Prologue

Godzina 19:37, Sydney

Siedzę w domu mojej najlepszej przyjaciółki, Lauren. Dość często do niej przychodzę po lekcjach i zostaję do późna. Zarówno moim jak i jej rodzicom to nie przeszkadza. Głównie coś tam sobie rysujemy na kartkach, śpiewamy lub przebieramy się w ciuchy pani Bailey. To nam odpowiada. W końcu jesteśmy dziećmi. Co prawda, Lauren jest ode mnie starsza o trzy lata, ale mimo wszystko świetnie się dogadujemy.

— Zobacz, co mam! — Krzyczy uradowana. — Jakieś pisemko dla starych bab. Przeglądniemy? — Widzę szyderczy uśmiech malujący się na jej twarzy.

— Tak! Dowiemy się, o czym będziemy plotkować w przyszłości, ile zmarszczek nam prawdopodobnie wyskoczy. — Ledwo powstrzymuję wybuch śmiechu.

Zerkam trochę na zegarek, a trochę na przyjaciółkę. To młoda, ładna, zgrabna blondynka o szmaragdowozielonych oczach. Czasem przy niej czuję się taka mała i brzydka.

— Czy coś się stało? — Pyta, widząc moją naglą zmianę nastroju.

Chwilę patrzę się przed siebie, nie wiedząc, jak odpowiedzieć. To zwykłe kompleksy dziecka, które stara się już dorosnąć. Nadal jednak jestem jeszcze dzieckiem i nie wyrastam z dziecinnych zabaw w piaskownicy. Udawanie z koleżanką starszych i dojrzalszych przed chłopakami, aż tak nam nie wychodzi. Przynajmniej mnie. Lauren akurat radzi sobie świetnie. Ma znakomite kontakty z chłopakami, ubiera się jak gimnazjalistka w obcisłe, krótkie spódniczki oraz koszulki z dużymi dekoltami i do tego jest ładna. Jedynym minusem, którego nie widać na pierwszy rzut oka jest zamiłowanie do starych, dziecinnych zabaw. To głównie łączy nas obydwie. Kiedy dorośniemy? Nie mam zielonego pojęcia.

— Hm? — Krzyżuje ręce na piersi czekając, aż udzielę odpowiedzi.

— Nie, nic. Zastanawiam się, co teraz robią moi rodzice. Siedzą w domu czy jeszcze w pracy. — Odpowiadam.

W sumie to również mnie ciekawi. Do mojej przyjaciółki przychodzę po szkole również z tego powodu. Nie chcę przesiadywać sama w pustym domu. Ogarnia mnie strach w niektórych pomieszczeniach, których wolę unikać.

— Nie mam pojęcia. Podobnie mnie zastanawia, co porabia mój brat. — Pociera brodę palcami.

— Jestem bardzo częstym gościem w tym domu, jednakże nie miałam okazji go poznać.

— Ciągle pracuje i nie ma praktycznie czasu na przesiadywanie w domu. Rodzice nie są z niego dumni, ale dla mnie jest idolem. — Opowiada o nim z tak pełnym przekonaniem, że nie można w to nie uwierzyć.

Dość szybko wracamy do przeglądania kobiecego magazynu. Znajdują się w nim głównie najcenniejsze porady, jak pozbyć się zmarszczek, na co wybuchamy głośnym śmiechem, jakieś domowe metody medyczne oraz przepisy na różne ciasta, którymi najbardziej się zachwycamy. Na zdjęciu wszystko wygląda ładnie.

— Dziewczynki macie może ochotę napić się czegoś? — Pyta mama Lauren stojąca przy drzwiach.

— Może soku? — Przyjaciółka spogląda w moją stronę, a ja tylko przytakuję.

Wieczór zapowiada się bardzo miło. Po przewertowaniu całego pisma, postanawiamy przejrzeć internetowe źródła zawierające informacje na temat naszej mieściny. Trzeba lepiej ją poznać, skoro mieszkamy tutaj już tyle lat. Przeglądając każdą kolejną stronę zaczynamy żałować podjętej decyzji. Artykuły o morderstwach i gwałtach w Sydney wyskakują najczęściej.

— Co za brutalne zwierzęta mogły zrobić coś takiego? Ludźmi się ich nie da nazwać. — Pytam, zapoznając się z krótką wiadomością o kolejnej makabrycznej zbrodni.

Artykuł ukazuje nieciekawą treść — brutalnie pobita i zgwałcona dziewczyna, niewiele starsza od nas. Miała może z szesnaście lat... Jedynie zostają wstawione filmiki z wypowiedzią rodziców bądź zdjęcia zmarłej, pochodzące zapewne z albumu. Rodziciele dziewczyny twierdzą, że wyszła na imprezę, z której nie wróciła. Nawet nie jest nam dane doczytać tego do końca, gdyż czyjaś ręka zamyka laptopa z ogłuszającym łoskotem.

— Co wy czytacie? — Głos mamy Lauren jest oburzony.

— No my... my... — Lauren zaczyna, ale zdanie nie chce przejść przez jej gardło — ... Szukamy informacji o naszym mieście, żeby się czegoś o nim dowiedzieć i... — Przełyka głośno ślinę — I wyskakują właśnie takie artykuły na temat Sydney.

— Nigdy więcej nie przeglądajcie takich stron, zrozumiano?

Przytakuję razem z Lauren rozzłoszczonej kobiecie. Pani Bailey chcąc mieć pewność, że jej posłuchamy, zabiera ze sobą laptop. Z przyjaciółką siedzimy dłuższą chwilę, zastanawiając się nad tym, co właśnie kilka minut temu przeczytałyśmy. Sydney to nie jest kolorowe miasteczko, jak wszyscy myślą. Zaczynam mieć lekkie obawy czy wracać dzisiaj do domu. Po drodze może kręcić się wiele niebezpiecznych typów. Nie chcę okazywać przyjaciółce zmartwienia tym i staram się na nią nie patrzeć.

Mój wzrok przelatuje po całym pokoju. Począwszy od dębowych drzwi wejściowych przez ogromną szafę na ubrania oraz nieopodal niej, jednoosobowe łóżko z kolorową pościelą, aż po biurko, przy którym siedzimy na obrotowych krzesłach. Za blatem znajduje się jedno, małe okno. Również moim oczom nie umyka duży, puchaty, koloru białego dywan na samym środku pokoju. Ściany w odcieniach beżu dają temu pomieszczeniu łagodny wygląd. Znam ten pokój jak własną kieszeń, w końcu z Lauren najczęściej tutaj przesiadujemy.

— Marisa... spójrz na mnie. — Mówi spokojnie.

Pomału, ale niechętnie kieruję wzrok w stronę przyjaciółki. Oczywiście robię to tak wolno, żeby wydłużyć chwilę, zanim spotkają się nasze oczy. Mój wzrok wspina się po niej, lustrując moją koleżankę na wylot. Czarne, obcisłe spodnie leżą na niej doskonale, następnie biały top z czarnym nadrukiem: "Keep Calm And Press Ctrl+Alt+Del". Złoty łańcuszek umiejscowiony na szyi z inicjałami "L&M", oznaczającymi "Lauren&Matthew". Matt to brat Lauren. Podarował jej ten naszyjnik rok temu na urodziny. To jej najcenniejszy skarb. Przejeżdżam wzrokiem po jej dwóch, złotych kłosach, docierając na kolejny przystanek, jakim są jej drobne usta oraz zarumienione policzki. Potem również dość mały nosek. Zaraz po uszach docieram do jej szmaragdowych oczu. Spoglądam w nie lekko wystraszona.

— Może jednak chcesz zostać u nas na noc? — Jej głos jest bardzo przejęty.

— Rodzice to by mnie chyba za to zabili. — Mówię. — Zajmijmy się lepiej przymierzaniem ciuchów. — Podaję propozycję mającą na celu zajęcie nas i naszych myśli.

— W czym Ci to pomoże?! — Lekko się oburza.

— Nie będziemy myślały o tym, co przeczytałyśmy. To chyba logiczne. — Przewracam teatralnie oczami.

Blondynka przytakuje, jednak tym razem chce przymierzać ciuchy swej rodzicielki. Obie ruszamy w stronę korytarza. Przykładając rękę do białej ściany uświadamiam sobie, że jestem blada niczym ona. Jestem przeciwieństwem opalonej Lauren. Idziemy w kierunku schodów i nasłuchujemy. Rodzice mojej przyjaciółki najwyraźniej przeprowadzają jakąś poważną rozmowę, która nas nie ciekawi. Chcemy się tylko upewnić czy oboje są na dole. Wydaje się, że jest to rozmowa na dłuższą chwilę więc bez pośpiechu idziemy do sypialni państwa Bailey. Skrzypiące panele nam tego nie ułatwiają, bo zdradzają naszą obecność, ale w tej chwili nie dbamy o to. Musimy jakoś odreagować. Nic innego nie przychodzi mi do głowy. Mocno popycham drzwi, które otwierając się ukazują cel, do którego dążymy. Lauren niemalże od razu podchodzi do szafy i szuka jakiejś nowej kreacji swojej mamy. Po chwili wyciąga jakiś niebieski materiał i rzuca nim prosto we mnie. Słaba orientacja po informacjach o naszym mieście sprawia, że dostaję ubraniem prosto w twarz. Zielonooka od razu wpada w śmiech widząc moją pretensjonalną minę po zdjęciu materiału.

— Cicho! Twoi rodzice mogą nas usłyszeć. — Irytuję się.

— Dobra... zakładaj to. — Patrzy na mnie rozkazująco.

Przyglądam się niebieskiej, rozkloszowanej sukience na ramiączkach. Pani Bailey sięga ona przed kolana. Przełykam głośno ślinę, już wyobrażając sobie efekt i śmiejącą się z niego przyjaciółkę. Niestety jej przeszywający wzrok nie znosi sprzeciwów. W każdym razie zdejmuję z siebie jeansy i czarną bokserkę. Miejsce tych ubrań zastępuje niebieska sukienka. Podchodzę do lustra, żeby zobaczyć jak wyglądam. Ta kiecka najwyraźniej do mnie nie pasuje. Nie dość, że jest za duża to wyglądam w niej jak straszydło. Blada cera, chuda jak patyk brunetka, która zamiast dobrze ułożonych włosów na głowie ma szopę. Drobniutkie usta i nosek oraz piwne oczy nie pasują do tej kreacji. Do tego jeszcze brak biustu. Na to, żeby mi urósł akurat mam czas, ale czy mój wygląd się poprawi? Mam zbyt niską samoocenę.

— Wiesz... może lepiej ty ją założysz? — Pytam speszona wzrokiem Lauren.

Dziewczyna tylko wzdycha. Niemal zrzucam z siebie niepasujący ciuch i podaję go przyjaciółce. Zakładam na siebie własne ubrania i czekam, aż blondynka wyjdzie pokazując, jak na niej wygląda sukienka. Gdy wreszcie dziewczyna pokazuje, jak leży na niej strój rodzicielki, jestem zdumiona. Oczywiście, ubranie jest na nią za duże, ale mimo wszystko wygląda lepiej ode mnie. Ledwo widoczny dekolt i nienaganna figura utrzymują na niej sukienkę w dobrym stanie. Jej opalenizna jest podkreślana przez ciuch.

— I co? Jak wyglądam? — Pyta, obracając się kilka razy wokół własnej osi.

— Sto razy lepiej. — Odpowiadam.

Nie ukrywam, że czuję się zazdrosna. Lauren, widząc moją minę rezygnuje z dalszego przymierzania ubrań, przebiera się i wrzuca sukienkę mamy do szafy.

— Zobaczysz, w przyszłości będziesz wyglądać pięknie. — Uśmiecha się. — Jesteś jeszcze dzieckiem, ale niedługo staniesz się nastolatką. Wtedy dopiero zacznie się wszystko zmieniać.

— Dzieckiem? Jestem prawie dorosła... I to ma być pocieszanie? — Mój ton brzmi pretensjonalnie.

— Oj tam, przesadzasz, z resztą mówię poważnie!

— Która jest godzina? — Poszukuję wzrokiem zegarka.

— Jest dokładnie 20:52. — Odpowiada Lauren patrząc na budzik przy łóżku.

— No pięknie. Będę miała przerąbane w domu. Muszę już wracać. — Wybiegam z sypialni państwa Bailey i zmierzam w kierunku pokoju blondynki.

Chwytam w dłoń swoją torbę, a następnie przerzucam ją przez ramię. Rozglądam się czy na pewno mam wszystkie swoje rzeczy. W pośpiechu można zostawić niemalże wszystko. Schodzę z Lauren po schodach na parter. Żegnam się z jej rodzicami i idę zakładać buty.

— A może Cię odwieziemy? Jest już bardzo późno i wiesz... — Dziewczyna wygląda na zmartwioną.

— Dam sobie radę. Nie mieszkam znowu tak daleko. — Uśmiecham się.

Przytulam przyjaciółkę na pożegnanie, a następnie opuszczam jej posiadłość. Idę dość szybkim tempem, rozglądając się na wszystkie strony. W powietrzu unosi się dźwięk syren, jakie wydają wozy strażackie. Czyli musi gdzieś być pożar. Zbytniej uwagi na to nie zwracam. Bardziej się boję napotkać kogoś obcego, chcącego zrobić mi krzywdę. Nigdy więcej nie będę siedzieć u Lauren do tak późna! Moi rodzice pewnie się martwią. Nie mam żadnych nieodebranych połączeń od nich, ale zapewne zaraz zaczną wydzwaniać. Kiedy dotrę do domu, pewnie dostanę wieczny szlaban. Mijanie kolejnych, ciemnych uliczek Sydney, gdzie w większości oświetla je tylko jedna lampa, wzmaga mój strach. Zaciskam mocno ręce na torbie i nerwowo wodzę wzrokiem, po każdym zakamarku, jaki kryje mijana przeze mnie uliczka. Nie widzę praktycznie nic. Na szczęście drogę do domu znam na pamięć. Wcześniej nie miałam obaw chodząc tędy całkiem sama po nocach, ale każdy człowiek zmieni nastawienie, po przeczytaniu o tylu makabrycznych morderstwach, a już bardziej tym bardziej dziecko. W tej chwili panuje nade mną strach.

Znajdując się coraz bliżej mojego domu, spostrzegam dym i słyszę coraz głośniej strażackie syreny. Czyżby sąsiedzi coś wymyślili? Nie mam bladego pojęcia. Wyłaniając się z ostatniej uliczki, staję jak wryta w ziemię.

Jestem przed moim domem, który całkowicie jest zajęty ogniem. Uświadamiam sobie, że przecież moi rodzice muszą być zrozpaczeni, patrząc na to, jak nasz budynek jest trawiony przez ogień. Szybko przebiegam przez ulicę i się rozglądam. Nie ma ich. Nie widzę żadnego z moich rodziców. Nie dostrzegam nigdzie ich znajomych twarzy. Przyglądam się tylko strażakom oraz przerażonym sąsiadom, patrzącym jak mój dom całkowicie ginie w płomieniach. Nie chcę stać bezczynnie, dlatego ruszam pewnym siebie krokiem w stronę drzwi. Niestety, czyjaś silna ręka łapie mnie za ramię i przyciąga do siebie.

— Nie możesz tam wejść to zbyt niebezpieczne! — Strażak zaczyna na mnie krzyczeć.

— Ale moi rodzice, oni wciąż tam są! — Wrzeszczę. — Puszczaj mnie! Muszę im pomóc! — Próbuję się wyrwać, jednak na próżno.

Postawny mundurowy przyciąga mnie do siebie tak mocno, że aż się przewracam. Zdejmuję torbę, po czym kładę ją na ziemi, wstaję i się otrzepuję.

— Ratujcie ich! — Błagalnie patrzę na strażaka stojącego obok.

— Nie możemy tam wejść, ogień jest zbyt wielki. — Odpowiada bez większych emocji.

Co czuję w tym momencie? Bezsilność... Jestem tylko małym dzieckiem, które chce udawać bohaterkę. Mówię, że chcę uratować rodziców, biegnę w stronę drzwi, jednak to i tak nic mi nie daje. Przeszkadzam strażakom usiłującym ugasić pożar. Mogę jedynie stać i patrzeć na przebieg wydarzeń. Mam tylko nadzieję, że szybko uda się zgasić szalejące pod wpływem wiatru płomienie. Moi rodzice gdzieś się ukryli i nic im nie jest. Nie może być inaczej, oni muszą żyć! Mają mnie, nie mogą teraz odejść, nie pozwalam im. Ten wieczór dłuży się nieubłaganie. Jest najgorszym w moim życiu. Targają mną skrajne emocje. Z jednej strony chcę iść i ratować rodziców, ale z drugiej się boję. Przyglądając się strażakom odnoszę wrażenie, iż nie robią specjalnie nic, by uratować mych rodziców. Nie spieszą się, a nawet żaden nie wchodzi do środka po dwójkę ludzi znajdujących się w środku. Ich praca nie powinna polegać na patrzeniu i laniu wody, lecz na ratowaniu ludzkiego życia. Co oni sobie wyobrażają? Gdyby znaleźli się na miejscu osób zamkniętych w płonącej pułapce, bez możliwości wyjścia, też by tak myśleli. Jedynie moja bliska sąsiadka, pani Jones, przełamuje się i podchodzi do mnie. Wtulam się mocno w starszą kobietę, której głowę już dawno pokrywa siwa czupryna, a twarz zakryta jest licznymi zmarszczkami. Chowam buzię w jej długiej, wzorzystej sukience pachnącej różami.

— Spokojnie dziecko, wszystko będzie dobrze. Zaraz wyciągną stamtąd twoich rodziców. — Stara się mnie pocieszać.

Jej słowa echem obijają się o moje uszy. Wdzierają do moich myśli, starając zakryć najgorsze scenariusze, których się spodziewam. Jako dziecko oglądam dużo telewizji i wiem, jak takie pożary w większości się kończą. Ponad godzina mija, zanim pożar zostaje całkowicie ugaszony. Dwóch strażaków wdziera się do mojego mieszkania w poszukiwaniu małżeństwa. Ocaleli, na pewno ocaleli. Tylko te słowa chcę słyszeć w głowie. Oddalam się nieco od sąsiadki i podchodzę bliżej domu nienadającego się już do zamieszkania. Czekam z niecierpliwością, aż wyniosą z domu mamę i tatę. Wyobrażam sobie ich całych i zdrowych z lekko osmolonymi ubraniami.

W tej właśnie chwili na miejsce dociera karetka, a ratownicy wyruszają w ślad za strażakami, którzy chwilę wcześniej wbiegli do mego domu. Czekam i czekam, z rękoma zaciśniętymi w pięści. Za około dwie minuty faktycznie wyniesiono dwie osoby na noszach. Biegnę w ich kierunku czując, że coś jest nie tak. Gdyby było dobrze, moi rodzice nie byliby zawinięci w czarne worki. Kiedy docieram do celu, muszę się przepychać przez umięśnionych mężczyzn, zanim docieram do ciał. Odsłaniam twarze, lecz to co widzę, przekracza moje wszelkie oczekiwania.

— Przykro mi, ale nikt nie przeżył. — Te słowa medyka dobijają mnie jeszcze bardziej.

Nie ma ich i już nigdy nie będzie. Opuścili mnie, chociaż tak bardzo nie chciałam im na to pozwolić. Grunt całkiem osuwa mi się spod stóp. Padam na kolana i wydobywam z siebie przeraźliwy krzyk.

Moi rodzice odeszli na zawsze.

Długo zastanawiałam się kiedy, zacznę publikować rozdziały, bo mam ich mało napisanych, ale trochę brakowało czasu i chęci do dalszego pisania. Jednak w Sylwestra troszeczkę się wypiło... i jako postanowienie noworoczne wybrałam publikację rozdziałów właśnie teraz. Nigdy nie pisałam blogów o 5 SOS, ale chciałam spróbować. :D Prolog wyszedł taki sobie, lecz nie chciałam go poprawiać w nieskończoność. xD