je ostatnia, ale to tylko szczegół), a co to oznacza? Nadrabianie zaległości na waszych blogach, ponieważ trochę się ich nazbierało. Największe zaległości mam u Taka Miłość i CM Pattzy, za co przepraszam kochane, ale w czasie ferii nadrobię wszystko. To samo tyczy się pozostałych czytelników. Przyjaciółka głównej bohaterki nie bez powodu nazywana jest "Ruda". Postać stworzona na cześć mojej czytelniczki. :)