Chapter 5

~~*~~

— Marisa, wstawaj śpiochu! Spóźnisz się do szkoły. — Słyszę radosny, bardzo dobrze mi znany głos.

Ociężała z ogromnym trudem podnoszę się z łóżka. Lekko zaspana przecieram oczy, zmierzając w stronę drzwi od mojego pokoju. Po drodze mijam piękny, nowiusieńki zestaw mebli, które zostały zakupione kilka dni temu. Chwytam za klamkę, ziewając. Otwieram drzwi bez większych problemów i kieruję się w stronę schodów. Schodzę po nich na sam dół, a następnie skręcam w lewo. To co widzę w kuchni dla wszystkich ludzi wydaje się być normą, ale nie dla mnie. Przyglądam się z niedowierzaniem dwóm sylwetkom, kobiecie i mężczyźnie w średnim wieku. Dość wysoka brunetka o niebieskich oczach jak ocean, w których nie jeden chłopak tonie, ubrana jest w bladoróżową sukienkę sięgającą jej przed kolana. Na zgrabnych i długich nogach ma dziesięciocentymetrowe szpilki tego samego koloru, co strój. Posiada nieskazitelną cerę, której nie jedna kobieta jej zazdrości. Wesoła i uśmiechnięta przygotowuje śniadanie dla swojej rodziny. Mężczyzna siedzący przy stole z gazetką w lewej ręce, a filiżanką kawy w prawej, wydaje się być zaciekawiony jakimś artykułem. Ubrany w elegancki, czarny garnitur, postawny z jednodniowym zarostem, o brązowych oczach brunet, wygląda jak prawdziwy dżentelmen. Skąd to wiem? Doskonale znam te dwie, tak bliskie mi osoby. To moi rodzice, ale jakim cudem oni tutaj są? Przyglądam się im z niedowierzaniem. Znajdujemy się w naszym domu, który przecież spłonął, a nic się w nim nie zmieniło. Wszystko wygląda zupełnie normalnie. Jakby ta tragedia nigdy mnie nie dotknęła. Jak to jest możliwe?

— Kochanie, usiądź przy stole. Śniadanie jest już prawie gotowe. — Kobieta obdarowuje mnie promiennym uśmiechem.

Przez długą chwilę zastanawiam się, czy wykonać jej polecenie. To wszystko wydaje się być zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe. Mimowolnie na moje usta wstępuje szeroki uśmiech. Zasiadam przy stole obok taty i zaczynam bacznie mu się przyglądać. Mężczyzna rozbawiony moim przeszywającym spojrzeniem, odkłada poranną prasę.

— Zobaczyłaś ducha, czy co? — Pyta z wymalowanym uśmieszkiem na twarzy.

Speszona odwracam wzrok. Na początku nie mam zielonego pojęcia, jak odpowiedzieć na zadane mi pytanie. Przecież właśnie rozmawiam ze zmarłymi rodzicami. To tak jakbym prowadziła konwersację z duchami. One przecież nie istnieją. To jest niedorzeczne. Wszystko da się jakoś racjonalnie wyjaśnić. Ponownie przenoszę wzrok na mojego ojca.

— Co tutaj się wyprawia? — Mruczę pod nosem, spoglądając to na mamę, to na tatę.

— Dobrze się dzisiaj czujesz? — Kobieta podchodzi i przykłada mi dłoń do czoła, chcąc zmierzyć temperaturę.

— Nic mi nie jest. — Odtrącam dłoń rodzicielki. — Raczej to ja się was o to powinnam zapytać.

— A co niby miałoby nam być? Czujemy się bardzo dobrze. — Odpowiada zdumiony mężczyzna.

— I może jeszcze nie pamiętacie tego pożaru? — Pytam.

— Jakiego znowu pożaru? — Ich źrenice rozszerzają się przypominając spodki.

— Jak to? Dom żywcem stał w ogniu. Praktycznie cały został przez niego strawiony, a was wyniesiono w workach. — Streszczam im tamte straszliwe wydarzenie.

— Musiałaś mieć jakiś zły sen. — Brunet całkowicie bagatelizuje sprawę. — Mówiłem, żebyś nie oglądała tyle filmów. Potem właśnie śnią się takie dziwactwa. — Już znajduje źródło problemu.

— Jak widać, trzeba będzie ją ograniczyć. — Mama przytula mnie mocno. — To był tylko zły sen.

Bez najmniejszych oporów odpycham ją od siebie. Odskakuję od nich, jak poparzona przewracając krzesło, na którym siedziałam. Odsuwam się w kąt pomieszczenia nie, spuszczając z nich wzroku.

— Co wy myślicie, że ile ja mam lat?! — Wrzeszczę.

— No jak to ile? W tym roku kończysz dziesięć wiosen, słońce. — Odpowiada niebieskooka.

Stoję osłupiała, nie chcąc dopuścić jej słów do swojej głowy. Jak to możliwe? W tym roku kończę osiemnaście lat, a nie dziesięć. Co tu się do cholery wyprawia?! Kręcę przecząco głową niedowierzając kobiecie.

— To niemożliwe. — Mówię do siebie. — Nie wierzę wam. — Rzucam się do biegu w stronę łazienki.

Tym sposobem powinnam być w stanie sprawdzić prawdziwość jej wypowiedzi. Muszę po prostu spojrzeć na swoje odbicie w lustrze. Tylko tak mogę się przekonać, czy mnie nie okłamują. Pewnym krokiem wchodzę do pomieszczenia, które ma za chwilę wszystko wyjaśnić. Staję przed lusterkiem zawieszonym nad umywalką. Ku mojemu zdziwieniu nie widzę swojego odbicia. Jestem zbyt niska, aby dosięgnąć do niego. Jakim cudem? Poirytowana biorę krzesełko znajdujące się obok zlewu i wspinam się na nie. Teraz widzę bardzo wyraźnie dziecięcą buzię. Malutkie piwne oczka przyglądają się swojemu odbiciu z niedowierzaniem. Otwieram usta ze zdziwienia, ale nie wydobywają się z nich żadne dźwięki. Nie jestem w stanie wypowiedzieć ani jednego słowa. Szok, w którym aktualnie się znajduję skutecznie uniemożliwia mi jakąkolwiek inną reakcję. Przecież oni umarli, moi rodzice nie żyją. Jak widać nawet to nie przeszkadza im się ze mną widywać.

— Co się tu do cholery dzieje?! — Ledwo udaje mi się wydusić te słowa.

Ja już nie jestem dzieckiem. W tym roku zdaję maturę, a wyglądam dokładnie tak samo, jak tamtego dnia. Wszystko jest takie dziwne. Wydaje się, jakby ta tragedia nigdy nas nie dotknęła. Nasze życie rodzinne przebiega swoim normalnym rytmem. A może nie było żadnego wypadku? Wszystko było koszmarem, z którego się właśnie budzę? Być może tylko wydawało mi się, iż zdaję maturę w tym roku, bo nie mogę się doczekać, aż dorosnę? Moi bliscy nie zginęli w tragicznym pożarze, tylko są tutaj ze mną. W takim razie długi musiał być ten sen,  skoro pamiętam wszystkie lata, jak dorastałam w sierocińcu. Sama nie wiem, co mam o tym wszystkim myśleć. To wszystko wydaje się takie realistyczne. Schodzę z krzesełka myśląc, że obecna sytuacja jest zbyt wspaniała, by mogła być prawdziwa. Mimo tak doskonałego odwzorowania wydaje się być to niemożliwe. 

— Kochanie, wszystko w porządku? — Słyszę zza drzwi kobiecy głos.

— Zostawcie mnie w spokoju! — Krzyczę.

Muszę to sobie jakoś poukładać w głowie. Znajduję się właśnie w moim domu, który spłonął, a wygląda zupełnie normalnie. Do tego wszystkiego moi rodzice żyją, chociaż zginęli w pożarze. Opieram się plecami o ścianę i staram się wszystko jakoś racjonalnie wyjaśnić.

Nagle drzwi zostają wyważone i z ogromną siłą uderzają o podłogę. Mężczyzna musi być niezwykle silny, skoro wyleciały całkowicie z zawiasów. Ze zdziwieniem obserwuję dalszy obrót spraw.

— Nie musisz się nas obawiać. — Pierwsza kroki w łazience stawia mama. — Zostań tutaj z nami na zawsze...

Gdy wreszcie ją dostrzegam, przerażona zaczynam uciekać w kąt, jak najdalej od drzwi. Postać, która w tej chwili się wyłania, to nie jest człowiek.

— Co się stało? — Pyta. — Czy nie taką chciałaś mnie widzieć?

Ciało kobiety jest w tak okropnym stanie, że ledwo je poznaję. Posiada tak rozległe oparzenia, iż widać w większości tylko jej kości. W niektórych miejscach dostrzegam śladowe ilości mięśni. Mama wyciąga w moją stronę dłoń z wtopioną w nią obrączką.

— O mój Boże. — Samotna łza spływa po moim prawym policzku. — Czym wy do cholery jesteście?! — Wykrzykuję, patrząc, jak do kobiety dołącza jej mąż w podobnym stanie, co ona.

— Jak to kim? Jesteśmy twoimi rodzicami. — Odzywa się postawny mężczyzna. — No chodź i przytul się do nas. To jest twoje miejsce, w którym na zawsze z nami pozostaniesz.

Nie wiem już, co jest straszniejsze, to w jak okropnym są stanie, czy ich słowa. Mam tu zostać? Chociaż bardzo mnie przeraża widok przed mymi oczami, nie jestem w stanie zareagować inaczej. Pomału zaczynam zbliżać się do jedynych osób, które kocham. Zostały mi odebrane zbyt wcześnie. Pozostaje w mojej głowie tylko jedno pytanie: Dlaczego miałabym ich opuścić skoro teraz możemy być razem? A może jednak chcę tu pozostać razem z nimi?

~~*~~

— No, nareszcie się obudziłaś. — Słyszę czyjś zdenerwowany głos.

Instynktownie chwytam za dłoń, która spoczywa na moim ramieniu. Do moich uszu wdziera się dziewczęcy pisk, gdy wykonuję tę czynność. Otwierając oczy, dostrzegam przerażoną rudowłosą dziewczynę.

— Co ty robisz? — Pytam zdziwiona, zdejmując jej rękę z mojego ramienia.

— Krzyczałaś i przekręcałaś się z boku na bok, jakbyś miała zły sen. Pomyślałam więc, że cię obudzę. Potrząsnęłam tobą kilka razy i przestałaś cokolwiek robić. Łapiąc tak gwałtownie za rękę bardzo mnie przestraszyłaś!

— Wybacz, nie chciałam. — Pomału zmieniam pozycję z leżącej na siedzącą. — Miałam dziwny sen.

— Trudno było tego nie zauważyć. — Dziewczyna łapie się za dłoń. — Rzucałaś się na tym łóżku, jak ryba bez wody.

Mimowolnie uśmiecham się, słysząc jej stwierdzenie. Faktycznie musiało to śmiesznie wyglądać. Ją to bawi, ale ja przeżywałam tam istny koszmar, z którego, o dziwo nie chciałam się obudzić. Sama nie jestem w stanie powiedzieć, czemu.

— Więc, co to był za dziwaczny sen? — Zadaje pytanie.

Jej oczy śledzą moje poczynania. Doskonale wie, że toczę teraz walkę ze sobą w środku o to, czy jej powiedzieć. Odwracam wzrok, by nie patrzeć prosto w jej oczy, szukające u mnie informacji. Łatwo mi teraz nie będzie, skoro o wszystkim jej wczoraj powiedziałam. To w sumie może wydać się jej głupim snem, ale dla mnie ma ogromne znaczenie. Był taki realistyczny, że nie potrafiłam go odróżnić od rzeczywistości, która nas otacza. Obawiam się, iż dziewczyna nie będzie w stanie mnie zrozumieć.

— Widziałam moich rodziców. — Postanawiam się przełamać. — Oni byli jak żywi. Na początku wyglądali normalnie, ale potem zmienili się...— Na chwilę się zawieszam. —... Wyglądali zupełnie tak, jak tamtego dnia. Widoczne były prawie same kości, gdzieniegdzie można było dostrzec niewielkie kawałki mięśni. Nie posiadali oczu, gdyż one całkowicie się rozpłynęły. Obrączki jak i ubrania mieli całkowicie wtopione w ciała.

— To tylko sen. Takie coś nie mogło wydarzyć się naprawdę. Nie musisz się martwić. — Próbuje mnie pocieszyć, ale tylko pogarsza sprawę. Nie wie wszystkiego.

— Gdyby to było wszystko. — Staram się ją uświadomić. — To wyglądało bardzo realistycznie. Jednak coś innego nie daje mi spokoju... — Robię głęboki wdech i wydech. — Nie jestem pewna, czy chciałam, żebyś mnie obudziła.

— Co?! Miałaś tak głupi sen i wolałaś w nim pozostać?! — Ruda się irytuje.

— Przynajmniej tę krótką chwilę mogłam spędzić z nimi. To nie jest istotne, jak wyglądali, lecz fakt, iż byliśmy tam razem. Uznaj mnie za kompletną wariatkę, ale tęsknię za nimi i chociaż w ten sposób mogłam ich znowu zobaczyć. Może tylko na początku byłam przerażona. Potem to się zmieniło.

— To brzmi jakbyś chciała do nich dołączyć. — Catia jest zaskoczona moją wypowiedzią. — Nie mów, że chcesz zrobić coś głupiego, typu próba samobójcza przez jeden sen, by przebywać już na zawsze z rodzicami?

— Nie zgłupiałam do reszty. Sztuką nie jest iść na łatwiznę, zabić się, gdy tylko jest pod górkę. Owszem, bardzo za nimi tęsknię i chciałabym, żeby zawsze ze mną byli, ale nie mogę sobie tego zażyczyć. Oni odeszli na dobre. — Odpowiadam szczerze, by ją uspokoić.

— O moich rodzicach ci opowiadałam? — Pyta.

— Tak. Nie znałaś ich, ponieważ zostawili cię od razu po urodzeniu w szpitalu. Jestem w innej sytuacji, niż ty. Nie chcę być niemiła, ale nie rozumiem szczeniackiego zachowania twoich pierworodnych. — Na myśl o tym robię się wściekła.

— Cały czas zadawałam sobie pytanie, czym zawiniłam, że mnie nie chcieli. Dotąd nie znam odpowiedzi, ale nie szukam błędów w swoim istnieniu. Zapomniałam już o rodzicach, bo umiem radzić sobie bez nich. Lepiej się szykuj. Musimy iść do szkoły. — Oznajmia.

— Musiałaś przypominać? — Zaczynam się śmiać. — Z chęcią bym marudziła, jak bardzo chce mi się spać. Niestety, o dziwo jestem wyspana, więc muszę ruszyć tyłek.

Jak mówię, tak czynię. Wstaję i podchodzę do szafy. Wyciągam pierwsze lepsze czarne rurki z brzegu oraz żółty top z nadrukiem: „I will be strong”. Idę do toalety i jak codziennie biorę szybki prysznic. Ubieram się w uszykowane ciuchy i wracam do pokoju. Nakładam na nogi swoje ulubione trampki. Wyjmuję telefon z torebki i wkładam go do kieszeni spodni.

— To jak, gotowa? — Pytam Catię.

— Chodźmy. — Uśmiecha się.

Udogodnieniem są szkolne szafki. Przynajmniej nie musimy ze sobą dźwigać podręczników. Akurat ze względu na to, iż mamy trudną sytuację z przyjaciółką, sierociniec załatwia nam książki. To taka pomoc, ponieważ nie byłoby nas stać na zakup wszystkich potrzebnych artykułów szkolnych. Zarobioną kasę w wakacje letnie wydajemy na ubrania, więc nie starcza już na wiele.

Przepełnione dobrymi humorami opuszczamy mury sierocińca i kierujemy się w stronę naszej szkoły, do której uczęszczamy już ostatni rok. Ten czas naprawdę zleciał bardzo szybko. Dotąd nie mogę w to uwierzyć. Wtorek jest również ruchliwym dniem, jak każdy dzień tygodnia. Ludzie na chodniku wpadają na siebie wzajemnie. Wszyscy się spieszą to do pracy, to do szkoły. Z Catią postępujemy podobnie. Nie zwracamy uwagi na to, z kim się zderzamy, tylko idziemy dalej, żeby się nie spóźnić na lekcje.

Moją uwagę przykuwa jedna osobistość, która wyróżnia się spośród tłumu. Co ma w sobie takiego szczególnego? Naprawdę ładną buźkę. Dość wysoki blondyn ubrany w jeansy i błękitną bluzę, opiera się o mur jakiegoś bloku, w jednej ręce trzymając zapalonego papierosa, a w drugiej smartfona, któremu poświęca całą uwagę. Gdy przechodzimy obok niego, rzuca mi krótkie spojrzenie swoimi szafirowymi oczami. Dosłownie ma w nich podobny błysk, jak Lauren. Jednak w jego tęczówkach widzę pewnego rodzaju wrogość. Ten chłopak wywołuje u mnie dziwne dreszcze. Nie jest to strach, lecz bardziej fascynacja. Im dalej od niego jesteśmy, tym częściej przyłapuję się na spoglądaniu w jego stronę.

— Catia, przyjrzałaś się tamtemu blondynowi, którego mijałyśmy? — Pytam przyjaciółkę z ciekawości, co ona będzie o nim sądzić.

— Mijałyśmy dużo blondynów. Chodzi Ci o tego ze smartfonem i papierosem?

— Tak, dokładnie o tego. Powiedz mi, co o nim sądzisz? — Dopytuję.

— Był całkiem niezły. Wyglądał na bardzo tajemniczego i skrytego. Chcesz się z nim umówić, czy co? — Szturcha mnie ramieniem.

— Najpierw to wypada go poznać, jednak… Ten jego wzrok trochę odstrasza.

— Czemu tak sądzisz? — Pyta lekko zdziwiona.

— Ciężko opisać słowami, po prostu mnie zmroziło to spojrzenie. Nie pasuje do całej reszty. Takie zimne, bez emocji, choć może tylko mi się zdaje…

— Przesadzasz. — Stwierdza.

— Dobra, skończmy lepiej ten temat.

Przechodząc przez parking szkoły, odwracam się i dyskretnie spoglądam za siebie. To bardzo dziwne. Odkąd jestem w tej szkole nigdy nie widziałam akurat jego. Chłopak podąża w ślad za nami. Może to jakiś nowy uczeń? Liczę, że wejdzie i jednak z nami pogada, lecz blondyn zatrzymuje się naprzeciwko szkoły i zapala papierosa. Dlaczego nie wchodzi do środka, lekcje zaraz się zaczną? Zapewne nie należy do przykładnych uczniów. Wzruszam ramionami, przekraczając wejście do budynku. Podchodzę do szafki, po czym wyciągam z niej książkę do matematyki i kieruję się do naszej klasy wraz z Catią. Witam się ze wszystkimi oraz zajmuję miejsce w ławce. Czasu na rozmowę z Jordanem nie mamy, ponieważ rozbrzmiewa dzwonek. Niedługo potem zjawia się nasz wychowawca, rozpoczynając lekcję.

***

Lekcje przebiegają mi bardzo wolno, zdają się trwać wiecznie, ale nareszcie dobiegają końca. Nadal nie mogę przestać myśleć o tajemniczym chłopaku i tych jego oczach.

— Ziemia do Marisy. Słyszysz mnie? — Pyta ruda.

— Co jest?

— Idziemy do kawiarni? — Dziewczyna podaje propozycje.

— Jakoś nie mam ochoty. Gdzie jest Jordan? — Pomału odzyskuję kontakt z otoczeniem.

— Poszedł do pracy. No nie daj się prosić. To tylko jedna kawa. — Jej ton nie znosi sprzeciwu.

— Niech ci będzie, ale jak wypijemy kawę od razu wychodzimy. — Stawiam jej warunek.

Dziewczyna przystaje na niego, więc wyruszamy do „Delicious”. Po przekroczeniu wyjścia, rozglądam się w poszukiwaniu tamtego blondyna, jednak go nie dostrzegam. Pewnie skończył lekcje wcześniej ode mnie i poszedł już do domu. Zapewne będę miała jeszcze okazję z nim pogadać innego dnia.

W ulubionej kawiarni jesteśmy po kilku minutach przechadzki. Bardzo szybko tu docieramy, ponieważ poganiam rudowłosą. Podchodzimy do baru i składamy zamówienie. Wybieramy tą kawę, co zawsze, czyli Espresso.

— Nie mamy za dużo pieniędzy, a ty chcesz przychodzić tu na kawę. — Trochę nie rozumiem przyjaciółki.

— Wiem, dlatego też przyszłyśmy tutaj ostatni raz w tym roku. — Uśmiecha się.

Przewracam teatralnie oczami. Ona jest osłabiająca. Przynajmniej można się tutaj dowiedzieć, jakie kłamstwa wciskane są światu. Właśnie pojawia się ważny komunikat:

— Policja wciąż poszukuje groźnych przestępców określanych jako „Mrok” oraz „Cross”. Ponoć są zamieszani w kilka ostatnich morderstw dziejących się na terenie Australii. Ktokolwiek ma jakieś informacje na ich temat, niech niezwłocznie zgłosi się na najbliższy posterunek policji. Pomóżcie uczynić tej kraj bezpiecznym.

Pierwsze słyszę o nich. Poza tym te rozbrajające ksywy, kto normalny tak się nazywa? Kręcę głową z rozbawienia. Rozsiadamy się wygodnie przy wolnym stoliku, na którym leży jakiś stos gazet. Zazwyczaj dokładane są jakieś stare magazyny, które bardziej chronią blat przed zalaniem kawą. Sięgam po jedną z nich, której data wydania wskazuje trzy lata wstecz. Jeden, krótki artykuł przykuwa moją uwagę w szczególności. „Choć oficjalną przyczyną śmierci było spłonięcie, niektórzy wątpią w zbieg okoliczności. Pewne dowody świadczą o podpaleniu. Czy pożar w domu Patricka i Elizabeth Turnerów to przypadek? Morderstwo, samobójstwo czy nieszczęśliwy wypadek? Pojawiają się również spekulacje, że może to być wina któregoś z działających w Sydney, groźnych przestępców — „Crossa”, bądź „Mroku”. Ich tożsamość nadal pozostaje nieznana.” Przyjaciółka postanawia podnieść gazetę i przeczytać artykuł, gdy papier wypada mi z rąk. Moje źrenice rozszerzają się do wielkości spodków. Nie mam już ochoty na żadną pieprzoną kawę. Po prostu wybiegam z kawiarni. W tej chwili załamuje się cały mój świat po raz drugi. Nie chciałam mieć nic wspólnego z tą sprawą. Poinformowano mnie, że zginęli w pożarze i tyle. Żadnych nowych kwestii przy mnie nie poruszano. Unikałam też jakichkolwiek wzmianek na ten bolesny temat, gdyż uznałam go za zamknięty… A tu trzy lata temu wyniknęły takie rewelacje?!

— Marisa, zaczekaj! — Catia wybiega za mną.

— Odwal się! — Krzyczę. — Chcę być sama!

— Nie mów tak do mnie. Rozumiem, że jesteś w szoku, ale...

— Nic nie rozumiesz! — Nie daję jej skończyć. — Ktoś mógł zamordować moich rodziców. To niekoniecznie wypadek. Istnieje szansa, że nie żyli, gdy pożar trawił nasz dom. A może ten ktoś chciał pozbyć się dowodów zbrodni i z tej przyczyny podpalił moje mieszkanie? To wszystko ma teraz sens.

— Uspokój się! Nerwy w niczym Ci nie pomogą!

— Przecież wiem o tym. — Cedzę przez zęby.

— Chcę ci pomóc. — Słowa rudowłosej trochę mnie uspokajają. Mam w niej oparcie.

— Kim są „Mrok” i „Cross”? — Pytam.

— Nie mam pojęcia, ale wiem, kto może coś o nim znaleźć. Idziemy do niego? — Proponuje rudowłosa.

— Chodźmy. — Odpowiadam zdecydowanie.

Niektórzy zarzucają mi, że przedstawiam świat w czarno-białych barwach. Rzecz polega na tym, iż tak świat postrzegają bohaterowie, ponieważ przedstawiam go z ich punktu widzenia, dlatego każdy postrzega go inaczej. Nie wiem, czy akcję opiszę tak, jak oczekujecie. xD Co do naginania rzeczywistości i tutaj w tym rozdziale się zdarza, ale to nie nowość. xD Czy ktoś spodziewał się, że śmierć rodziców Marisy mogła nie być przypadkowa? :P Jak myślicie kim jest ten tajemniczy przystojniak? Odegra dużą rolę w życiu naszej bohaterki? I oczywiście, szykuje mi się jutrzejsza odpowiedź z polskiego, więc ślęczę nad książką. xD Kolejny ciężki tydzień z trzema sprawdzianami i odpowiedziami się zapowiada, ale przynajmniej czeka potem długi weekend. :) Wtedy pojawi się ostatnia nominacja do LBA, ponieważ chciałam nominować dwie osoby, które aktualnie nadrabiam. :P Pojawiła się zakładka z bohaterami [link] oraz miejsce akcji zostało zmienione na wymyślone miasto Woodstwon!