Chapter 4

Dziewczyna mimo wszystko okazuje mi zrozumienie, choć wcale tego nie oczekuję. Nie mam zielonego pojęcia, ile siedzimy w takiej pozycji. Po dłuższej chwili zwalniamy uścisk.

— Zapomniałyśmy o czymś. — Wypowiada wyraźnie rozbawiona.

— Niby o czym? — Dziwię się.

— Spotkanie z Jordanem w parku.

— Na śmierć o tym zapomniałam! — Krzyczę.

Faktycznie zaplanowaliśmy sobie spotkanie rano, ale nie mam za bardzo teraz siły, żeby się widzieć z przyjacielem. Umawiać się z nim, a potem go wystawiać to nie w moim stylu. Tym razem wynika jednak sytuacja, która uniemożliwia mi jak na tę chwilę spotkanie z nim. Wciąż jestem w opłakanym stanie i nie mam pojęcia, co w tej chwili robić.

— Zadzwonisz do Jordana i odwołasz spotkanie? — Pytam. — Nie jestem w dobrym stanie na jakiekolwiek wyjścia.

— No dobra. Trochę głupio tak odwoływać spotkanie, gdyż się umawialiśmy, ale coś wymyślę. — Rudowłosa chwyta w ręce smartfon. — Zaraz wrócę, a ty już więcej nie płacz. Najgorsze już za tobą, teraz może być tylko lepiej.

Jedynie przytakuję. Odprowadzam wzrokiem Catię na korytarz, następnie wracam nim z powrotem do pokoju. Chcę mieć takie podejście, jak ona. Jest zbyt pozytywnie nastawiona, lecz wystraszona wszystkimi morderstwami w mieście. Pozostaje teraz tylko jedno pytanie: „Czy powinnam oddzwonić do Lauren?” Bardzo chcę to zrobić, ale spotkanie z nią może przywołać większą falę bolesnych wspomnień. No cóż, będzie lepiej. Jeżeli łatwo odpuszczę, to stracę szansę na jakikolwiek kontakt z przyjaciółką, gdyż posiada ona możliwość zmiany numeru. Nie wszystkie wspomnienia z blondynką są złe. Pamiętam również te dobre chwile. Muszę nauczyć się zastępować negatywne uczucia tymi pozytywnymi. Nie będzie to łatwe, ponieważ tłumię je w sobie i łączę złe odczucia z dobrymi. Tworzę tym sposobem mieszankę wybuchową. Każde miłe wspomnienie jest zasłaniane czymś najgorszym. Dłużej w ten sposób nie mogę żyć. Nie jestem robotem, nie mam również serca z kamienia. Człowiek to istota żyjąca i czująca. Pomimo podjęcia ogromnych starań, nie uda mi się wyprzeć wszystkich uczuć ani ich skutecznie zamaskować. W końcu i tak wszystkie się wydostaną z niezbyt zadowalającym skutkiem, którego jakiś czas temu doświadczyłam. Nigdy więcej nie chcę znaleźć się w takim stanie.

— Załatwione. — Rudowłosa wpada do pokoju jak wystrzelona z procy. — Jordan nie jest zbytnio zachwycony, bo już czeka na nas w parku, ale rozumie sytuację.

— Powiedziałaś mu?! — Bulwersuję się.

— Powiedziałam tylko, że pani Allen wezwała cię na rozmowę i nie wiadomo kiedy skończycie.

— Dziękuję kochana! — Rzucam się jej na szyję.

— Nie powinnyśmy go oszukiwać. — Wzdycha.

— Powiemy mu w odpowiednim czasie, dobrze?

— Niech ci będzie. — Odpowiada zrezygnowana.

— Jak myślisz, czy powinnam do niej oddzwonić? — Pytam, chcąc znać opinię przyjaciółki.

— Nie jestem do tego przekonana. Może lepiej odpuść. — Catia wydaje się sceptycznie nastawiona.

— Uzasadnij to.

— Po prawie ośmiu latach przypomniała sobie o twoim istnieniu, czy to nie jest dziwne? Miała tyle czasu, żeby się z tobą skontaktować, ale tego nie zrobiła. Według mnie to jest jakieś podejrzane. — Jej słowa mnie zaskakują.

— Nie mów tak! Nie znasz jej! Musiała mieć powód, by się ze mną tyle nie kontaktować. Pewnie szukała mnie przez te lata tylko nigdzie nie chcieli podać jej informacji o moim miejscu pobytu. — Krzyżuję ręce na piersi.

— Oczywiście. Jedyny szczegół jest taki, że w Australii nie ma wielu sierocińców. Znalazłaby cię szybko. Mimo to nie odzywała się do ciebie tyle czasu. Mi się to wydaje dziwne. Na twoim miejscu uważałabym.

— Musiała mieć jakiś powód. Jestem tego pewna. — Mówię jakby nie wierząc w swoje słowa.

Tracę tą pewność. Nie patrzę na to z tej perspektywy. Lauren po prostu nie miała czasu, albo nie wiem. Ważne, iż wreszcie dodzwania się do odpowiedniego sierocińca. To jest teraz najważniejsze.

— Dobra, jest już trochę późno. Cały dzień prawie zleciał na pogawędkę w kawiarni i naszą rozmowę tutaj. Ja idę do łazienki szykować się do snu. — Oznajmiam, podchodząc do szafy.

Wyciągam z niej ręcznik oraz piżamy. Podchodzę jeszcze do łóżka, aby pod nim schować torebkę. Oczywiście wyciągam z niej smartfon i dyskretnie chowam go między ubrania, a puchaty ręcznik. Opuszczam pokój, kierując się w stronę łazienki. Mam nadzieję, że i tym razem będzie wolna. Gdy docieram na miejsce już wiem, iż się nie mylę, gdyż pomieszczenie jest puste. Zamykam za sobą drzwi, rzucam ciuchy na krzesełko i wyciągam telefon. Wystukuję na dotykowym ekranie wszystkie cyfry z kartki i naciskam „połącz”. Nie czekam zbyt długo. Już po drugim sygnale słyszę damski głos po drugiej stronie słuchawki.

— Cześć Lauren, tu Marisa. — Rozpoczynam.

— Marisa! Kochana, tyle Cię szukałam. W każdym sierocińcu nie chcieli mi udzielić żadnych informacji. Co za ludzie w ogóle żyją w tym społeczeństwie? Zero jakiejkolwiek pomocy. Gdzie ty jesteś? — Pyta.

— W Woodstown.

— Chcę się z tobą spotkać, gdyż za dużo mam ci do opowiedzenia i to nie jest rozmowa na telefon. Przyjadę do ciebie jeszcze w tym tygodniu, dobrze? — Jej głos wydaje się być rozradowany.

— No pewnie. Nie mogę się już doczekać. — Podskakuję z radości.

— Mam jeszcze kilka spraw do załatwienia. Do zobaczenia. — Po tym słyszę sygnał kończący połączenie.

Jednak nie poszło tak źle jak myślałam. Jestem bardzo uradowana. Co prawda, mam swoje obawy, ale nie mogę się przed przyjaciółką ukryć. Głupio mi, że tyle się do niej nie odzywałam. Po głosie da się wyczuć, iż dziewczyna nie ma mi tego za złe. W pełni się o tym przekonam pod koniec tego tygodnia. Skoro ma trochę spraw do załatwienia to zapewne spotkamy się w piątek. Tak na tę chwilę zakładam. Najważniejsze, że jesteśmy już umówione na spotkanie i nikt mi nie przeszkodzi. Domysły Catii wydają się mieć jakiś sens, ale ona nie zna Lauren i już ją ocenia, co według mnie jest trochę śmieszne. Blondynka nie jest zła. Istnieje jakieś wytłumaczenie, dlaczego akurat nie mogła się ze mną wcześniej skontaktować. Jestem pewna, że rudowłosa się myli.

Nie chcąc marnować więcej czasu na stanie w miejscu ze smartfonem w ręce, postanawiam wziąć prysznic. Odkładam urządzenie elektroniczne, zdejmuję z siebie ubranie i rzucam na krzesełko. Następnie wchodzę pod prysznic, pozwalając sobie na dłuższą chwilę tam pozostać. Potem oczywiście wychodzę i przebieram się w piżamy. Zakrywam telefon ubraniami i wychodzę z łazienki, kierując się w stronę mojego pokoju. Przekraczam jego próg w o wiele lepszym nastroju.

— Skoro ty już skończyłaś to i ja pójdę się wykąpać. — Mówi Catia.

— Ok.

Gdy tylko dziewczyna opuszcza pomieszczenie wyciągam torebkę, a następnie chowam do niej smartfon. Składam ubrania i chowam je do szafy. Oczywiście, po wykonaniu tej czynności rzucam się na łóżko. Nie mogę doczekać się tego spotkania. Boję się jego przebiegu, ale muszę to pokonać. Długo nie widziałam zielonookiej. Można powiedzieć, iż bardzo za nią tęsknię. Mamy wiele dobrych wspomnień, które zaciemniło jedno — z moimi rodzicami w roli głównej. Umiem już żyć bez nich. Wszystko toczy się dalej i nie powinnam załamywać się cały czas. Myślałam, że mam już to za sobą. Wieczne ukrywanie emocji nie przynosi nic dobrego. Zrozumiałam to dopiero chwilę wcześniej i nie popełnię więcej już tego błędu. Staram się w tej chwili przypomnieć sobie wspomnienia z blondynką. Nie mam zamiaru przyćmić ich tym razem samymi złymi odczuciami.

~~*~~

— Hej, ty z szopą na głowie! — Krzyczy za mną jakiś chłopak.

— Czego chcesz? — Pytam zirytowana.

— Zobaczyć, jak wygląda twoje gniazdo na głowie. I wiesz co? Nie zawiodłem się. Wyglądasz jak dziwadło. — Śmieje się.

— Masz tak cienkie, łamliwe włosy niczym nitki. Do tego jesteś tak ohydna, że patrzeć się na ciebie nie da. — Dodaje jakaś dziewczyna stojąca za nim.

Aaron i Amanda to szkolna para. Są najpopularniejsi i najbogatsi. Zawsze znęcają się nad słabszymi psychicznie i fizycznie dzieciakami takimi jak ja. Próbuję jakoś się wycofać i odejść, ale nie dają mi na to szansy.

— A ty gdzie się wybierasz? — Brunet z ogromną siłą łapie moje włosy.

— Puść mnie, kretynie! — Wrzeszczę.

— Mocne słowa, jak na małą dziewczynkę. — Uśmiecha się szatynka. — Aaron może zrobimy jej małe strzyżenie? — Zadaje pytanie partnerowi, podając mu nożyczki.

— Czemu nie. — Piwnooki szyderczo się uśmiecha, biorąc do ręki przedmiot.

Chcę uciec i powiedzieć o tym rodzicom. Niestety nie mam jak. Gdy ostre narzędzie praktycznie ma ścinać część moich włosów, słyszymy głos:

— Zostaw ją, głąbie.

— Co cię ona obchodzi, Bailey? Lepiej stąd spadaj. — Rzuca w stronę dziewczyny niezadowolony brunet.

— Sami lepiej stąd spadajcie, albo zawołam moich starszych kolegów z ostatniej klasy. Spuszczą wam taki łomot, że w najlepszym wypadku przez tydzień nie usiądziecie na tyłkach. — Mówi stanowczo. — To jak będzie?

— Puść ją, Aaron. — Amanda chwyta go za ramię i próbuje odciągnąć ode mnie tego idiotę.

Po jakiejś chwili chłopak faktycznie puszcza moją czuprynę.

— Tym razem wygrałaś. — Oddalają się w stronę budynku szkolnego.

— Widziałaś ich miny? Bezcenne. — Śmieje się blondynka.

— Tak, dziękuję. — Bełkoczę.

Lauren jest jako druga najbardziej popularna. Podstawówka w Sydney rządzi się swoimi prawami. Dużo tutaj niebezpiecznych dzieci. Są w tak młodym wieku, a już by zrobili innym krzywdę. W końcu to przestępcze miasto, więc nie ma się co dziwić. Ja jestem w pierwszej klasie, z tego co mi wiadomo, Lauren chodzi do czwartej, tak samo jak ci, którzy mnie zaczepiają. Dziewczyna jest bardzo lubiana w ostatnich, szóstych klasach. Ma tam wielu przyjaciół, którzy chętnie jej pomogą.

— Spokojnie, oni nie będą cię już zaczepiać. Jestem Lauren, a ty? — Pyta podchodząc bliżej.

— Marisa.

~~*~~

~~*~~

— Gdzie my jesteśmy? —  Zadaję pytanie.

— Zaraz zobaczysz. — Odpowiada.

Dziewczyna prowadzi mnie przez połowę miasta, a ja nadal nie wiem, do jakiego miejsca zmierzamy. Odkąd mnie uratowała przed Aaronem i Amandą jesteśmy przyjaciółkami. Spędzamy ze sobą każdą wolną chwilę. Szmaragdowozielone oczy dziewczyny rozbłyskają, gdy dostrzega cel naszej podróży. Jest to park, w którym spotyka się głównie młodzież. Podzieleni są na trzy grupy wiekowe według szkół, do których uczęszczają: ławka z lewej należy do podstawówki, a z prawej zawsze goszczą licealiści.

— Po co my tu przyszłyśmy? — Dziwię się.

— Żebyś lepiej poznała resztę moich przyjaciół. Spędzamy czas wolny właśnie tutaj. No chodź. — Ciągnie mnie za rękę.

Idziemy w kierunku zupełnie nieznanych mi osób. Głównie są to chłopcy, ale dziewczęta również się zdarzają. Spotykają się tutaj przedstawiciele wszystkich klas podstawówki.

— Siema. — Blondynka odzywa się jako pierwsza.

— Cześć, Lauren. — Wszyscy witają ją promiennym uśmiechem.

— Kogo przyprowadziłaś? — Pyta jakaś wysoka, czarnowłosa dziewczyna.

— To Marisa. — Odpowiada koleżance.

Lekko speszona ich spojrzeniami, chowam się za zielonooką.

— No nie wstydź się. — Lauren to rozśmiesza. — Wyjdź i przywitaj się.

~~*~~

~~*~~

Siedzę już przez długi czas z zamkniętymi oczami. Postanawiam zaufać Lauren i zdać się na jej „zabiegi”, po których mam niby wyglądać lepiej, ponieważ przyjaciółka nie może już słuchać o mojej niskiej samoocenie.

— Długo jeszcze? — Pytam zniecierpliwiona.

— Spieszy Ci się gdzieś?

— Nie, ale chcę zobaczyć efekt. — Mówię podekscytowana.

— I bez tego wyglądasz pięknie. Gdybyś zadbała o swoje włosy, np. używała odżywki i chodziła do fryzjera, to byłyby w świetnym stanie.

— Z tymi włosami nic się zrobić już nie da. — Wzdycham.

— Nie da się otworzyć parasolki w tyłku, a poza tym to wszystko jest wykonalne. Nic na siłę. Musisz sama się przekonać, że jest możliwość ogarnięcia tej szopy.

— Na tę chwilę ty próbujesz coś z nimi zrobić. — Wypowiadam to lekko się krzywiąc.

— Uwierz, że nie jest to proste.

Syczę czując jak przyjaciółka pociągnęła mnie mocno za włosy.

— Wybacz. — Mówi.

Po godzinie męki udaje jej się skończyć „upiększanie mnie”. Ciekawa efektu niemal od razu otwieram oczy. Widząc w lustrze swoje odbicie, nie mogę siebie poznać. Lauren potrafi czynić cuda. To pierwszy raz kiedy myślę, że mogę wyglądać pięknie. Jednak włosów bym chętnie się wyzbyła. Niestety łysa chodzić nie mogę, więc muszą ze mną pozostać.

— Dziękuję! Jesteś najlepsza! — Rzucam się jej na szyję.

~~*~~

~~*~~

Stojąc przed dwójką swoich byłych oprawców, nie czuję już strachu. Aaron i Amanda znęcali się nade mną wystarczająco długo. Nigdy więcej nie dam im sobą pomiatać.

— Masz jakiś problem Turner? — Pyta dziewczyna.

— Tak, mam, wy nim jesteście. Ty tępa szatynko oraz twój niezbyt rozgarnięty chłoptaś zajęliście nasze miejsce. Usuniecie się grzecznie czy nasi przyjaciele mają zrobić z wami porządek? — Z satysfakcją wyczekuję na ich reakcję.

— Jakich was?

Po tych słowach zza ich pleców wyłania się Lauren ze swoimi kolegami, z ostatniej klasy.

— Obejrzyjcie się za siebie. — Wskazuję palcem na paczkę moich nowych znajomych.

Odwracając się w stronę blondynki i reszty, nie mogą wydusić żadnego słowa. Mam ochotę śmiać się tak głośno, że pewnie obudzę zmarłych, ale daruję sobie.

— To nasza ławka. Wy nie macie tutaj wstępu, kretyni! — Wrzeszczy na nich wściekła Lauren.

Słyszę jak tylko coś burczą pod nosami i się wynoszą.

~~*~~

~~*~~

— Zaraz się tu chyba wykończę. — Mówię zdyszana.

— Nienawidzę wf-u. Strata czasu. — Lauren jest wyraźnie niezadowolona.

— Jakby nie mogli usunąć nam tego przedmiotu z planu. — Mamroczę.

— Nie mam zamiaru biegać cały czas przez kilka przecznic za trenerem. — Na twarz blondynki wstępuje szeroki uśmiech.

— Co znowu wymyśliłaś? — Pytam.

— Za rogiem jest piekarnia. Wstąpimy sobie na pączki, co ty na to?

— Chcesz odłączyć się od grupy i iść coś zjeść?! — Jej pomysł wydaje mi się śmieszny.

— Nie zjadłam dzisiaj śniadania, bo zaspałam. Nic się nie stanie, jak na chwilę sobie usiądziemy, odpoczniemy i zjemy. — Przyjaciółka nie przestaje mnie namawiać.

— Będziemy miały przerąbane jak trener się dowie. — Szepczę jej do ucha.

 — A musi wiedzieć? Robimy tutaj kilka kółek dziennie. Usiądziemy w takim miejscu, żeby nie było nas widać przez okno, a jak już będziemy wypoczęte, to dołączymy do grupy, która powinna przebiegać wtedy kolejne kółko.

Uznaję jej pomysł za dobry i możliwy do zrealizowania. Gdy jesteśmy w wyznaczonym miejscu, odłączamy się z przyjaciółką od klas, wbiegając jak najszybciej do piekarni.

— Chyba się nie skapnął. — Dziewczyna wybucha głośnym śmiechem.

— Zamawiacie coś? — Pyta się nas starsza pani stojąca za ladą.

— Dwa pączki poprosimy. — Lauren błyskawicznie składa zamówienie.

Delektujemy się nie tylko odpoczynkiem, ale i smakiem wyśmienitych wypieków. Przyznaję, że ta piekarnia ma genialne pączki. Przebywając w tym miejscu zupełnie tracimy poczucie czasu. Nie wiemy, ile już siedzimy w tym miejscu. Niestety szczęśliwie się to dla nas nie kończy.

— Więc tutaj jesteście?! — Czuję jak ktoś kładzie mi rękę na ramieniu.

Natychmiastowo odwracam głowę w stronę naszego nauczyciela wf-u. Jego jedna dłoń spoczywa na moim ramieniu, a druga na ramieniu Lauren. Mężczyzna nie jest zbyt zachwycony.

— Co trener tu robi? — Pytam zdziwiona.

— Lekcja już dawno się skończyła. Poszedłem biegać z klasą pierwszą i czwartą. To czterdzieści sześć osób, a wróciłem do szkoły z czterdziestką czwórką uczniów. Ubyła mi dwójka i doskonale wiedziałem, która.

— Mamy kłopoty. — Szepczę do przyjaciółki.

— Żebyście wiedziały. — Odpowiada mi wf-ista.

W sumie musiałby być głuchy, żeby tego nie usłyszeć.

~~*~~

~~*~~

— Dzwoniłaś, czy coś się stało? — Ledwo dysząc opieram się o mur.

— Wejdź do środka. — Lauren wpuszcza mnie do swojego domu.

— Biegłam tutaj, więc mam nadzieję, że sobie nie robiłaś jaj.

— Nie robiłam. Przejdźmy do salonu. 

Siadamy na aksamitnym obiciu kanapy przyjaciółki. Dziewczyna daje mi szklankę z wodą. Łapczywie wypijam prawie całą zawartość w przeciągu kilku sekund.

— Co się dzieje? — Ponawiam pytanie.

— Czy musi się coś stać, żebym po ciebie dzwoniła? — Blondynka zaczyna się śmiać.

— Czyli jednak zrobiłaś mnie w konia? — Irytuję się.

— Nie, mam coś dla ciebie. Myślę, że ci się spodoba. — Podaje mi małe pudełeczko.

— Co to?

— Otwórz, a się dowiesz. — Mówi.

Wykonuję jej polecenie. Moim oczom ukazuje się piękna bransoletka z czarnymi perełkami. W jej dolnej części znajduje się małe, złote serduszko, a na nim napis „Zrobione z przyjaźni”. Dziewczyna wyjmuje ze swojej kieszeni identyczną błyskotkę.

— Przyjaciółki na zawsze. — Po wypowiedzeniu tych słów rzuca mi się na szyję.

~~*~~

Nadal posiadam tą bransoletkę w torbie. Ciekawe czy i ona ją ma? Zasypiam z uśmiechem wymalowanym na twarzy.

Więc to ostatni rozdział wiejący nudą. Znaczy w moim mniemaniu. xD Mam nadzieję, że jednak akcja się spodoba. :) Tutaj pokazuję, dlaczego Lauren jest tak ważna dla Marisy. Oczywiście, wyjaśnia się sprawa zatelefonowania do niej. Teraz mam trochę nauki i rozdziałów do nadrobienia, a najwięcej u Justyny. W weekend postaram się przysiąść. :D Za taką serię nudy chyba mnie zabijecie. xD Od następnego rozdziału powinny kończyć się wasze katusze. Nie każdemu rozdziały mogą przypaść do gustu, ale nie da się pisać tak, aby wszystkim się spodobało :D

Hmm dowiedziałam się, że biorę udział w konkursie na blog miesiąca lutego na Księdze Baśni. Jeśli komuś się to ff podoba niech zagłosuje w sondzie [LINK] na mrok-fanfic. :) Bardzo dziękuję za głosy. :*